เรื่อง : บุญ
…ผมตื่นแต่เช้าตรู่ ขับรถออกจากสุพรรณบุรีมุ่งหน้าสู่พระนครศรีอยุธยาด้วยหัวใจอิ่มเอิบ ตลอดเส้นทางผมมองเห็นแต่ความสดชื่นสวยงามผิดกับเมื่อตอนขามาเมื่อสองวันก่อนอย่างเปรียบกันมิได้ ผ่านตลาดเช้า ผมเห็นพ่อค้าแม่ค้านำของมาวางขายแบบแบกะดิน
ทั้งผักปลา ผลหมากรากไม้ อาหารปรุงสำเร็จ ขนมนมเนย เยอะแยะมากมาย ที่สำคัญราคาถูกมากครับ ผมจอดรถลงไปเดินซึมซับบรรยากาศ และไม่ลืมแวะร้านน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋เจ้าประจำที่คุ้นเคย เนื่องจากครั้งหนึ่งสมัยยังเรียนหนังสือ ผมเคยมาช่วยพ่อของเพื่อนขายอยู่ เลยได้วิชาติดไม้ติดมือมาบ้างนิดหน่อย ตอนนี้คนขายที่กำลังสาละวนอยู่นั่นคือไอ้หมูเพื่อนรักของผมนั่นเองครับ ปัจจุบันมันเป็นหนึ่งในสมาชิกอบต.เมียเลิกรากันไปเมื่อปีก่อน ทิ้งลูกน้อยวัยสี่ขวบกำลังน่ารักไว้ให้หนึ่งคนชื่อว่าน้องพิม ใกล้ร้านขายกับข้าว ผมเห็นพระสงฆ์สองรูปกำลังยืนบิณฑบาตยู่ ผมตรงลิ่วเข้าไปทันทีด้วยหัวใจเบิกบาน "ขออาหารและน้ำให้ผมสองชุดนะครับ” ผมเอ่ยกับแม่ค้าวัยกลางคนซึ่งคุ้นหน้า แต่จำชื่อแกไม่ได้
ผมจบอาหารนั้นเหนือศรีษะ ก่อนบรรจงวางลงในบาตร นั่งลงพนมมือรอรับพร "มาเมื่อไรล่ะโยม” เสียงภิกษุผู้อาวุโสกว่ากล่าวขึ้นหลังให้พรเสร็จ "ตั้งแต่วันศุกร์ครับหลวงลุง กำลังจะกลับ” "อือ เจริญพรนะโยม” " ผมเคลื่อนรถออกจากตลาดท่าช้างอย่างไม่รีบร้อนนัก ใจประหวัดคิดถึงคำสอนของปู่เมื่อครั้งยังเป็นเด็กน้อยเดินตามปู่ต้อยๆอยู่ในไร่ในสวน "วันนี้วันพระย่าไปทำบุญปู่ไม่ไปหรือ" "ไปไหน” เสียงตอบเนิบๆไม่ใส่ใจคนถามนัก มือก็พรวนดินไปไม่ได้หยุด" ก็ไปวัดไงปู่ โง่ป่ะเนี่ย” ผมทำท่าหงุดหงิด "ปู่ไปบ่อยจนไม่ต้องไปแล้ว รอไปอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ”
คำตอบของปู่ไม่ได้ให้ความกระจ่างแก่ผมสักนิด "บุญน่ะถ้าเรารู้จักมันดีพอ มันก็อยู่ตรงหน้าเรานี่แหละ ไม่ต้องไปหาที่ไหน อะไรที่ทำแล้วสบายใจ ไม่ทำร้ายตัวเอง ไม่ทำร้ายคนอื่น มันก็คือบุญ ถ้าจะให้มากกว่านั้นก็ต้องช่วยเหลือผู้อื่นด้วย จึงจะเรียกว่าบุญหนัก” ปู่ร่ายไปเรื่อยผมได้แต่นิ่งฟังโดยไม่ปริปาก เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง "พระคือผู้สืบทอดคำสอนของพระพุทธเจ้า เราทำบุญใส่บาตรก็เพื่อทำนุบำรุงท่าน ให้สมบรูณ์พร้อมในการปฏิบัติกิจ การไปวัดก็เพื่อนำจิตนำใจไปอยู่ในที่สมมุติ เพื่อให้รู้สึกสงบ ไม่ฟุ้ง ไม่พล่าน ถ้าเรารู้แจ้งก็ไม่ต้องพึ่งสิ่งสมมุติ ขุดดินอยู่นี่ก็สุขได้ สงบได้เห็นบุญได้”
"ยังไงล่ะปู่” ผมถามแบบสงสัยเต็มที่ "เห็นจิต เห็นใจ เห็นอาการของตัวเองไงล่ะ เนี่ยเห็นไหม ขุดให้รู้ว่าขุด ปลูกให้รู้ว่ากำลังปลูก หยิบจับอะไรรู้หมด ดูเอ็งสิพรวนดินไป ใจคิดอะไรพรวนไม่ถูกที่ถูกทางรากมันขาดหมดแล้วล่ะนั่น” ปู่พูดพลางชี้มือมายังต้นผักกาดตรงหน้าผม ซึ่งตอนนี้เอียงกะเร่เท่จะล้มมิล้มแหล่ "บางคนจ้องแต่จะไปวัดไปทำบุญ พอตัวไปถึงวัดใจกลับเพล่นพล่านออกไปนอกวัดเสียนี ่พระท่านเทศน์ท่านสอนอะไรไม่รับรู้เลยสักอย่าง เก้าวัด สิบวัดตะลอนๆกันไป มันก็อิ่มใจอยู่แป๊บเดียว กลับมาบ้านเจอเรื่องเดิมปัญหาเดิมก็ทุกข์อีก” "อ้าว” ผมอุทานได้แค่นั้น "ไปวัดไม่ใช่แค่เห็นวัดเห็นพระแล้วทุกข์จะหาย เราต้องศึกษาว่ามันมีอะไรอยู่ในวัดด้วย” "ฉันรู้ ในวัดมีโบสถ์ มีศาลา มีเมรและ ก็มีข้าวก้นบาตร ไอ้จ้อนเคยพาไปกินประจำเลย” ผมยืดอกพูดด้วยท่าทางมั่นใจอย่างที่สุด "ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆเออๆเอ็งเก่งๆ” ปู่หัวเราะจนพุงกระเพื่อม แต่ผมกลับงง ปู่หัวเราะทำไม????
เสียงแตรด้านหลังทำให้ผมต้องรีบเคลื่อนรถ เนื่องจากสัญญาณเปลี่ยนเป็นไฟเขียวแล้ว ผมทอดสายตามองออกไปรอบๆ อ้าว…!นี่จะถึงศรีประจันแล้วหรือ ผมหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าสู่เส้นทางหนึ่ง "แวะตลาดสามชุกเสียหน่อยดีกว่า” ผมรำพึงในใจ" บุญที่ดีที่สุดคือการให้ การแบ่งปัน และการเสียสละ ที่สำคัญต้องไม่หวังผลตอบแทน” เสียงของปู่แว่วมาอีกครั้ง ผมจอดรถหน้าร้านขายของฝากร้านหนึ่ง ในตลาดร้อยปี...
โดย : ทอฝัน พันธ์ไทย
ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต
| ไฟล์แนป: |
|
22610_874860409226727_2777035823501932303_n.jpg [ 13.18 KiB | เปิดดู 2202 ครั้ง ] |
