ปริศนาธรรมของหลวงปู่ขาว

แก้โดยหลวงปู่จันทา ถาวโร


หลวงปู่ขาว อนาลโย


หลวงปู่จันทา ถาวโร

ผม (หลวงปู่จันทา ถาวโร) อยู่กับครูบาอาจารย์ คือหลวงปู่ขาว
ท่านสอนอย่างไรก็ประพฤติอย่างนั้น
ท่านว่าบาปก็บาปจริง จงละ ท่านว่าบุญก็บุญจริง ก็ประพฤติปฏิบัติ
ท่านสอนให้ไม่ให้ห่วงอาลัยในชีวิตสังขาร
อย่าเพิ่งยึดถือมากเกินไปนะ จะเป็นเครื่องผูกมัดให้หลงในภพชาติสังขาร
ยึดถือเพียงแต่ว่าเป็นปัจจัย เครื่องอาศัยชั่วคราว
ร่างกายนี้เป็นโรงงานใหญ่ เราคือใจเป็นเจ้าของ
สำหรับที่จะทำงานหาผลรายได้ คือ บุญกุศล มรรคผล ธรรมอันวิเศษ
เกิดขึ้นจากโรงงานใหญ่นี้ทั้งนั้น

๑. ใฝ่ร้อนจะนอนเย็น ใฝ่เย็นจะเข็ญร้อน ภายหลังจะดิ้นตาย

ท่านสอนบ่อยนะ นั่นแหละก็พิจารณาปัญหานี้ว่า - ใฝ่ร้อนจะนอนเย็น
โอ๋ …หมายความว่า ให้รีบประพฤติปฏิบัติ ทำคุณงามความดี
อดนอนผ่อนอาหาร เผากิเลสให้เร่าร้อน ทั้งวันคืน
ไม่หวั่นไหวต่อร้อนหนาวและหิวกระหาย
ทีนี้เมื่อจิตสงบลงไปได้ขณิกะ ก็ดี อุปจาระก็ดีนะ หรือเจ็บไข้ได้ป่วยอะไรก็ดี
ก็นอนเย็นสบาย หิวกระหายก็ไม่มีก็นอนเย็นสบายดี

นี่แหละ จะนอนเย็น เมื่อความตายมาถึงก็นอนเย็น เย็นใจ
แม้กายมันจะร้อนก็เรื่องของกาย แต่ใจนั้นมันเย็น
ใจเย็นอยู่กับพุทโธ ธัมโม สังโฆ อยู่กับคุณงามความดี ที่ได้ทำไว้นั่นแหละ
จึงเรียกว่า จิตเต อะสังกิลิฎเฐ สุคะติ ปาฎิกังขา
เมื่อจิตฝึกฝนอบรมได้ดีแล้ว สุคติเป็นที่ไปเบื้องหน้า โดยไม่ต้องสงสัย
- ใฝ่เย็นจะเข็ญร้อน ภายหลังจะดิ้นตาย เป็นผู้ประมาทอยู่นะ
ประมาทไม่เร่งทำความเพียรนั่นแหละ ผลัดวันปันเวลาอยู่เสมอ
ฉะนั้น เมื่อไฟร้อนมาถึงภายหลังจะดิ้นตาย
คือว่า ความเจ็บไข้ได้ป่วยมาถึงจะดิ้นตาย
หรือเหตุเภทร้ายเกิดขึ้นเผชิญหน้า มีเรื่องราวต่าง ๆ เกิดขึ้นก็จะดิ้นตาย
ไม่มีสติปัญญาแก้ตนออกจากของชั่วช้าลามกได้ นั่นแหละจะดิ้นตาย

ฟังธรรมะบทบาทนี้แล้วก็พอใจ ตั้งใจทำความเพียรอยู่เป็นนิจ
นี่เป็นธรรมที่หลวงปู่ขาว ท่านสอนอยู่เป็นนิจ

๒. รีบพายเรือ ตะวันจะสาย
ตลาดจะวาย สายบัวจะเน่า

รีบพายเรือแม่ รีบพายเรือพ่อ
ตะวันจะสาย ตลาดจะวาย สายบัวจะเน่า รีบพายเรือ
ท่านพูดเพียงแค่นั้น ท่านก็ไม่แปลให้ฟัง
ทีนี้ ก็มาทำความเพียร
เมื่อจิตรวมลงไปนั้น ถึงอุปจารธรรมแล้ว
ตั้งมั่น ก็กำหนดถามผู้รู้คือใจ นั่นแหละ

รีบพายเรือ ได้แก่อะไร

ตะวันจะสายได้แก่อะไร

ตลาดจะวาย สายบัวจะเน่าได้แก่อะไร

พระธรรมพูดขึ้นที่หัวใจว่า รีบพายเรือ
คือ รีบเดินจงกรม เดินภาวนา
ยืนภาวนา นั่งภาวนา อดนอนผ่อนอาหารพิจารณาธาตุขันธ์
น้อมลงสู่ไตรลักษณ์เห็นแจ้งประจักษ์ทุกเมื่อ
จิตจะรวมลงสู่ภวังคภพอันแน่นแฟ้นแล้วเห็นของจริง
อะไรบ้าง อยู่ในตลาดนี้ ร่างกายนี้
เปรียบเหมือนตลาดนั่นแหละ มีทุกอย่างทุกประการ
รีบขายของ รีบรื้อถอน ของออกจากใจ คือ กิเลส
เมื่อเก็บเอาได้แล้วนั่นแหละ เป็นผู้ชายของขาด
ถึงไม่หมดก็แปลว่า ขาดนั่นแหละ รีบพายเรือ

ตะวันจะสาย คือมันจะแก่ นั่นแหละ
รีบทำคุณงามความดี ร่างกายนี้มันจะแก่

ตลาดจะวาย สายบัวจะเน่า ก็คือ ตาย
ร่างกายเปรียบเสมือนสายบัว วายคือตาย
สายบัวมันก็เน่า เปื่อยเน่าเท่านั้น
เมื่อถึงสภาพเปื่อยเน่า แล้วก็ไม่มีอะไรเป็นของ ๆ เราแท้

นี่แหละปัญหาธรรมของจริง
ที่นักปราชญ์ท่านสอน คือ หลวงปู่ขาวนั่นแหละ
ผมจำได้แล้วก็เร่งทำความดีอย่างนั้นไม่ลดละ ก็สบายนั่นแหละ

๓. บ้านใกล้ครั่ง ย้อมครั่งไม่แดง
นอนตะแคงผิงแดดไม่อุ่น สวดจุ้มกุ้มมืองุ่มไม่ถึง

นี่ท่านก็พูดบ่อย "แปลว่าอะไรหลวงปู่ ? " "ไปภาวนาแปลเอา
แปลให้รู้แล้วมันขี้เกียจขี้คร้าน ทำความเพียร มันไม่สิ้นสงสัย "
ผม(หลวงปู่จันทา) ก็เร่งความเพียรอย่างนั้น
นั่นแหละอดนอนผ่อนอาหาร จิตรวมสู่ขณิกสมาธิได้
เย็นกาย เย็นจิต จิตลหุตา จิตเบา กายลหุตา กายเบา นั่นแหละ
อันนี้เป็นผลรายได้จากการเจริญความเพียร

โอ๋… การเจริญธรรมผู้ประกอบให้ทุกข์เกิดขึ้น
นี่จะเป็นผู้เห็นธรรมได้ ผู้ใดทำความเพียร ติดสุข ไม่เห็นธรรมนะ

ผู้ใดทำความเพียร เอาทุกข์เป็นอารมณ์ของสติ เป็นอารมณ์ของใจ
เผากิเลสให้ใจเร่าร้อน อย่างนั้น จะเห็นความเป็นไปในธรรมทั้งหลายนั้น
ก็เลยกำหนดถามผู้รู้คือ ใจนี่แหละ

บ้านใกล้ครั่ง ย้อมครั่งไม่แดง ได้แก่อะไร ?

ได้แก่ เราเป็นชาวพุทธ ถือศาสนาพุทธนั่นแหละ
แต่ไม่ประพฤติปฏิบัติตามพุทธ ถือเฉย ๆ แต่ไม่ยอมประพฤติปฏิบัติตาม
ก็เลยไม่รู้ธรรมเห็นธรรม ไม่เป็นไป จิตก็ไม่ได้บรรลุธรรม
ไม่ได้ดื่มรสของความสงบ พระโสดาปัตติผล พระสกิทาคามีผล
พระอนาคามีผล พระอรหันต์ ไม่มี ไม่เกิดขึ้น นั่นแหละ
มีแต่กิเลส เผาใจให้เร่าร้อน อันนี้เรียกว่า ย้อมครั่งไม่แดง

นอนตะแคง ผิงแดดไม่อุ่น
นี่ได้แก่ ผู้ขี้เกียจขี้คร้าน สะสม คุณงามความดีใส่ตนไว้
ไม่เจริญธรรม เมื่อความเจ็บไข้ได้ป่วยมาถึง ความตายมาถึงแล้ว
หาความสุขอะไรไม่มี มีแต่ความเร่าร้อนเกิดขึ้น
เผากายเผาจิตให้เร่าร้อนทังวันคืน
นั่นแหละ ได้ชื่อว่านอนตะแคงผิงแดดไม่อุ่น

จะไปนอนผิงแดด มันก็ไม่อุ่น
มีข้าวของเงินทองมากมายก่ายกองจุเมฆ
มันก็ไม่มาช่วยเหลือให้อบอุ่นได้
มีแต่เร่าร้อนกระวนกระวาย หิวกระหายอย่างนั้น

สวดจุ้มกุ้ม มืองุ่มไม่ถึง ได้แก่ ลาภยศสรรเสริญสุข
ฝ่ายโลก เขาได้เป็นนายร้อย นายพัน นายพล ข้าหลวง
นายอำเภอ ตลอดจนนายกรัฐมนตรี ผู้นำของชาติ ประมุขของชาติ
นั่นแหละเขาได้กัน เราก็ไม่ได้
เพราะบุญน้อยวาสนาน้อย พลอยรำคาญ เล่าเรียนแล้วก็ไม่ได้

ฝ่ายทางธรรม เขาได้เป็นเจ้าฟ้าเจ้าคุณตลอดจนสังฆราช
ประมุขของศาสนา อยากได้แล้วก็ไม่ได้ ทีนี้ทางฝ่ายธรรมเข้าไปอีก
พระโสดาปัตติผล พระสกิทาคามีผล พระอนาคามีผล
พระอรหัตตผล ก็ไม่ได้ไม่ถึง นั่นเพราะเหตุใด ?
เพราะความขี้เกียจขี้คร้าน ไม่สะสมบุญกุศลใส่ตนไว้
ไม่รีบเร่งบำเพ็ญอินทรีย์ธรรมให้แก่ ไม่บำเพ็ญบารมีธรรมให้เกิดมีขึ้นในตน
เป็นผู้ติดสุขลืมตน ประมาทท่องเที่ยวเกิดดับภพน้อยภพใหญ่
โอ๊ย…เขาผู้หมั่นขยันนั้น เขาได้ กันสนั่นหวั่นไหว
เราก็ไม่ได้ เพราะเราเป็นคนขี้เกียจขี้คร้าน ขี้เซาเหงานอน
ครูบาอาจารย์ท่านแนะนำพร่ำสอนอย่างไร ก็ไม่ยอมทำ ทำได้แต่ความชั่ว
นั่นแหละความชั่วทำได้ แต่ความดีทำไม่ได้
ผลสุดท้ายก็อับอายขายหน้าเอาแต่ความชั่วอวดเขาทั้งนั้น ไม่ดี

จากหนังสือ*** 80 ปี หลวงปู่จันทา ถาวโร***
โพสท์ในลานธรรมเสวนา กระทู้ที่ 008706 - โดยคุณ : อติ [ 3 พ.ค. 2546 ]

คัดลอกจาก...http://www.dharma-gateway.com

อนุโมทนาสาธุค่ะ คุณลูกโป่ง
ที่นำธรรมะของครูบาอาจารย์หลายๆท่านมาให้อ่านเพิ่มความรู้อยู่ตลอด
ขอให้เจริญทั้งทางโลกและทางธรรมตลอดไปด้วยค่ะ
ด้วยความเคารพ