มือฉันตบ ข้างเดียว ส่งเสียงลั่น
เมื่อท่านตบ สองข้าง จึงดังได้
เสียงมือฉัน ดังก้อง ทั้งโลกัย
เสียงมือท่าน ดังไกล ไม่กี่วา ฯ
เสียงความว่าง ดังกลบ เสียงความวุ่น
ทั้งมีคุณ กว่ากัน ทางหรรษา
เสียงสงบ กลบเสียง ทั้งโลกา
หูของข้า ได้ยิน แต่เสียงนั้น ฯ
เสียงของโลก ดังเท่าไร ไม่ได้ยิน
เพราะเหตุวิญญาณรับ แต่เสียงนั่น
เป็นเสียงซึ่ง ผิดเสียง อย่างสามัญ
เป็นเสียงอัน ดังสุด จะพรรณนา ฯ
มือข้างเดียว ตบดัง ฟังดูเถิด
แสนประเสริฐ คือจิต ไม่ใฝ่หา
ไม่ยึดมั่น อารมณ์ใด ไม่นำพา
มันร้องท้า เย้ยทุกข์ ทุกเมื่อเอย ฯ
เมื่อจิตรับอารมณ์ภายนอกแล้วไม่ยึดถือปรุงแต่งเป็นเราเป็นของเรา มีแต่สติ ปัญญาที่จะจัดการกับอารมณ์นั้น ๆ อย่างถูกต้อง จิตก็สงัดจากอารมณ์ทั้งปวง เสมือนเสียงแห่งความเงียบของมือที่ตบข้างเดียว ที่ปราศจากมืออื่นมาตบด้วย. ความเงียบสงัดชนิดนี้จึงดังก้องอยู่ในใจ กลบเสียงของโลกแห่งการตบมือสองข้างเสียสิ้น นี่คือความระงับดับทุกข์ที่แท้จริง ; และอาจประมวลมาเป็นคำกลอนได้ดังนี้
พุทธทาส