ผู้มีโภคทรัพย์ภายนอก มัวแต่หวงไว้ ไม่ใช้
เพื่อประโยชน์แก่ตนและแก่ผู้อื่นตามสมควร
ก็ทำทรัพย์ให้ไม่มีประโยชน์เหมือนเศษดิน
ในที่สุดก็ต้องละทรัพย์นั้นไปด้วยความตาย
(สมเด็จพระสังฆราช กรมหลวงวชิรญาณวงศ์)

ถ้าใครกลัวตายเสียดายทุกข์
ชอบถือเอาความสนุกในการเกิดว่าเลิศเลอ
ผู้นั้นต้องจัดว่าลืมตัวมัวประมาท
และชอบผัดเพี้ยนเลื่อนเวลา ว่า เช้า สาย บ่าย เย็น
ไม่อยากบำเพ็ญความดี สำหรับตน ในเวลาที่มีฐานะพอทำได้อยู่
ความประมาทยังจะพาให้หลั่งน้ำตาด้วยความทุกข์ในสงสาร
ไม่อาจประมาณได้ว่า ยังอีกนานเท่าไหร่
จึงจะผ่านพ้นแหล่งกันดารอันเป็นที่ทรมานไปได้
(ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต)

“ความเกิดมีแล้ว ความแก่ ความตายมันก็มีอยู่ ไม่มีใครพ้นความตาย
ตายก็ตายเต็มแผ่นดินอยู่ เกิดก็เกิดเต็มแผ่นดิน
เกิดแล้วตาย ตายแล้วเกอดอยู่นี้แหละ
สัจธรรมข้อนี้ใครๆ ก็พ้นไปไม่ได้ นั่งอยู่ก็ตาย นอนอยู่ก็ตาย
กินอยู่ก็ตาย ไม่กินก็ตาย เจ็บป่วยก็ตาย ไม่เจ็บป่วยก็ตายได้
ความตายมีอยู่ทุกฐานะสถานที่ ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ
ความตายมันครอบงำเราอยู่ทุกเมื่อ
เราต้องการที่พึ่งอันประเสริฐไว้เสียบัดนี้ แต่ยังมีชีวิตอยู่อย่างนี้
ยังแข็งแรงอยู่อย่างนี้ ถ้าร่างกาย จิตใจมันไม่อำนวย แล้วจะไป
คิดถึงอะไร จะไปยึดถือทำอะไร เป็นที่พึ่งมันยาก”
(หลวงปู่แหวน สุจิณโณ)

คนเราเวลาตาย ทำให้คนร้องไห้เศร้าใจ
แต่เวลาเกิด ทำให้คนหัวเราะชอบใจ ดีใจ
คนที่หัวเราะก็หลง คนที่ร้องไห้ก็หลง ไม่รู้ อะไรเป็นเหตุผล
ความจริง “ตายและเกิด” ก็อันเดียวกันนั่นเอง
เพียงแต่ว่าเขาเปลี่ยนกันทำหน้าที่เท่านั้นเอง
(หลวงปู่ตื้อ อาจลธมฺโม)

แท้ที่จริง จิต วิญญาณ มันมิใช่ของแตกของทำลาย
และมิใช่ของสูญหาย...ดังนั้น ใครอยากสวย ให้รักษาศีล
อยากรวยให้ทำทาน อยากปัญญาชาญให้ภาวนา
(หลวงปู่ฝั้น อาจาโร)

เราเกิดมากี่ภพกี่ชาติ ก็มาหัดสติตัวเดียวนี้
แต่ไม่สมบูรณ์สักที
เหตุนั้นควรที่พวกเราพากันรีบฝึกหัดสติแต่บัดนี้
เราจวนจะตายอยู่แล้ว ไม่ทราบว่าจะตายวันไหน
ควรที่จะฝึกหัดสติให้อยู่ในเงื้อมมือของตนให้ได้
อย่าให้จิตไปอยู่ในเงื้อมมือของความหลงมัวเมา
ผู้ใดจิตไม่อยู่ในอำนาจของตนก็ได้ชื่อว่า เราเกิดมาเสียเปล่า
ตายไปก็เปล่าประโยชน์
(หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี)

โลก คือ รูป นาม กาย ใจ ของเรา ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้แน่นอน
ความไม่เที่ยง อยู่ที่ไหน ความเป็นทุกข์ ก็มีอยู่ที่นั่น
และความตายก็ไม่มียกเว้นแก่ใครคนใดคนหนึ่ง
เรามีสิทธิ์ตายได้ทุกเวลา
(หลวงปู่สิม ทุทธจาโร)

เมื่อเราเกิดมา ก็คือ เราตาย นั่นเอง
ความแก่กับความตายมันก็คืออันเดียวกันนั่นแหละ
เหมือนกับต้นไม้ เมื่อมีโคน มันก็มีปลาย เมื่อมีปลายมันก็มีโคน
ไม่มีโคน ปลายก็ไม่มี มีแต่ปลาย โคนก็ไม่มี
ดังนั้น เกิดนั่นแหละคือตาย ตายนั่นแหละคือเกิด
(หลวงพ่อชา สุภทฺโท)

เรามีชีวิตอยู่ เราพึ่งอะไร เวลาตายไปเราจะพึ่งอะไร
เวลาตายไปโลกหน้าไม่มีการทำไร่ ทำนา
หรือว่าทำไร่ ทำสวน ซื้อถูก ขายแพง
แต่อาศัยคุณงามความดีที่สร้างไว้ เป็นอาหารทิพย์ เป็นเครื่องเสวย
นั่นแหละให้เราสร้างเอาไว้ นั่นแหละเป็นแก้วสารพัดนึกอย่างหนึ่ง
และเป็นคู่พึ่งเป็นพึ่งตนหนึ่งพึ่งไปตลอดจนอวสาน
ได้ถึงนิพพาน ก็เป็นอันว่าหมดปัญหา
เป็นผู้พึ่งตัวเองได้โดยสมบูรณ์
(หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน)