ความหิวคือหัวหน้ากิเลศ
...หากเราเอาชนะหรือรู้จักความหิวได้อย่างถึงที่สุดแล้ว
เราก็จะเอาชนะกิเลศทั้งหมดในโลกนี้ได้อย่างแน่นอน
เมื่อใดที่ร่างกายเราต้องการอาหารมาเลี้ยงร่างกายนี้ยามมันร้องหาอาหาร
ทุกส่วนในร่างกายนี้และเซลล์ต่างๆในร่างกายนี้มันจะรวมตัวกันวิ่งจู๊ด
ไปสั่งสมองให้เกิดความรู้สึกหิว หิวแล้วนะ หิวแล้วนะ หิว หิว
สมองก็จะไปสั่งตัวสติอีกที ตรงนี้สำคัญ ว่าเราจะให้สมองเรา
ไปสั่งตัวสติตัวไหนหล่ะ ให้พาไปหาอาหาร ตามปัจจัยที่เรามีจะหามาได้
ถ้าหากเราไม่เคยฝึกสติมาเลย สมองก้อนเนื้อ(จิตหยาบ)ก็จะไปสั่งสติตัวหยาบให้ทำงาน
สติตัวหยาบก็คือสติที่อยู่ในมันสมองคือตัวสติที่เราเรียนรู้ตั้งแต่เราแรกเกิดมา
นี่คือสติแบบหยาบหากสมองไปสั่งสติแบบหยาบสติตัวนี้ก็จะสรรหา
อาหารที่คิดว่าดีที่สุดถูกใจที่สุดตามปัจจัยที่เรามีเราก็จะตกเป็นทาสของอารมณ์
หรือกิเลศทันทีสิ่งที่แสดงออกมาก็จะมีแต่ความหลงผิด ให้สติหยาบนำจิตหยาบไป
เกิดการกินที่น่ารังเกียจ มูมมาม กินด้วยความเอร็ดอร่อยซะจริงๆ ไม่สังเกตุอาหาร
เกิดอยากกินต่อไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุดสรรหาของกินไปเรื่อยๆไม่รู้จักความพอดี
หรือรู้จักความอิ่มที่แท้จริง ซึ่งสุขใจกว่ามากมายนัก
...แต่ถ้าว่าหากสมองเราที่ฝึกสติ ดีแล้วสั่งไปที่จิตที่ละเอียดคือจิตแท้ที่อยุ๋ภายในเรา
มาก่อนที่เราจะเกิดมาอีกซึ่งติดตัวเรามาทุกภพชาติหลายๆชาติแล้วซึ่งเป็นจิตแท้
จิตนั้นจะเกิดการสั่นสะเทือนไปถึงตัวสติที่ละเอียด คือสติที่ดูแลจิตแท้นั่นเอง
สติก็จะกลับไปสั่งจิตแท้ให้เกิดความรู้สึกรู้ เกิดปัญญาที่ละเอียดทันทีว่า
อ๋อ...ร่างกายที่เรากำลังอาศัยอยู่นี้มันทรงอยู่ได้โดยอาหารเท่านั้นเอง
ส่วนจิตของเรานี้ก็ต้องอาศัยร่างนี้เพื่อฝึกฝนเพื่อที่จะทางหลุดพ้นหากไม่มีร่างกายนี้
จิตนั้นจะไร้ซึ่งที่อาศัยอยู่ ไม่สามารถที่จะฝึกได้คงต้องเสียเวลาหาที่อยู่ใหม่อีกร่ำไป
แล้วมันจะดีกว่าร่างกายนี้หรือไม่ก็ไม่รู้ เราจึงมาต้องดูแลร่างกายนี้เพื่อใช้เป็นที่อยู่ของจิตแท้
เราจะขอใช้ร่างกายนี้เป็นร่างกายสุดท้ายแล้ว ไม่เอาแล้ว เบื่อแล้ว ขอครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น
เมื่อจิตเกิดความระลึกรู้ทาสแท้ของความหิว มันมีสาเหตุมาจากอะไร และจะทำให้เกิดผลอย่างไร
เจ้าตัวสติละเอียดก็จะเกิดการพิจารณาอาหารที่เราจะกินว่ากินเพื่ออะไร ทำไมต้องกิน
สตินี้จะเข้าไปดูแล เจ้าตัวความหิว เดี๋ยวนะรอหน่อยนะ เดี๋ยวจะหาอะไรให้กิน
เกิดสติรู้ จิตรู้ ว่าเรากินเพื่อทรงร่างนี้อยู่เพื่อให้จิตได้มีเวลาปฎิบัติมากขึ้นไปอีก1วัน
เราอย่าให้ความหิวโหยมันพาเราไปกิน เพราะมันจะพาเราไปติดกิเลศ ระดับหัวหน้า
จงเอาสติรู้ พาตัวความหิวไปกินจงพิจารณาอาหารก่อนกินเข้าไปว่ามีอะไรบ้าง
เมื่อใดเราหิวจงเกิดสติรู้ทันที เท่ากับเรานี้คือหัวหน้าความหิว จะให้อดก็ได้ให้กินก็ได้
ความหิวมาสั่งเราไม่ได้เรานี้สั่งความหิวได้ดูแลได้ ควบคุมได้ เราจะไม่หลงกิเลศแน่นอน
เพราะเราชนะหัวหน้ากิเลศแล้วนั่นเอง
...สรุป...
มนุษย์เราเกิดมาต้องหิวต้องกิน เพื่อทรงร่างนี้ไว้เท่านั้น
เลยจะทำอะไรก็ได้เพื่อให้ตัวเองอิ่มก่อนค่อยว่ากัน
ธรรมชาติของคนเมื่อมันอิ่มมันก์เริ่มหาสิ่งอื่นที่เป็นความสุข
ความสบายใส่ตัวเองเสมอๆก็จะทำการไขว้คว้าสรรหามาให้ได้
ตามปัจจัยของแต่ละคนไม่เหมือนกันบางครั้งไม่คำนึง
ถึงความเดือดร้อนของคนอื่นและตัวเอง กว่าจะรู้บางครั้งสายเกินแก้เสียแล้ว
ติดคุก ติดตะราง หรือบาดเจ็บ เสียชีวิตไป หากเรามาระลึกรู้ได้ก่อน
ตรงนี้ต้องทำจนเป็นนิสัย เคยชิน มันจะมาเองอัตโนมัติ เปิดปุ๊บติดปั๊บ
เริ่มต้นจากการเอาชนะความหิวด้วยการระลึกรู้ ต้นสายปลายเหตุของความหิวเป็นอันดับแรกก่อน
หลังจากอิ่มแล้วความอยากโน่นอยากนี่จะตามมา ขอให้เอาสติระลึกรู้บาปบุญคุณโทษที่จะได้รับ
เท่านี้เราก็จะเอาชนะกิเลศทั้งมวลได้ ขอให้เริ่มต้นจากการเอาชนะความหิวก่อนเถิด จะเกิดผลที่ตามมา
อย่างรวบรัด ได้ผลเร็ว ก็เพราะว่าเราเอาชนะหัวหน้ากิเลศซะแล้วลูกน้องจะมาสู้อะไรกับเราได้อีกหล่ะ
ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างอยู่ที่ใจ และความอดทน พยายาม ขอให้ทุกท่านสู้ๆๆ ให้ได้ชัยชนะทุกท่านเถิด
โอ ระยอง เขียน

สาธุๆจ๊ะ
ความหิวเกิดขึ้นเมื่อไม่ได้กินอาหาร
เมื่อกินอิ่มความหิวก็บรรเทาลงได้

แต่ความอยากกินเท่าไหรไม่รู้จักอิ่ม
ยิ่งกินยิ่งมากขึ้นเท่านั้น มีแต่ต้องอดให้ได้
ถึงเราไม่กินชึวิตก็ดำรงค์อยู่ได้นะ
แต่อำนาจของความอยาก ก็อย่างๆที่เราๆท่านๆทั้งหลายอยากอยู่นี่แหล่ะ
ยากไหมล่ะ แต่พระพุทธองค์ได้ตรัสธรรมที่เหมาะสม สมควรไว้แล้ว
ถือเป็นบุญของพวกเรามากมายที่ได้โอกาสมาเรียนรู้ ถึงจะทำไม่ได้ก็เต็มที่ก็ตามเถอะ
แต่ถ้าทำอยู่ทุกๆวัน วันละนิดวันละน้อยก็ต้องได้มากซักวัน จนกระทั่งทำได้หมดอย่างแท้จริง