ถาม ผิดหวังเล็กๆ น้อยๆ แล้วชอบอยากฆ่าตัวตาย
อย่างนี้แปลว่าชาติก่อนเคยฆ่าตัวตายมาใช่ไหม?
ตอบแต่ไหนแต่ไรมา ความอยากตายเป็นจุดยอดแห่งความหดหู่
เมื่อหดหู่ถึงจุดแห่งความอับตันแล้วก็จะรู้สึกว่าแม้แต่อากาศก็หนักทึบ
ปราศจากตำแหน่งใดๆในโลกที่โปร่งเบา
แล้วในที่สุดก็เหมือนจะหายใจไม่ออก ไม่อยากหายใจอีกต่อไป
ทว่าข้อมูลจากกรมสุขภาพจิตล่าสุดนั้น
สาเหตุของการฆ่าตัวตายอันดับหนึ่งได้แก่ความน้อยใจคิดสั้นชั่ววูบ
อันดับสองได้แก่การทนทรมานกับโรคร้ายไม่ไหว
และอันดับสามได้แก่การสะสมความเครียดกับความหดหู่จนเกินกัดฟันฝืน
ข้อมูลนี้นี่น่าตระหนกพอสมควรนะครับ
เพราะมันแปลว่าสมัยนี้คนเราไม่จำเป็นต้องหดหู่
หรือเครียดมากก็ฆ่าตัวตายกันง่ายๆ แล้ว
เหมือนนึกว่าคงมีใครชุบชีวิตเราให้ฟื้นคืนได้
จะมีอะไรน่าตระหนกไปกว่าการที่คนเห็นสิ่งมีค่าที่สุดกลายเป็นสิ่งไร้ค่าที่สุดเล่า?
ถ้าหากผิดหวังเล็กๆน้อยๆแล้วอยากฆ่าตัวตาย
ก่อนอื่นขอให้ทราบว่าคุณไม่ได้โดดเดี่ยวนะครับ
แต่กำลังมีบางสิ่งที่ผิด ปกติเกิดขึ้นในสังคมของเรา
และสิ่งผิดปกตินั้นก็มีความน่ากลัวเกินกว่า พวกเราจะดูดาย
หรือประมาทไปว่ามันจะไม่มาถึงตัวเราหรือคนที่อยู่รอบตัวเรา
เรื่องความอยากตายนี้อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องข้ามภพข้ามชาติอะไร
เพราะเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น
แต่ควรคิดเรื่องการสั่งสมอารมณ์ผิดๆ ในปัจจุบันก่อนดีกว่า
คนเราจะไม่รู้สึกอ่อนแอ ไม่อยากหนีโลกแบบปุบปับฉับพลัน
ถ้าหากกำลังมีความสุขล้นปรี่ ถึงแม้ถูกชะตากรรมตบตีบ้าง
ก็คงไม่ถึงขนาดกล้าได้กล้าเสีย คิดตัดช่องน้อยแต่พอตัว
ทั้งที่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าละจากโลกนี้แล้วจะไปอยู่แห่งหนตำบลไหนกันต่อ
ฉะนั้น หมั่นเติมความสุขให้ตัวเอง และความสุขที่ไม่ต้องซื้อหา
ไม่ต้องลงทุนปลูกสร้างที่ไหน ก็คือความสุขจากการรู้ว่าเรายังมีลมหายใจ
ในลมหายใจนี้เรายังมีโอกาสจะทำจิตให้แช่มชื่น
มีโอกาสคาดหวังว่าทุกสิ่งรอบตัวจะเหมือนฟ้าหลังฝน
ยามที่หดหู่ ท้อแท้ หรือผิดหวังเหมือนจะทนไม่ไหว
ให้เตือนตัวเองว่าเอาแล้ว มัจจุราชจะมากวักมือเรียกเราผิดเวลาอีกครั้งหนึ่งแล้ว
อย่าปล่อยให้ตัวเองเห็นภาพมัจจุราชกวักมือเรียกจนใจยอมโอนอ่อนผ่อนตาม
ให้เติมพลังชีวิตเข้าไป สูดลมหายใจลึกๆ ครั้งหนึ่ง
แล้วตระหนักว่าความมีชีวิตชีวาที่มากับสายลมหายใจนั่นแหละ
ฉุดเราออกห่างจากทางมัจจุราชมาอีกคืบหนึ่ง
คนที่หายใจยาวหนึ่งครั้งทุก ๕ นาที
จะเป็นคนที่มีความแข็งแรงออกมาจากภายใน
และจะไม่คิดสั้นปัจจุบันทันด่วนง่ายๆ ขอให้จำหลักการง่ายๆนี้ไว้
และไม่ต้องสนใจหาข้ออ้างให้กับความอ่อนแอใดๆ
ไม่ต้องคิดว่าเพราะเคยฆ่าตัวตายในชาติก่อนจึงอยากฆ่าตัวตายอีกในชาตินี้
หลีกหนีไม่ได้ คนเราเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เสมอ
ขอเพียงมีความพยายามในทางที่ถูกต้อง
หากพยายามเพิ่มพลังชีวิตด้วยการลากลมหายใจยาวๆไม่เป็นผลสำเร็จ
ยังคงมีความหดหู่อยู่ หรือยังไม่อาจสลัดความคิดน้อยเนื้อต่ำใจในหัวทิ้งไปได้
ก็ให้บอกตัวเองว่าไหนๆคิดจะตายแล้ว ทำไมไม่ใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายให้คุ้ม
ใช้อาทิตย์สุดท้าย หรือสามวันสุดท้ายไปในการแต่งจิตแต่งใจ
ให้สว่างขึ้นด้วยการให้ทาน ไม่ใช่ให้เงินมากๆ จนหมดตัว
แต่ให้เท่าที่จะให้ได้อย่างสบายใจ ให้อะไรก็ได้ที่พร้อมจะให้
ให้กับใครก็ได้ที่เขาพร้อมจะเอาของเราไปใช้ประโยชน์
การเดินทางตระเวนทำทานจะเหมือนค่อยๆหยอดกระปุกสะสมเหรียญแห่งความสุข
วันหนึ่งมันเต็มกระปุกขึ้นมา เราค่อยตายตอนนั้นยังไม่สาย
แต่ถึงเวลาที่เต็มกระปุก เราจะรู้จักชีวิตในอีกแง่มุมหนึ่ง
ว่าเราสามารถคาดหวังจากตัวเองได้คนเดียว
มีเราคนเดียวในโลกที่หวังดีกับตัวเองอย่างแท้จริงถาวร
นอกนั้นแปรใจ แปรพักตร์เป็นอื่นได้ทั้งสิ้น ทำให้เราผิดหวังเสียใจได้ทั้งสิ้น
จุดนั้นเราจะเริ่มมีความแข็งแรง มีพลังความสว่างไสวให้กับตัวเอง
ยืนหยัดด้วยสองขาโดยไม่ต้องใช้ไม้เท้าเหมือนคนพิการ
เมื่อจะคาดหวังอะไร ก็มักไม่ไกลเกินความสุขทางใจที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า
เฉพาะวินาทีนี้ที่ยังมีชีวิตอยู่
กล่าวอีกนัยหนึ่ง วิธีคาดหวังจากตัวเองที่ฉลาดนั้น
คือคาดหวังว่าจะไม่ปล่อยใจตัวเองให้หดหู่ ไม่ให้คิดมากจนซึมเศร้าเกินฉุดรั้ง
สารพัดวิธีทำให้จิตแช่มชื่นเป็นล้านทางที่วางแบในโลกรอให้หยิบฉวยแต่เราไม่เคยเอา
ก็ลองเอามาใช้ดูสักอันสองอัน แล้วจะซึ้งว่าความคิดขณะจิตเป็นกุศลนั้น
ไม่อยากทำลายตัวเองแน่นอนครับ ชาติไหนจะเคยทำมาก่อนหรือเปล่าก็ช่างมันปะไร
ขอเพียงชาตินี้เรารู้เหตุรู้ผล รู้จักทำตนให้เป็นสุขอย่างง่ายๆ ก็พอ
อย่าเผลอเชื่อตัวเองว่าไม่มีทางเลี่ยง ไม่มีทางสู้ ไม่มีทางทน
เชื่อลมหายใจที่ยังมีอยู่ของคุณดีกว่าครับ ตราบใดมันยังมี
ตราบนั้นคุณทำอะไรได้มากกว่าที่คิดมากนัก
หากอยากปักใจเชื่อกันจริงๆว่าอยากตายเพราะเคยฆ่าตัวตายมาก่อน
ก็ขอให้ทราบข้อมูลจริงบางอย่างไว้ คือคนเคยฆ่าตัวตายนั้น
มักจำอารมณ์ที่ตัดสินใจฆ่าตัวตายได้
หากจับพลัดจับผลูได้โอกาสเกิดเป็นมนุษย์ใหม่อีกรอบ
ก็จะมีความอ่อนแอทางวิญญาณ ภูมิต้านทานโลกต่ำมาแต่เด็ก
เจออะไรนิดอะไรหน่อยจะหวนไปสู่อารมณ์อ่อนแอในการต้านทานอยู่ร่ำไป
แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือคุณจะมีความเข้มแข็งในทางคิดตัดช่องน้อยแต่พอตัว
เพราะจำอารมณ์ขณะตัดใจลาโลกได้และรู้สึกดีกับมัน
พูดง่ายๆว่าอาจใจแข็งขนาดปาดคอตัวเองได้แบบไม่กะพริบตา
ทั้งที่กำลังมองเงาตัวเองในกระจกอยู่แท้ๆ!
จะต้องปาดคอตัวเองด้วยความเศร้าโศกอีกสักกี่ครั้ง
จึงจะสามารถเอาชนะความอ่อนแอทางวิญญาณของตนเองสำเร็จ?
มันต้องมีสักชาติใดชาติหนึ่ง...เอาเป็นชาตินี้เลยก็แล้วกัน!
ยังมีชีวิตอยู่ ยังแก้ตัวได้ ยังตัดสินใจยกตัวเองออกจากเส้นทางมรณะที่น่าเหงาหงอย
มาสู่เส้นทางแห่งลมหายใจอันยืดยาวเปี่ยมสุข
แปรความอ่อนแอให้กลายเป็นความหนักแน่น
เพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ อาจแค่ไม่ถึงหนึ่งในร้อยของชีวิตทั้งหมด
คุณจะไม่ต้องย่ำเท้าซ้ำรอยเดิมกลับไปหลงป่าโดยปราศจากเข็มทิศอีก จะไม่เอาหรือ?
ที่ีมา...เตรียมเสบียงไว้ เลี้ยงตัว เล่ม ๑ - ดังตฤณ
dungtrin.com
