ไม่ควรหวนกลับสู่ของเก่าที่เป็นอดีต
สภาวธรรมที่เป็นขันธ์ ๕ เช่น ปสาทรูปที่เป็นรูปใส ใบหน้า มือเท้า เป็นต้น
ซึ่งเป็นวรรณรูปที่เห็นได้และสภาวธรรมที่เห็นได้อื่นๆซึ่งได้ผ่านพันไปแล้วก็ได้ดับ
ไปแล้ว ปัจจุบันเป็นธรรมที่ไม่ได้มีปรากฎฏอยู่ เพราะฉะนั้น โยคีจึงไม่ควรที่จะหวน
ระลึกคิดยึดมั่นถือมั่นสภาวธรรมที่หายไปแล้วด้วยตัณหาและทิฏฐิ ซึ่งลักษณะการ
ถือมั่นยืดมั่นด้วยตัณหาและทิฏฐินั้น พึงทราบดังนี้ โยคีผู้ยึดมั่นถือมั่นสิ่งที่ตนเคย
เห็นมาก่อนด้วยความยินดี เช่น นัยตาของเรานั้นมีความสว่างไสวมองเห็นได้ดี
สามารถเห็นได้แม้ซึ่งสิ่งที่ละเอียดอ่อนเล็กๆ น้อยๆ แม้ใบหน้าของเราก็เป็นใบหน้า
ที่สวยงาม ดวงตา คิ้ว มือเท้าของเราก็งดงาม ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน เสื้อผ้าอาภรณ์
เครื่องประดับต่างๆก็งดงาม ถ้าหากเราได้เห็นรูปในยุคนั้น ก็คงจะรู้สึกดีไม่น้อยทีเดียว
ดังนี้เป็นต้น
ส่วนลักษณะการยึดมั่นถือมั่นด้วยทิฏฐิพึงทราบดังนี้ โยคีนั้นอาจระลึกนึกถึง
สิ่งที่เป็นอดีตในลักษณะต่างๆ เช่น ระลึกนึกถึงในลักษณะที่เป็นสิ่งที่ยั่งยืนนับตั้งแต่
เวลาที่เห็น จนกระทั่งถึงเวลาปัจจุบันว่า นี่คือตัวเรา นี่คือบุคคลที่เป็นตัวเรา เราเป็น
ผู้เห็น เราเห็นสิ่งที่เป็นตัวเราเป็นตัวบุคคล และในลักษณะที่เป็นสัตว์บุคคลซึ่งละ
จาก ภพนี้หรือตายจากภพนี้แล้วย้ายไปสู่ภพอื่น และในลักษณะที่ว่า เมื่อตายไปแล้ว
จากภพนี้ ก็จะสูญหายไป โยดีไม่ควรที่จะจินตนาการคิดด้วยตัณหาทิฏฐิ ยึดมั่น
ถืมั่นในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วในอดีตโดยทำนองนี้แล แม้ในเรื่องของการได้ยิน ได้กลิ่น
ได้บริโภค ใช้สอย ลิ้มรส ได้กระทบสัมผัส และได้รู้ธรรมารมณ์ซึ่งเป็นอดีต
ก็ไม่ควรที่จะกระทำเช่นเดียวกัน ที่สำคัญก็คือว่าไม่ควรที่จะหวนระลึกนึกถึง
หรือหมกมุ่นอยู่แต่ในความคิดที่ว่าในการก่อนเราได่ทำการกำหนดได้อย่างดีชัดเจน
ในกาลก่อนเรากำหนดได้ไม่ดีไม่ชัดเจนโดยเด็ดขาด
| ไฟล์แนป: |
|
Image-781.jpg [ 119.24 KiB | เปิดดู 1077 ครั้ง ] |