34852.ธรรมเตือนใจ

ศรีสมบัติ

......."คนพาล ทำกรรมอันชั่วช้า ก็สำคัญว่า สิ่งนี้เท่านั้นประเสริฐ คนพาลเห็นโลกนี้เป็นปกติ ไม่เห็นโลกหน้าเป็นปกติ ต้องได้รับเคราะห์ร้ายในโลกทั้งสอง ข้าพระองค์เห็นเหตุเหล่านี้ จึงขอกราบทูลว่า คนมีปัญญาประเสริฐแท้ คนเขลาถึงมียศจะประเสริฐอะไร"

จาก....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก มโหสถชาดก

:b43:

........."ธรรมแล ย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม ธรรมที่ประพฤติดีแล้วย่อมนำสุขมาให้ นี้เป็นอานิสงส์ในธรรมที่ประพฤติดีแล้ว ผู้ประพฤติธรรม ย่อมไม่ไปทุคติ"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาบทธรรม

:b48:

........ดูก่อนภิกษุ บุคคลซึ่งเป็นบัณฑิตมีปัญญามากในธรรมวินัยนี้ ย่อมไม่คิดเพื่อเบียดเบียนตน ย่อมไม่คิดเพื่อเบียดเบียนผู้อื่น ย่อมไม่คิดเพื่อเบียดเบียนตนและผู้อื่น, เมื่อคิด ย่อมคิดเพื่อเกื้อกูลแก่ตน เกื้อกูลแก่ผู้อื่น เกื้อกูลทั้งแก่ตนและผู้อื่น และเกื้อกูลแก่โลกทั้งหมด ทีเดียว ดูก่อนภิกษุ บุคคลผู้เป็นบัณฑิต มีปัญญามาก เป็นอย่างนี้แล"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาบทธรรม

:b43:

ศรีสมบัติ

.........."บุคคล พึงละเว้นความชั่ว เปรียบเหมือนกับพ่อค้าผู้มีทรัพย์ มาก แต่มีพวกน้อย ละเว้นหนทางที่มีภัย และเปรียบเหมือนกับบุคคลผู้รักชีวิต ละเว้นยาพิษ ฉะนั้น"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาบทธรรม

:b43:

..........."บุรุษ ผู้มีตัณหาเป็นเพื่อน ท่องเที่ยวไปสิ้นกาลนาน ย่อมไม่ก้าวล่วงสังสาระอันมีความเป็นอย่างนี้และความเป็นอย่างอื่นไปได้ ภิกษุรู้ตัณหาซึ่งเป็นแดนปราศจากตัณหา ไม่ถือมั่น มีสติ พึงเว้นรอบ"

จาก....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อิติวุตตกะ กามสูตร

:b48:

........."เพราะเหตุที่ความตายย่อมมีแก่สัตว์ผู้เกิดมาแล้ว หามีแก่สัตว์ผู้ไม่เกิดไม่ มิใช่แต่ความตายอย่างเดียวเท่านั้น ที่แท้ โรคทั้งหลายมีโรคชราเป็นต้นมีประมาณเท่าใด โรคเหล่านั้นแม้ทั้งปวงซึ่งหาประโยชน์มิได้ มีชาติเป็นเหตุ ย่อมมีแก่ผู้เกิดมาแล้ว พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงเกิดมีชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส และ อุปายาส"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อุทาน สุปปพุทธกุฏฐิสูตร

:b48:

ศรีสมบัติ

............"บุรุษผู้เป็นบัณฑิต พึงละเว้นบาปทั้งหลายในสัตว์โลกเหมือนบุรุษผู้มีจักษุ เมื่อทางอื่นที่จะก้าวไปมีอยู่ ย่อมหลีกที่อันไม่ราบเรียบเสีย ฉะนั้น"

จาก....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อุทาน สุปปพุทธกุฏิสูตร

:b43:

.........."ถ้าท่านทั้งหลายกลัวความทุกข์ ถ้าความทุกข์ไม่เป็นที่รักของท่านทั้งหลายไซร้ ท่านทั้งหลายอย่าได้ทำบาปกรรมทั้งในที่แจ้งหรือในที่ลับเลย ถ้าท่านทั้งหลายจักทำ หรือทำอยู่ซึ่งบาปกรรมไซร้ ท่านทั้งหลายแม้จะเหาะหนีไป ก็ย่อมไม่พ้นไปจากความทุกข์เลย"

จาก....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อุทาน กุมารกสูตร

:b48:

.........."บุคคลพึงรีบขวนขวายในความดี พึงห้ามจิตเสียจากบาปเพราะว่า เมื่อบุคคลทำความดีช้าอยู่ ใจจะยินดีในบาป
.....ถ้าบุรุษพึงทำบาปไซร้ ไม่ควรทำบาปนั้นบ่อยๆ ไม่ควรทำความพอใจในบาปนั้น เพราะว่าความสั่งสมบาปเป็นเหตุให้เกิดทุกข์"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาบทธรรม

:b43:

ศรีสมบัติ

........."อายุของพวกมนุษย์น้อย บุรุษใคร่ความดีพึงดูหมิ่นอายุที่น้อยนี้ พึงรีบประพฤติให้เหมือนคนถูกไฟไหม้ศรีษะ ฉะนั้น เพราะความตายจะไม่มาถึงมิได้มี วันคืนย่อมล่วงเลยไป ชีวิตก็กระชั้นเข้าไปสู่ความตาย อายุของสัตว์ทั้งหลายย่อมสิ้นไป เหมือนน้ำในแม่น้ำน้อย ย่อมสิ้นไป ฉะนั้น"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย มหานิทเทส

:b48:

............"บุคคลผู้มีปัญญาทราม กระทำกายทุจริต วจีทริต มโนทุจริต และกระทำอกุศลกรรมอย่างอื่น อันประกอบด้วยโทษ ไม่กระทำกุศลกรรม กระทำอกุศลกรรมเป็นอันมาก เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงนรก"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อิติวุตตกะ ทุจริตสูตร

:b42:

........"ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุคคลผู้มีผ้าอันไฟไหม้ หรือมีศรีษะอันไฟไหม้ พึงทำความพอใจ ความพยายาม ความอุตสาหะ ความขมักขเขม้น ความไม่ท้อถอย สติและสัมปชัญญะ ให้มีประมาณยิ่ง เพื่อดับไฟผ้าหรือไฟไหม้ศรีษะนั้น ฉันใด ภิกษุนั้น ก็พึงทำความพอใจ ความพยายาม ความอุตสาหะ ความขมักเขม้น ความไม่ท้อถอย สติและสัมปชัญญะ ให้มีประมาณยิ่ง เพื่อละธรรมทั้งหลายที่เป็นบาปอกุศลเหล่านั้น ฉันนั้นเหมือนกัน"

จาก......พระสุตตันตปิฎก อังตุตตรนิกาย ทสกนิบาต สจิตตสูตร

:b48:

ศรีสมบัติ

........."คนผู้แสวงความสุขเพื่อตน พึงกำจัดความรำพัน ความทยานอยากและความโทมนัสของตน พึงถอนลูกศรคือกิเลสของตนเสีย เป็นผู้มีลูกศรคือกิเลสอันถอนขึ้นแล้ว อันตัณหาและทิฏฐิไม่อาศัยแล้ว ถึงความสงบใจ ก้าวล่วงความเศร้าโศกได้ทั้งหมด เป็นผู้ไม่มีความเศร้าโศกเยือกเย็น ฉะนี้แล"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต สัลลสูตร

:b43:

........"ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย คูถแม้มีประมาณน้อยก็มีกลิ่นเหม็น มูตร น้ำลาย น้ำหนอง เลือด แม้มีประมาณน้อยก็มีกลิ่นเหม็นแม้ฉันใด ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราย่อมไม่สรรเสริญภพแม้มีประมาณน้อยโดยที่สุด แม้สักว่าแอบอิงนางฟ้า ก็ฉันนั้นเหมือนกัน"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาชชสก์ สัจจวิภังคสูตร

:b48:

......."บุรุษทำกรรมเหล่าใดไว้ เขาย่อมเห็นกรรมเหล่านั้นในตน ผู้ทำกรรมดี ย่อมได้รับผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้รับผลชั่ว บุคคลหว่านพืชเช่นใดย่อมได้รับผลเช่นนั้น"

จาก....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก จุลลนันทิยชาดก

:b48:

ศรีสมบัติ

.........."บุรุษคนใด ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม พูดเท็จ พูดส่อเสียด พูดคำหยาบ พูดเพ้อเจ้อ มากไปด้วยอภิชฌา มีจิตพยาบาท มีความเห็นผิด หมู่มหาชนพึงมาประชุมกันแล้วสวดวิงวอน สรรเสริญ ประนมมือเดินเวียนรอบบุรุษนั้นว่า ขอบุรุษนี้เมื่อตายไป จงเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ ก็จริงแต่บุรุษนั้นเมื่อตาย พึงเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก สัวยุตตนิกาย สฬายตนวรรคภูมกสูตร

:b42:

........"ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สัตว์ที่จุติ (ตาย) จากมนุษย์แล้วได้กลับมาเกิดเป็นมนุษย์ มีส่วนน้อย ส่วนสัตว์ที่จุติ(ตาย) จากมนุษย์แล้วไปเกิดในนรก ไปเกิดในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ไปเกิดในปิตติวิสัย(เปรต) มีมากกว่าโดยแท้"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย เอกนิบาต

:b48:

........."อนึ่ง เงินทองนี้ ทำให้เกิดความโลภ ความมัวเมา ความลุ่มหลง ความติดดังเครื่องผูก มีภัย มีความคับแค้นมาก เงินทองนั้น ไม่ตั้งอยู่ยั่งยืนเลย,นรชนเป็นอันมาก ประมาท มีใจเศร้าหมองแล้ว เพราะเงินทองเท่านี้จึงต้องเป็นศัตรูกัน วิวาทบาดหมางกันและกัน, อาสวะทั้งหลาย (กิเลสที่หมักดองและไหลไป) ไม่ใช่หมดสิ้นไปเพราะเงินทองหรอกนะ กามทั้งหลายเป็นอมิตร เป็นผู้ฆ่า เป็นศัตรู เป็นดั่งลูกศรเสียบไว้"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรีคาถา สุภากัมมารธิดาเถรีคาถา

:b43:

ศรีสมบัติ

........"บุคคลไม่ควรดูหมิ่นบาปว่า บาปมีประมาณน้อยจักไม่มาถึงแม้หม้อน้ำ ยังเต็มด้วยหยาดน้ำที่ตกลง(ทีละหยาดๆ)ได้ฉันใด, ชนพาลเมื่อสั่งสมบาปแม้ทีละน้อยๆ ย่อมเต็มด้วยบาปได้ ฉันนั้น"

จาก....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาบทธรรม

:b43:

........"ท่านทั้งหลาย จงเห็นความประมาทโดยความเป็นภัย และเห็นความไม่ประมาทโดยเป็นทางเกษม แล้วจงเจริญมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ ประการเถิด นี้เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย จริยาปิฎก

:b48:

........."ญาติก็ดี มิตรก็ดี หรือสหายทั้งหลายเป็นที่ต้านทานของบุคคลผู้จะตาย ไม่มี ทายาททั้งหลายก็ขนเอาทรัพย์ของผู้นั้นไป ส่วนสัตว์ย่อมไปตามกรรมที่ทำไว้ ทรัพย์อะไรๆ ย่อมติดตามคนตายไปไม่ได้"

จาก....พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ รัฏฐปาลสูตร

:b43:

ศรีสมบัติ

........"ขุมทรัพย์คือบุญ ไม่สาธารณะแก่ชนเหล่าอื่น โจรก็ลักไปไม่ได้ บุญนิธิอันใด ติดตามตนไปได้ ปราชญ์พึงทำบุญนิธิอันนั้น"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ นิธิกัณฑสูตร

:b48:

........"ชีวิตถูกชรานำเข้าไปใกล้ความมีอายุสั้น ผู้ที่ถูกชรานำเข้าไปใกล้แล้ว ย่อมไม่มีที่ต้านทาน เมื่อบุคคลเล็งเห็นภัยในความตายนี้ ควรทำบุญทั้งหลาย อันนำความสุขมาให้, ความสำรวมทางกายทางวาจาและทางใจ ในโลกนี้ ย่อมเป็นไปเพื่อความสุขแก่ผู้ที่ละโลกนี้ไปแล้ว ผู้ที่สร้างสมบุญไว้ตั้งแต่เมื่อยังมีชีวิตอยู่"

จาก.....พนะสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต ปฐมชนสูตร

:b43:

........"ตัณหานี้ เป็นธรรมชาติลามก มักแผ่ซ่านไปในอารมณ์ต่างๆ ในโลก ย่อมครอบงำบุคคลใด ความโศกทั้งหลายย่อมเจริญแก่บุคคลนั้น ดุจหญ้าคมบางอันฝนตกรดแล้ว งอกงามอยู่ฉะนั้น, แต่ผู้ใดย่อมย่ำยีตัณหานั่น ซึ่งเป็นธรรมชาติลามก ยากที่ใครในโลกจะล่วงไปได้, ความโศกทั้งหลาย ย่อมตกไปจากผู้นั้น เหมือนหยาดน้ำตกไปจากใบบัวฉะนั้น"

จาก....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาบทธรรม

:b48:

ศรีสมบัติ

........"ธรรม คือ อนิจจตา (ความไม่เที่ยง) มิใช่เป็นธรรมของชาวบ้าน มิใช่ของชาวนิคม และมิใช่ของตระกูลหนึ่ง หากแต่เป็นธรรมของชาวโลกทั้งหมด รวมทั้งเทวโลกด้วย"

จาก.....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรีคาถา กีสาโคตมีเถรีคาถา

:b48:

........."สัตว์ทั้งปวงจักตาย เพราะชีวิตมีความตายเป็นที่สุด สัตว์ทั้งหลายจักไปตามกรรม เข้าถึงผลแห่งบุญและบาป คือ ผู้มีกรรมเป็นบาป จักไปสู่นรก ส่วนผู้มีกรรมเป็นบุญ จักไปสู่สุคติ เพราะฉะนั้น เมื่อ สั่งสมกรรมอันมีผลในภายหน้า พึงทำแต่กรรมงามนี้ บุญทั้งหลาย ย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในปรโลก"

จาก....พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค อัยยิกาสูตร

:b48: