"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความรักเป็นความร้าย ความรักเป็นสิ่งทารุณ และเป็นเครื่องทำลายความสุขของปวงชน ทุกคนต้องการความสมหวังในชีวิตรัก แต่ความรักไม่เคยให้ความสมหวังแก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความต้องการ ยิ่งความรักที่ฉาบทาด้วยความเสน่หาด้วยแล้ว ก็เป็นพิษแก่จิตใจ ทำให้ทุรนทุรายดิ้นรนไม่รู้จักจบสิ้น ความสุขที่เกิดจากความรักนั้น เหมือนความสบายของคนป่วยที่ได้กินของแสลง
เธอทั้งหลายอย่าพอใจในความรักเลย เมื่อหัวใจยึดไว้ด้วยความรัก หัวใจนั้นจะสร้างความหวังอย่างเจิดจ้า แต่ทุกครั้งที่เราหวัง ความผิดหวังก็จะรอเราอยู่ "
ยิ่งรักมากยิ่งเป็นเหตุให้ต้องทุกข์มากด้วยประการต่างๆ
ก็เพราะยึด ก็เพราะหลง
พระพุทธองค์ตรัสว่าทุกข์อันเป็นยอดสุดคือทุกข์จากการพลัดพรากสิ่งหรือบุคคลอันเป็นที่รัก
แต่ทั้งนี้เป็นคนละเรื่องกันกับการมีเมตตา
เพราะเมตตานั้น เรียกว่าเป็นความรักโดยอาการที่จิตปราศจากพยาบาทและปรารถนาเกื้อกูล
แต่โดยพฤติของจิตแล้วไม่มีความยึดมั่นถือมั่น คิดครอบครองเป็นเจ้าของ
หรือหวงไว้เป็นของตัว
