ถ้าเราอยู่กับใครตรงหน้า ไม่ว่าจะ พ่อแม่ ปู่ย่า
ตายาย สามี ภรรยา ลูกหลาน บริวาร เพื่อน เจ้านาย
ลูกน้อง หรือแม้จะคุยกับใครสักคนผ่านโทรศัพท์ก็ตาม
ให้เราปฏิบัติกรรมฐานทันที
คือ..ถ้าเราเป็นฝ่ายต้องพูด ให้พูดด้วยความอ่อนโยน
เมตตา เป็นการฝึกเจริญพรหมวิหารของเรา
ถ้าเราเป็นฝ่ายที่ต้องเงียบรับฟังความทุกข์ของเขา
เราก็รับฟังด้วยความกรุณา มุฑิตา อุเบกขา และเข้าใจ
โดยเราจะได้ฝึกขันติ ความอดทนด้วย เพราะบางคนเขา
จะเล่าความทุกข์ของเขาซ้ำไปซ้ำมา
ถ้าเขาต้องการคำแนะนำหรือทางออก
เราก็ได้เจริญปัญญาด้วย
แนะนำคุณและโทษทางออกที่ควรเป็นกุศล
เขามาหาเรา หรือมาเจอกับเรา ไม่ใช่เรื่องบังเอิญทุกอย่า
วนจัดสรรมาจากการกระทำที่ให้ผลเป็นวิบากของเราทั้งนั้น
เมื่อเจอกันแล้วไม่ใช่เราช่วยเขาอย่างเดียว เขามาช่วยเราให้
ได้ฝึกฝน ขัดเกลากรรมเก่าของเราที่มันคั่งค้างอยู่เป็นอนุสัย
ในขณะเดียวกัน
จึงต้องให้เขาเป็นบุคคลพิเศษที่สุดของเรา เอาบุคคลตรงหน้า
เป็นที่ฝึกอบรมกรรมฐานของเรา...
อย่าลืมว่าแม้แต่พระพุทธเจ้าท่านก็ยังต้องอาศัยบุคคลอื่นจึง
ทำบารมีได้ครบสมบูรณ์ อย่างเช่นการทำทานบารมีของ
พระองค์ ที่ต้องทานราชบุตร ราชธิดา ก็ยังต้องอาศัยชูชก
เฒ่าเจ้าเล่ห์นั้นเช่นกัน
ดังนั้น จงให้ความสําคัญต่อบุคคลพิเศษตรงหน้า แม้เขาจะ
ร้ายกาจสักแค่ไหนก็ตาม
เขามาเพื่อให้เห็นกรรมเก่าที่เรายังมีคั่งค้างอยู่ในใจในกาย
ของเราเอง ไม่ว่าจะเป็น ความรัก โลภ โกรธ หลง อิจฉา ริษยา
ฟุ้งซ่าน เบื่อหน่าย ท้อแท้ มาเพื่อกระตุ้นอนุสัยกิเลสต่างๆของ
เราที่คั่งค้างอยู่ ให้ลอยฟ่องขึ้นมาเพื่อกำจัดออกไปทั้งนั้น
เขามาเพื่อให้เราชำระกรรมของเราให้หมดโดยแท้ ขอแต่เรา
อย่าไปเพิ่มกรรมให้มากขึ้น ด้วยการกระทำที่เป็นการตอบโต้ออกไปก็พอ...
จำไว้เสมอ...
บุคคลพิเศษสุดอยู่ตรงหน้าเราแล้ว
จงปฏิบัติต่อผู้นั้นให้ดีที่สุด
เพราะเขามาเติมคุณธรรมในส่วนที่ขาดหายไปของเรา...
| ไฟล์แนป: |
|
FB_IMG_1576285837311.jpg [ 35.73 KiB | เปิดดู 2796 ครั้ง ] |
