เรื่อง คนตาบอดตกสะพาน
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านชนบท นอกเมืองใหญ่แห่งหนึ่ง ในหมู่บ้านมีประชากรอาศัยกันอยู่ไม่ค่อยหนาแน่นนัก นับว่าเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่สงบเงียบน่าอยู่มากๆ แห่งหนึ่งเลยทีเดียว ชาวเมืองต่างประกอบกิจการค้าขาย บ้างก็ทำการเกษตร เพาะปลูกข้าว ปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ ชีวิตแบบชนบท ช่างเรียบง่ายดีจริงๆ
ที่ใจกลางของหมู่บ้านมีตลาดเล็กๆ สำหรับให้ชาวบ้านนำผลผลิตของตนเองมาค้าขายแลกเปลี่ยนกัน ใกล้ๆ กันนั้น ก็มีริมลำธารสายหนึ่งซึ่งไหลหล่อเลี้ยงให้กับผืนดินในการทำการเกษตรและเป็นแหล่งน้ำสำหรับใช้อุปโภคบริโภคของคนในหมู่บ้าน ลำธารแห่งนี้ทอดตัวยาวลงมาจากภูเขา และมีน้ำไหลตลอดทั้งปี ชาวบ้านทั้งสองฟากฝั่งน้ำได้ร่วมกันสร้างสะพานไม้เพื่อให้พอจะเดินข้ามติดต่อหากันได้
วันหนึ่งชาวบ้านคิดจะสร้างเขื่อนเพื่อเก็บกักน้ำที่ไหลลงมาจากภูเขาเพื่อเอาไว้ใช้ในฤดูแล้งและเป็นการป้องกันน้ำป่าหลากลงมาในฤดูฝน ดังนั้นจึงมีการปิดกั้นลำธารตั้งแต่ตรงเชิงเขาเพื่อสร้างเขื่อน ไท้นานลำธารที่เคยมีน้ำไหลตลอดทั้งปี ก็ค่อยๆ เหือดแห้งไปจนเหลือแต่พื้นดินที่แห้งผากเท่านั้น
มีชายตาบอดผู้หนึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านมานานแล้ว แต่เค้าไม่ทราบว่ามีการสร้างเขื่อนเพื่อปิดกั้นลำธารจนขณะนี้น้ำได้เหือดแห้งไปจนหมด อีกราวๆ หนึ่งหรือสองเดือนจึงจะแล้วเสร็จและปล่อยน้ำให้ไหลตามเดิม
วันหนึ่ง ชายตายบอดผู้นั้นได้เดินข้ามสะพานเพื่อไปอีกฝั่งหนึ่ง สะพานไม้เป็นสะพานแคบๆ ไม่ได้กว้างอะไรนัก เขาก้าวเดินข้ามสะพานไปอย่างระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งเหมือนเช่นเคย แต่พอเดินไปถึงตรงกลางสะพานเขาก็ก้าวพลาดพลัดตกจากสะพาน แต่เค้ายังเอามือคว้าราวสะพานเอาไว้ได้และโหนตัวห้อยต่องแต่งอยู่เช่นนั้น ปากก็ร้องตะโกนให้คนช่วย คนที่ผ่านไปมาต่างก็ร้องบอกแก่เขาว่า ไม่ต้องกลัวดอก น้ำในลำธารแห้งไปหมดแล้ว จงปล่อยมือเถอะ ไม่มีอันตรายอันใดดอก
ชายตาบอดฟังแล้วกลับไม่เชื่อ ยังคงโหนตัวจับราวสะพานไว้อย่างแน่นที่สุด จนกระทั่งแขนของเขาเริ่มที่จะอ่อนล้า หมดแรงที่จะโหนได้ต่อไป ครั้นพอมือหลุดออกจากราวสะพาน พอเท้าสัมผัสกับพื้นดิน ชายตาบอดก็ดีใจมากแล้วพูดว่า โธ่เอ๋ย..หากข้ารู้ว่าข้างล่างเป็นดิน ข้าปล่อยมือเสียตั้งนานแล้ว ไม่โหนตัวอยู่ให้เมื่อยดอก
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าพึงกลัวในสิ่งที่มันยังมาไม่ถึง
จาก ส.อิสฺสโร
ภาพจากอินเตอเน๊ต
| ไฟล์แนป: |
|
images.jpg [ 3.58 KiB | เปิดดู 2236 ครั้ง ] |
ขออนุโมทนาค่ะ สาธุๆๆ 