ในหนึ่งชีวิต : [ย่า]
ย่าเป็นลูกสาวเศรษฐีที่ดิน เมื่อพ่อของย่าตายที่ดินจึงถูกแบ่งออกเป็น 3 ส่วน เพราะพ่อของย่ามีลูกสามคน ครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่พ่อยังเป็นเด็ก ได้ขุดเจอเหรียญรัชกาลที่ 5 หนึ่งไห ที่ถูกฝังไว้หลังบ้าน พ่อทุบไหนั้นแตกก็เอามาเล่นล้อต๊อกกับเพื่อนอยู่ใต้ถุนเรือน เหวี่ยงทิ้งกันบ้าง อะไรกันบ้าง เพราะคิดว่าเอาไปซื้อขนมไม่ได้ จนเมื่อชาวบ้านรู้ก็แห่กันมาที่หลังบ้าน ปู่กับย่าก็ไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่ทำตาปริบ ๆ เพราะพวกที่มาล้วนแต่เป็นญาติ ๆ กันทั้งนั้น จึงปล่อยให้พวกเขาขุดบ้าง คุ้ยหากันบ้างไปตามสะดวก บางคนก็ได้ไปเป็นสิบเหรียญยี่สิบเหรียญ ครั้งหนึ่งอาคนเล็กเคยเอาออกมาให้ดูเพียงไม่กี่เหรียญที่ปู่เก็บเอาไว้ได้ เป็นเหรียญเงินรุ่นหนุ่ม ไม่ใช่รุ่นนั้น แต่คนอื่นที่เขาได้ ๆ กันไปนั้น น่าจะมีรุ่นที่แพงติดไปไม่น้อย
กับเรื่องนี้ผมเคยถามพ่อว่าสรุปแล้วประมาณกี่เหรียญ พ่อว่ามันน่าจะสองร้อยเหรียญขึ้น เป็นเหรียญบาทที่ทำจากเงินทั้งหมด หากนึกไปถึงค่าของเงินเมื่อสมัยก่อนโน้น ไม่ใช่น้อย ๆ เลย เพราะปู่เคยบอกตอนที่แต่งงานกับย่าใหม่ ๆ “มีเงินหนึ่งบาทพกติดตัวไปไหนก็เยอะแล้ว” อะไรทำนองนั้น นึก ๆ แล้วก็เสียดายว่าถ้าพ่อไม่เจอเสียก่อนเมื่อสมัยเป็นเด็ก แล้วผมมาขุดเจอเอาในตอนนี้ล่ะก็ คงได้นั่งรถเบนซ์ไปไหนมาไหนกับใครบ้างแหละ หรือไม่ก็เอามาพิมพ์เรื่องสั้น-บทกวี-นวนิยายให้สนุกไป และเมื่อพูดถึงย่าที่เคยเป็นลูกสาวเศรษฐีในสมัยก่อนแล้ว ก็ต้องบอกว่าย่ามีความเป็นผู้ดีเต็มร้อย อุปนิสัยใจคอของย่าไม่ต่างจาก ‘แม่บุญธรรม’ ที่เคยเลี้ยงผมมาตอนเด็ก ย่าไม่เคยด่าใคร จะมีบ่นบ้างก็บ่นแต่งุบ ๆ งิบ ๆ หากไม่เอียงหูฟังให้ดีจะไม่ได้ยินสิ่งที่ย่าบ่นออกมา ย่าคือคนที่แอบกำเงินเอามาแอบ ‘ยัดใส่มือ’ ให้ผมบ่อยมาก ย่าจะให้ผมเกือบทุกอาทิตย์ บางอาทิตย์ไม่สามร้อย ก็ห้าร้อย หรือไม่ก็หนึ่งพัน ย่าไม่เคยให้ผมต่ำกว่าสามร้อย แต่ก็ไม่เคยเกินครั้งละหนึ่งพันเหมือนกัน และย่านี่แหละได้ส่งเสียให้ผมตอนที่เรียนต่อ เพราะจะไปพึ่งเงินเดือนของพ่อนั้นคงไม่ได้ เงินเดือนออกเพียงวันแรกพ่อก็เลี้ยงเหล้าเพื่อนหมดแล้ว
ตอนที่ผมมาอยู่ใหม่ ๆ ที่บ้านจะเลี้ยงหมาไว้ประมาณ 20 ตัว พอผมตื่นขยับขาจะก้าวลงจากเตียง หมาก็เห่าลั่นบ้าน เพราะฉะนั้นผมจึงไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย ตื่นขึ้นมาแล้วก็นอนคว่ำหน้า กางสมุด เอาปากกาเขียนอะไรไปตามเรื่อง จนครั้งหนึ่งย่าอดสงสัยไม่ได้ เดินมาที่ข้างมุ้งตอนใกล้เที่ยง ถามว่า “ไอ้หนู ทำไมยังไม่ลุก ทำอะไรอยู่” ผมจึงหันไปตอบย่าว่า “เขียนนิยายอยู่ครับ” ย่ายิ้ม ๆ แล้วไม่ได้ว่าอะไร เดินไปบอกพ่อให้มาปลุกผมลุกกินข้าวได้แล้ว ตกมาถึงวันที่ย่าเป็นลมมีเรื่องหนึ่งที่ผมอยากบอก ว่าหมาตัวหนึ่งที่ชื่อ ‘อีแหลม’ ที่ย่าเลี้ยงเอาไว้นั้น เป็นหมาพันทางสีขาวนวล ตัวไม่ใหญ่ขนาดกลาง ๆ วันนั้นย่าไปถางหญ้าหลังบ้าน อยู่ ๆ อีแหลมก็วิ่งขึ้นมาบนบ้าน มาเอาจมูกดุน ๆ ใส่คนโน้นคนนี้ แล้ววิ่งลงจากบ้าน พอไม่เห็นคนตามไปมันก็กลับขึ้นมาทำอย่างนั้นอีก จนรอบที่สามหรือสี่นี่แหละคนในบ้านจึงนึกเอะใจ ตามอีแหลมไปดูหลังบ้านว่ามันมาบอกอะไร จึงได้รู้ว่ามันมาตามคนให้ไปดูย่านั่นเอง
ย่าเป็นลมหัวทิ่มอยู่ข้างบ่อที่ไม่มีน้ำขังเพราะเป็นหน้าแล้ง แล้วคนในบ้านก็ไปช่วยกันอุ้มย่าขึ้นมา มีเสียงร้องไห้โฮเพราะย่าไม่ตอบสนองใด ๆ พ่อผมส่งเสียงร้องไห้โฮดังกว่าใครเพื่อน ร้องกันอยู่นานทั้งบ้านกว่าจะได้สติ เอาย่าลงเรือไปขึ้นที่ถนน เรียกแท็กซี่ไปส่งโรงพยาบาล แล้วคืนนั้นย่าก็จากพวกเราไป ไม่มีโอกาสได้กลับบ้านอีก
เรื่อง ส. ปาลกะวงศ์
ภาพจากอินเตอเน๊ต
| ไฟล์แนป: |
|
22000_1594782920766771_9032069613303053909_n.jpg [ 5.19 KiB | เปิดดู 2002 ครั้ง ] |
