ข้อปฏิบัติเป็นของมีอยู่ทุกเมื่อ
หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต
ข้อปฏิบัติสำหรับผู้ปฏิบัติทั้งหลาย ไม่มีปัญหาโอปนยิโก
น้อมจิตเข้ามาพิจารณา กาย วาจา จิตอกาลิโกอันเป็นของมีอยู่
อาโลโกสว่างโร่อยู่ทั้งกลางวันและกลางคืน
ปจฺจตฺตํ เวทิตพฺโพ วิญญูหิ อันนักปราชญ์ทั้งหลาย
มีพระพุทธเจ้า และพระอริยสาวกเจ้าทั้งหลายผู้น้อมเข้ามาพิจารณาของมีอยู่นี้
ได้รู้แจ้งจำเพาะตัวมาแล้ว เป็นตัวอย่าง
ไม่ใช่ว่ากาลนั้นจึงจะมี กาลนี้จึงจะมี ย่อมมีอยู่ทุกกาล ทุกสมัย
ผู้ปฏิบัติย่อมรู้ได้เฉพาะตัว คือ ผิดก็รู้จัก ถูกก็รู้จักในตนของตนเอง
ดีชั่วอย่างไรตัวของตัวย่อมรู้จักดีกว่าผู้อื่น
ถ้าเป็นผู้หมั่นพินิจพิจารณาไม่มัวประมาทเพลิดเพลินเสีย
ตัวอย่างที่มีมาแล้วคือ มาณพ ๑๖ คน ซึ่งเป็นศิษย์ของพาวรีพราหมณ์
ท่านเหล่านั้นเจริญญานกสิณติดอยู่ในรูปฌานและอรูปฌาน
พระบรมศาสดาจาร ย์จึงตรัสสอนให้พิจารณาของมีอยู่ในตน
ให้เห็นแจ้งด้วยปัญญาให้รู้ว่า
กามภพเป็นเบื้องต่ำ รูปภพเป็นเบื้องกลาง อรูปภพเป็นเบื้องบน
แล้วถอยลงมาให้รู้ว่า อดีตเป็นเบื้องต่ำ อนาคตเป็นเบื้องบน ปัจจุบันเป็นท่ามกลาง
แล้วชักเข้ามาหาตัวอีกให้รู้ว่า อุทฺธํ อโธ ติริยญฺจาปิ มชฺเฌ
เบื้องต่ำแต่ปลายผมลงไป เบื้องบนแต่พื้นเท้าขึ้นมา เบื้องขวางฐานกลาง
เมื่อท่านเหล่านั้นมาพิจารณาอยู่อย่างนี้
ปจฺจตฺตํ จึงรู้เฉพาะขึ้นที่ตัวของตัวโดยแจ่มแจ้ง สิ้นความสงสัยข้อปฏิบัติ
ไม่ต้องไปเที่ยวแสวงหาที่อื่นให้ลำบาก ฯ
ที่มา...มุตโตทัย พระธรรมเทศนาของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต
บันทึกโดย พระอาจารย์วัน อุตฺตโม และพระอาจารย์ทองคำ ญาโณภาโส
ณ วัดป่าบ้านหนองผือ อ. พรรณานิคม จ. สกลนคร
พ.ศ. ๒๔๙๑ - ๒๔๙๒
http://www.luangpumun.org
