ความรัก 
รักที่แท้ในพุทธศาสนาคือเมตตา กรุณา หมายถึงการปรารถนาให้ผู้อื่นได้ดี มีความสุข และอยากให้เขาพ้นทุกข์ ทั้งหมดนี้อยู่ที่การเอาผู้อื่นเป็นตัวตั้ง
แต่ความรักอีกแบบหนึ่งที่พุทธศาสนาไม่ส่งเสริม เรียกว่า สิเนหา
หรือที่เราเรียก เสน่หา เพราะมันเป็นความรักที่เอาตัวกูหรืออัตตาเป็นตัวตั้ง
เรารักเพราะสิ่งนั้นมันปรนเปรอเรา เรารักเพราะเขาถูกใจเรา เพราะเขาสนองกิเลสของเรา
หรือเพราะเขาสามารถให้ความสุขแก่เราได้
เป็นความรักที่เอาตัวกูเป็นตัวตั้งมุ่งประโยชน์สุขของเราเองมากกว่า
ที่จะมุ่งประโยชน์สุขของผู้อื่น นี่เป็นความรักที่คนสมัยนี้ไม่เข้าใจ
เราไปหลงติดอยู่กับสิเนหาแล้วเราก็เรียกว่า ความรัก ทั้งที่เป็นความรักตัวเองและเป็นความรักที่ผิดด้วย
พุทธศาสนาเน้นเรื่องความรักมาก โดยเริ่มต้นจากความรักตัวเองอย่างถูกต้อง ทุกวันนี้ใครๆ ก็บอกว่าฉันรักตัวเอง แต่เวลาให้อยู่กับตัวเองกลับอยู่ไม่ได้
ให้อยู่กับตัวเองคืออยู่ในบ้าน ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีโทรทัศน์ ไม่มีใครอยู่ในบ้าน
คุณอยู่กับตัวคุณเอง อยู่ได้ไม่เกินครึ่งวันก็บ้าแล้ว
ทำไม ในเมื่อคุณรักตัวเอง คุณก็ต้องอยู่กับตัวเองได้ แต่คนทุกวันนี้อยู่กับตัวเองไม่ได้ เพราะอะไร ทุกวันนี้เรามีแต่จะหนีตัวเอง
แล้วเราหนีตัวเองยังไง หนีตัวเองด้วยการไปหมกมุ่นกับสิ่งอื่น
หนีตัวเองไปอยู่กับโทรทัศน์ อยู่กับห้างสรรพสินค้า อยู่กับโทรศัพท์มือถือ
อยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ คนทุกวันนี้หนีตัวเอง
แล้วจะเริ่มรักตัวเองได้ยังไง ทนอยู่กับตัวเองไม่ได้
อยู่แล้วเครียด กลุ้ม ฟุ้งซ่าน ทะเลาะกับตัวเอง
ถึงที่สุดแล้ว คนทุกวันนี้นอกจากรักคนอื่นไม่เป็นแล้ว รักตัวเองก็รักไม่เป็น ก็เลยวิ่งวุ่นหาสิ่งเสพ หาใครต่อใคร เปลี่ยนคู่มากมาย
แล้วไม่เคยพบเลย เพราะเขาไม่มีความสงบกับตัวเอง ไม่มีสันติกับตัวเอง ไม่รักตัวเอง
ถ้าอยู่กับตัวเองได้ไม่มีความเหงา ถ้าคุณรักตัวเองคุณอยู่กับตัวเองแล้วคุณจะเหงาได้ยังไง
แต่เพราะว่าเราอยู่กับตัวเองไม่ได้เราไม่รู้สึกว่าตัวเราไม่เป็นเพื่อน
ข้อคิดดีๆ กับ พระไพศาล วิสาโล เจ้าอาวาสวัดป่าสุคโต
| ไฟล์แนป: |
|
p.jpg [ 23.56 KiB | เปิดดู 1875 ครั้ง ] |