ไ ต ร ส ร ณ ค ม ณ์
สรณะอันเกษม สรณะอันสูงสุด
พหุ ํ เว สรณํ ยนฺติ ปพฺพตานิ วนานิ จ
อารามรุกฺขเจตฺยานิ มนุสฺสา ภยตชฺชิตา
เนตํ โข สรณํ เขมํ เนตํ สรณมุตฺตมํ
เนตํ สรณมาคมฺม สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ.
โย จ พุทฺธญฺจ ธมฺมญฺจ สงฺฆญฺจ สรณํ คโต
จตฺตาริ อริยสจฺจานิ สมฺมปฺปญฺญาย ปสฺสติ
ทุกฺขํ ทุกฺขสมุปฺปาทํ ทุกฺขสฺส จ อติกฺกมํ
อริยญฺจฏฺฐงฺคิกํ มคฺคํ ทุกฺขูปสมคามินํ
เอตํ โข สรณํ เขมํ เอตํ สรณมุตฺตมํ
เอตํ สรณมาคมฺม สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ.
มนุษย์เป็นอันมาก ถูกภัยคุกคามแล้ว
ย่อมถึงภูเขา ป่าอารามต้นไม้และเจดีย์ ว่าเป็นสรณะ
นั่นไม่ใช่สรณะอันเกษม นั่นไม่ใช่สรณะอันสงสุด
ส่วนบุคคลใดถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์ว่าเป็นสรณะ
เห็นแจ้งอริยสัจ ๔ คือ เห็นทุกข์ เหคุเกิดแห่งทุกข์
การล่วงพ้นทุกข์ และอริยมรรคมีองค์แปด
อันเป็นอุบายให้ถึงความดับทุกข์
นั่นเป็นสรณะอันเกษม นั่นเป็นสรณะอันสูงสุด
เขาอาศัยสรณะนั้นแล้ว ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวง
(อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท พุทธวรรคที่ ๑๔)
(ที่มา : ปกหลัง “ไตรสรณคมน์” ที่ระลึกงานยกฉัตรสมันตมหาปัฏฐานเจดีย์ วัดจากแดง,
จัดพิมพ์และเผยแพร่โดย ชมรมใฝ่ธรรมวันพุธ, พิมพ์ครั้งที่ ๒ กรกฎาคม ๒๕๕๑)
