อำ น า จ
อาจารย์วศิน อินทสระ เรียบเรียง
ดูกรภิกษุทั้งหลาย !!!
มนุษย์ผู้หลงใหลอยู่ในโลกียารมณ์
ผู้เพลินอยู่ในความบันเทิงสุข
อันสืบเนื่องมาจากความมึนเมาในทรัพย์สมบัติ ชาติตระกูล
ความหรูหราฟุ่มเฟือย ยศศักดิ์และเกียรติ อันจอมปลอมในสังคม
อาหารและเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ต้องใจ
อำนาจและความทะนงตน
ทั้งหมดนี้ทำให้บุคคลมีนัยน์ตาฝ้าฟาง
มองไม่เห็นความงามแห่งพระสัทธรรม
ความเมาในอำนาจเป็นแรงผลักดันให้มีพลังมากพอ
ทำให้คนทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้มีอำนาจยิ่งขึ้นและยิ่งขึ้น
พร้อมๆกันนั้นมันทำให้เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่าง
ไม่แยแสต่อเสียงเรียกร้องของศีลธรรม หรือมโนธรรมใดใด
มันค่อยๆระบายจิตใจของเขาให้ดำมืดไปทีละน้อยๆ จนเป็นสีหมึก
ไม่อาจมองเห็นอะไรๆอีกเลย
หัวใจที่เร่าร้อนอยู่แล้วของเขา
ถูกเร่งเร้าให้เร่าร้อนมากขึ้นด้วยความทะยานอยากไม่มีขอบเขต
ไม่ทราบว่าจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน
วัตถุอันวิจิตรตระการตานั้นช่วยเป็นเชื้อให้ความทะยานโหมแรง
กลายเป็นว่ายิ่งมีมาก ยิ่งอยากใหญ่
แม้มีเสียงเตือน และเรียกร้องอยู่ตลอดเวลาว่า
ศีลธรรมเป็นเครื่องค้ำจุนสังคมและคุ้มครองโลก
แต่บุคคลผ้รับรู้และพยายามประคับประคองศีลธรรมมีน้อยเกินไป
สังคมมนุษย์จึงวุ่นวายและกรอบเกรียมกันจนน่าวิตก
(ที่มา : “ใบไม้ในกำมือ” เรียบเรียงจาก “พระอานนท์พุทธอนุชา” ของ อาจารย์วศิน อินทสระ,
พิมพ์แจกเป็นธรรมครั้งที่ ๖ ธันวาคม ๒๕๔๔, โดย นายเฉลียว อยู่วิทยาและครอบครัว, หน้า ๑๙-๒๐)