ผู้ใดไม่มีกิเลสเป็นเหตุคอยกังวลว่า
นี้ของเรา นี้ของคนอื่น ผู้นั้นไม่ต้องเผชิญกับเจ้าตัว "ของข้า"
จึงไม่เศร้าโศกว่า ของเราไม่มี เขาไม่กระวนกระวาย
ไม่ติดข้อง ไม่หวั่นไหว เป็นผู้สมำเสมอในที่ทั้งปวง
เมื่อเขาไม่หวั่นไหว มีความรู้แจ้งชัด
จึงปราศจากความรู้สึกปรุงแต่งใดๆ
เขาเลิกรำพึงรำพันหมดแล้ว จึงมองเห็นแต่ความปลอดโปร่งในที่ทุกสถาน
ยอดของความรู้ที่ควรรู้ ก็คือ
การรู้เท่าทันต่อสิ่งที่เคยหลงว่าเป็นตัวตน ว่าไม่เป็นตัวตน
หรือมีตัวตนนั่นเอง เปลี่ยนจากความโง่หลงว่า มีอัตตา
มาเป็นความเห็นอย่างรอบรู้และแจ่มแจ้งว่า ไม่มีอัตตา
ดังนี้ ความรู้นี้เกิดขึ้น ความไม่รู้(อวิชชา) ก็หายไป
ราคะ โทสะ โมหะ ซึ่งเกิดขึ้นจากความไม่รู้เป็นมูลฐาน
ก็พลอยถูกโค่นทำลายสาปสูญไปด้วย
จึงไม่มีการหลงผิดเป็นถูก ไม่หลงใหลมัวเมา
ความรู้สึกว่า "อัตตา" ซึ่งเป็นเสมือนต้อกระจกในนัยน์ตา
ถูกลอกออกอย่างเกลี้ยงเกลา ญาณทัสนะ
หรือดวงตาที่แจ่มใส ก็ทำหน้าที่เห็นได้อย่างถูกต้องตามที่เป็นจริง
รู้จักโลก โดยประการที่มันไม่อาจยำยีจิตใจให้ทุกข์ทนหม่นไหม้ได้อีกตลอดกาลาวสาน
นั่นคือแสงสว่างชนิดที่อาจส่องลงไปได้ถึงที่ๆแสงอาทิตย์
ซึ่งเรารับรองกันว่าไม่มีแสงอะไรยิ่งกว่าส่องไปไม่ถึง!
ความโง่ถูกเพิกถอน กวาดทิ้งหมดไปจากดวงจิต ความฉลาดแผ่รังสีออก สร้างความเยือกเย็น เย็นโดยไม่ต้องรดนำแต่เย็นกว่ารดนำ
ขอกราบอนุโมทนาบุญ สาธุ.................
