นานมาแล้วมีตาแก่ผู้น่าสงสารอยู่คนหนึ่ง เมียและลูกแกเสียชีวิตไปนานแล้ว แต่แกก็ยังต้องมีภาระเลี้ยงหลานๆอีก 4 คน ที่ชอบเอาแต่ใจตัวเอง วันๆไม่ทำ ไม่ช่วยอะไรเลย ดีแต่ทะเลาะกันทุกวันว่า คนนั้นผิด คนนี้ผิดที่ไม่ทำอย่างนั้น ไม่ทำอย่างงี้ จนมาวันนึงตาแก่ป่วยหนักกำลังจะตาย ก็ยังอดห่วงหลานไม่ได้ เพราะแกกลัวว่า หลานที่เอาแต่ใจตัวเอง จะอยู่ในสังคมที่มีแต่คำว่า "กูเก่ง" ไม่ได้
ก่อนตายแกจึงเรียกหลานทั้ง 4 คน มานั่งล้อมวงที่โต๊ะสี่เหลี่ยม แล้วให้หลานเอาผ้าผูกปิดตาไว้ทั้งหมด หลังจากนั้นคุณตาก็ไปหยิบตะเกียงทรงสี่เหลี่ยมมาหนึ่งอัน ซึ่งแต่ละด้านมีสีต่างกัน มาตั้งไว้กลางโต๊ะที่เด็กทั้ง 4
คนนั่งล้อมวงอยู่ แล้วให้หลานทุกคนเปิดผ้าผูกตาออกพร้อมกัน จากนั้นตาแก่ก็ถามหลานทั้ง 4 คนว่า
"เห็นตะเกียงสีอะไร"
หลานคนแรกบอกเห็น "สีแดง"คนที่สองบอกเห็น "สีเหลือง"คนที่สามบอกเห็น "สีเขียว"คนที่สี่บอกเห็น "สีน้ำเงิน"
แล้วทั้ง 4 คนก็เริ่มทะเลาะกันว่า สีที่ตัวเองเห็นนั้นถูกต้อง จนตาแก่พูดขึ้นว่า...
"ไม่มีใครผิด ใครถูกหรอกหลานเอ๋ย เพราะตะเกียงมันมีสี่ด้าน ถ้าใครอยากรู้ว่า ทำไมคนอื่นถึงเห็นสีไม่เหมือนเรา เราก็ต้องเดินไปดูในมุมของเค้าบ้าง เราก็จะเข้าใจว่า ทำไมเค้าถึงบอกว่าเค้าเห็นสีนั้น อย่ามองมุมของเรามุมเดียวแล้วตัดสิน เพราะคนเรามันต่างความคิด ต่างมุมมอง"
