อวิชชา กับพระอรหันด์
มีปัญหาว่า การกระทำใด ๆ ของพระอรหันต์นั้นเป็นกิริยาคือไม่เป็นบุญและไม่เป็นบาป
เพราะพระอรหันต์ทำลายอวิชชาคือโมหะได้โดยสิ้นเชิงแล้ว เป็นอันว่า
สังขารทั้ง ๓ ที่เป็นบุญและเป็นบาปนั้นย่อมถูกทำลายไปด้วย ดังนี้ก็หมายความว่า นอก
จากพระอรหันต์ไม่ทำบาปแล้ว บุญต่าง เช่น ทาน ศีล ภาวนา ก็ไม่กระทำด้วยเช่นนั้นหรือ
ความจริงพระอรหันต์ทั้งหลายก็บำเพ็ญ ทาน ศีล ภาวนา อยู่เป็นนิจ ที่พระอรหันต์
กระทำไปนั้นไม่จัดว่าเป็น บุญญาภิสังชาร หรืออาเนญชาภิสังบารอันเป็นผลของอวิชชา
ตามนัยแห่งปฏิจจสมุปปาทธรรมนี้ เพราะการกระทำของพระอรหันต์นั้นเป็นกิริยาจิต ไม่มี
การให้ผลในวัฏฏสงสารอีกต่อไป จึงได้ชื่อว่าพระอรหันต์ท่านบำเพ็ญธรรมจนสิ้นบาปและ
หมดทั้งบุญด้วย ส่วนผู้ที่ยังมีบุญมีบาปอยู่ ผู้นั้นจะต้องวนเวียนอยู่ในสังสารวัฏไม่มีที่สิ้นสุด
อวิชชา กับอริยสัจ
อวิชชา เป็นทุกขสัจ เกิดพร้อมกับทุกขสัจ กระทำทุกขสัจให้เป็นอารมณ์ได้ ทั้งปกปิด
ไม่ให้เห็นทุกขสัจด้วย
อวิชชา ไม่ใช่สมุทยสัจ จะสงเคราะห์เป็นสมุทยสัจก็ไม่ได้ แต่อวิซชานี้เกิดพร้อม
กับสมุทยสัจ กระทำสมุทยสัจให้เป็นอารมณ์ได้ และปกปิดไม่ให้เห็นสมุทยสัจด้วย
อวิชชา ไม่ใช่นิโรธสัจสงคราะห์เป็นนิโรธสัจก็ไม่ได้ เกิดพร้อมกับนิโรธสัจก็ไม่ได้
กระทำนิโรธสัจให้เป็นอารมณ์ก็ไม่ได้ แต่สามารถปกปิดไมให้เห็นนิโรธสัจ
อวิชชาไม่ใช่มัคคสัจ สงเคราะห์เป็นมัคคสัจไม่ได้ เกิดพร้อมกับมัคคสัจไม่ได้
กระทำมัคคสัจให้เป็นอารมณ์ก็ไม่ได้ แต่ปกปิดไม่ให้เห็นมัคคสัจได้
| ไฟล์แนป: |
|
1680817769735-removebg-preview.png [ 92.84 KiB | เปิดดู 2463 ครั้ง ] |
