เรื่อง “ชีวิตหนึ่ง ในความทรงจำ”
วันที่ 6 เมษายน เมื่อ 6 ปีที่แล้ว มีเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้น และฉันก็ยังคงจำเรื่องราวนั้นได้ ราวกับเหตุการณ์นั้นเพิ่งเกิดขึ้นในวันนี้ วันที่น้องเฉาก๊วยลืมตาขึ้นมาดูโลก แม่ของเธออายุเพียง 16 ปี เนื่องจากตั้งครรภ์อายุน้อยทางโรงพยาบาลจึงเรียกผู้ปกครองให้มาเซ็นชื่อเป็นผู้อนุญาตในการรักษา และพ่อของแม่เฉาก๊วยก็เป็นคนมาเซ็นชื่ออนุญาต เมื่อจะทำการตรวจภายใน เธอก็หนีบขาและกระเถิบตัวหนีทำให้ยากต่อการตรวจ ตอนแรกเราก็คิดกันว่าเพราะอายุน้อยนี่แหละเลยทำให้ไม่ค่อยรู้เรื่องและนี่ก็เป็นครั้งแรกของการมาคลอด เราจึงไม่อยากใส่ใจมาก เมื่อบังคับตรวจภายในได้สำเร็จ ปากมดลูกของเธอเปิด 3 เซนติเมตร เราก็ให้เธอเขียนชื่อพ่อของเด็กเพื่อเอาไว้แจ้งเกิด เธอปฏิเสธและไม่ยอมพูดหรืออธิบายอะไร แต่เธอก็ไม่ใช่คนไข้รายแรกที่ทำแบบนี้ ในเมื่อไม่ต้องการขียนชื่อพ่อของเด็กในท้องเธอก็ไม่เป็นไรเป็นสิทธิ์ของเธอ เมื่อซักประวัติเสร็จเรียบร้อยเธอก็ได้นอนสังเกตอาการเจ็บครรภ์ เมื่อมดลูกบีบตัวเริ่มถี่ขึ้นเราก็ได้ยินเสียงร้องของเธอแทบจะไม่หยุดเลย และดังขึ้นเรื่อยๆ ผ้าปูเตียงและผ้าม่านกลายเป็นที่ยึดเหนี่ยว ดูเธอทุรนทุราย เราจึงเข้าไปแนะนำและสอนวิธีการหายใจให้เธอเพื่อผ่อนคลายความเจ็บปวด แต่ตอนนี้เหมือนหูของเธอไม่ได้ยินในสิ่งที่เราพูดเลย มือของเธอเริ่มย้ายจากการเหนี่ยวผ้าม่านมาเป็นการทุบที่ท้องของตัวเอง และพูดเสียงดังว่า “เมื่อไหร่แกจะออกไปจากท้องฉันสักที”
เราต่างก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และจับมือของเธอไว้ เรารู้กันทันทีเลยว่าต้องมีอะไรที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ เพียงแต่เรายังไม่ได้รับความไว้วางใจพอที่เธอจะเล่าให้ฟัง โชคดีที่ปากมดลูกของเธอเปิดค่อนข้างเร็ว เมื่อปากมดลูกเปิดครบ 10 เซนติเมตร เธอก็เบ่งคลอดทารกน้อยออกมาอย่างง่ายดาย ทารกเพศหญิงหน้าตาคล้ายๆ เธอ เมื่อร้องตัวของทารกไม่แดงแต่ออกสีคล้ำ ถ้าให้ทายเด็กคนนี้โตขึ้นผิวต้องดำเหมือนแม่แน่ๆ ดวงตากลมโตขนตายาวดูลักษณะพิเศษกว่าเด็กคนอื่น เมื่อถึงเวลาที่ต้องให้นมเธอก็ปฏิเสธที่จะกอดและไม่ยอมให้นมแก่ลูกของเธอและก็ไม่มีคำอธิบาย เธอได้แต่นอนร้องไห้ เราจึงให้เธอพักเพราะคิดว่าคงมีปัญหาด้านจิตใจอะไรสักอย่าง เด็กทารกน้อยจึงได้รับการป้อนนมจากแก้ว เหมือนจะรู้ตัวดีว่าแม่ไม่ยอมรับ นม 20 ซีซีในแก้วก็ถูกดื่มจนหมด เมื่อครบเวลาย้ายไปพักฟื้น เราก็ได้ส่งเวรให้หน่วยงานหลังคลอดรับทราบ ถึงประวัติในขณะที่รับไว้ดูแลจนคลอด และเราก็ไม่ได้เจอเธออีก
3 วันต่อมา ทางโรงพยาบาลได้รับแจ้งจากพลเมืองดีว่า พบเด็กทารกถูกทิ้งให้นอนอยู่ในกระเป๋าสีน้ำตาลใบใหญ่ มีผ้าขนหนูสีฟ้าพันกายแค่ผืนเดียว ที่ร้านขายอาหารตามสั่งใกล้ๆ กับโรงพยาบาล ไม่มีอะไรเป็นหลักฐานว่าเด็กทารกคนนี้มาจากไหน เด็กทารกได้รับการดูแลเบื้องต้นจากทางโรงพยาบาล ข่าวเด็กทารกคนนี้เมื่อมาถึงที่ห้องคลอด เราจึงไปเยี่ยมกัน นาทีแรกที่ฉันเห็นเด็กทารกที่ถูกทิ้งคนนี้ ฉันจำได้ทันทีด้วยลักษณะที่เด่นของดวงตาและสีผิว แต่เมื่อไม่มีหลักฐาน เราก็ให้ข้อมูลที่สงสัยแก่ตำรวจไป ว่าเด็กทารกน้อยคนนี้อาจเป็นลูกของหญิงสาววัย 16 ปีรายนั้น หนึ่งสัปดาห์ที่รอคอยการติดตามมารดาของทารกน้อย เราก็ช่วยกันดูแลป้อนนมและจับอาบน้ำรวมทั้งตั้งชื่อให้ว่า “เฉาก๊วย” เมื่อตำรวจติดตามจนเจอแม่ของเฉาก๊วย ซึ่งก็คือหญิงสาววัย 16 ปีคนนั้นจริงๆ พวกเรารู้สึกเศร้าใจและไม่คาดคิดเลยว่า เฉาก๊วยจะเกิดจากการถูกข่มขืน และการข่มขืนนั้นเกิดจากผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ พ่อข่มขืนลูกตัวเอง เรื่องคดีความเป็นอย่างไรเราไม่ได้ติดตามต่อ เรารู้กันแต่เพียงว่า เฉาก๊วยเติบโตจากการอุปการะเลี้ยงดูของเจ้าหน้าที่คนหนึ่งในโรงพยาบาล ลักษณะเด่นด้วยดวงตากลมโต ขนตายาวและสีผิว ไม่เคยทำให้เราลืมเรื่องราวของเธอจนถึงวันนี้
โดย อิน จันทร์
เครดิตภาพจาก อินเตอร์เน็ต
| ไฟล์แนป: |
|
21174_1600401783511756_2488462748896320543_n.jpg [ 21.55 KiB | เปิดดู 1890 ครั้ง ] |
