มายา : อัคร ศุภเศรษฐ์
ตัวตนเป็นเพียงมายาของกลุ่มความรู้สึก
อันระลึกเอาความทรงจำแห่งอดีตมาปะติดปะต่อกัน
ผนวกกับปราถนาแห่งอนาคต
รับรู้โดยวิญญาณเกิดดับ ณ ปัจจุบันที่ต่อเนื่อง
ชนเขลาเฝ้าผสมมายานานาสูตร
พยายามสร้างภาพลักษณ์เฉพาะตน
ยิ่งปั้นมากก็ยิ่งเพ้อเจ้อมาก
ยิ่งมพยายามรักษาภาพลักษณ์มากก็ยิ่งห่างไกลธรรมชาติมาก
ในที่สุดตนจึงหลอกตัวเองไปวัน ๆ
โดยมีสังคมคนเขลาผสมโรงยุส่ง
ชนผู้มีปัญญาย่อมสลายตัวตนเสีย
เมื่อปลดเงื่อนออกหมด
มายาแห่งตนจึงหายวับไป
เหมือนฟองสบู่แตกวับไปกระนั้น
ไม่ต้องผสม ไม่ต้องปั้น ไม่ต้องรักษา ไม่ต้องปรนเปรออีก
จึงอยู่อย่างปกติสบาย ๆ ตามธรรมชาติ
สาธุค่ะ
