ครั้งหนึ่ง พระมหากัจจายนเถระพักอยู่ที่คุรธาวัน ใกล้เมืองมธุราในคราวนั้น กัณฑรายพราหมณ์เข้าไปหาพระเถระ แล้วกล่าวว่า “ ท่านกัจจายนะ ข้าพเจ้าได้ยินมาว่า “ พระกัจจายนะไม่ไหว้ ไม่ลุกรับซึ่งพราหมณ์ผู้เฒ่าผู้แก่ ไม่ยอมหลีกที่นั่งให้พราหมณ์ผู้เฒ่าผู้แก่ การที่ท่านกัจจายนะทำอย่างนี้ไม่สมควรเลย
พระมหากัจจายนะ ตอบว่า ดู ก่อนพราหมณ์ ภูมิของคนแก่ ภูมิของคนหนุ่ม มีอยู่ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงไว้ นี่แนะพราหมณ์ถึงคนแก่อายุ ๘๐ ปี หรือ ๙๐ ปี ก็ตาม ถ้ายังบริโภคกามารมณ์อยู่ ยังฝังอยู่ในท่างกลางกามารมณ์ ยังเร่าร้อนด้วยกามารมณ์ ยังถูกกามวิตก ( คือความรำพึงในกาม ) กัดกินอยู่ ยังขวนขวายแสวงหากามารมณ์อยู่

ก็ยังนับว่าเป็นคนหนุ่มอยู่โดยแท้ ไม่นับว่าเป็นคนแก่เฒ่าเลย แต่แม้ถึงยังเป็นคนหนุ่ม มีผมดำสนิทก็ตามยังมีอายุอยู่ในปฐมวัยก็ตาม ถ้าไม่บริโภคกามารมณ์ ไม่ถูกกามวิตกกัดกิน ไม่ขวนขวายแสวงหาหามารมณ์ ก็นับว่าเป็นคนแก่เฒ่าโดยแท้ ”

เมื่อพระเถระตอบอย่างนี้แล้ว กัณฑรานพรหามณ์ได้ลุกขึ้นห่มผ้าลดไหล่ข้างหนึ่ง และกราบลงที่แทบเท้าของพระภิกษุหนุ่มทั้งหลาย แล้วกล่าวขึ้นว่า “ ท่านทั้งหลายเป็นคนแก่ ท่านทั้งหลายตั้งอยู่ในภูมิคนแก่ พวกข้าพเจ้าเป็นคนหนุ่ม เป็นเด็ก ตั้งอยู่ในภูมมิของคนหนุ่มของเด็ก ข้าพเจ้าขอนับถือพระพุทธศานาตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจนตลอดชีวิต ”

อนึ่ง พระภิกษุและสามเณรทั้งหลายไม่ไหว้พวกคฤหัสถ์ ทั้งที่เป็นคนหนุ่มและคนแก่นั้น ๆ ก็เป็นเพราะพวกคฤหัสถ์ ยังเกี่ยวข้องอยู่กับกามารรมณ์จึงจัดว่าตั้งอยู่ในภูมิของเด็ก และภูมิของคนหนุ่มนั้นเอง

ส่วนพระภิกษุและสามเณรทั้งหลาย จัดว่าอยู่ในภูมิของผู้ใหญ่ ในภูมิของคนแก่ เพราะไม่เกี่ยวข้องกับกามารมณ์ทั้งหลาย

ที่มาhttp://www.buddhakhun.org/main//index.php?topic=7725.0