ในอดีตกาลครั้งหนึ่ง พ่อค้าสำเภา 700 คน เดินทางไปทำการค้าในทะเล ในวันที่เจ็ดเกิดพายุใหญ่ เรือกำลังจะจมพ่อค้าทั้งหลายต่างอ้อนวอนเทวดาให้ช่วยเหลือ แต่ชายคนหนึ่ง นึกถึงศีลเป็นที่พึ่ง แล้วนั้นขัดสมาธิ ดุจโยคีพวกพ่อค้าจึงถามว่าท่านไม่กลัวรึ ชายผู้นั้นตอบว่า เราไม่กลัวภัยเหล่านี้เพราะเราได้ถวายทานแด่พระภิกษุในวันที่ขึ้นเรือ และได้รับศีล ด้วยเหตุนี้เราจึงไม่กลัว
พ่อค้าทั้งหลายอยากรับศีลเป็นที่พึ่งบ้าง ชายผู้นั้นจึงจัดให้พ่อค้ายืนเป็นแถว 7 แถว แถวละ 100 คน และให้สมาทานศีลที่ละแถว ขณะที่แถวแรกสมาทานศีล น้ำเข้ามาในเรือถึงระดับข้อเท้า เมื่อแถวที่ 2 สมาทานศีล น้ำก็ท่วมถึงเอว ระดับน้ำเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเมื่อแถวที่ 7 สมาทานศีล ระดับน้ำมาถึงปากต้องสมาทานศีลขณะน้ำเข้าปากจากนั้น ชายผู้นั้นได้ร้องว่า "ที่พึ่งของเราไม่มีแล้วท่านทั้งหลายพึงนึกถึงแต่ศีลเท่านั้น" ในที่สุดทุกคนก็จมน้ำตายแล้วไปเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ด้วยอำนาจแห่งศีล
"เมื่อเรือนถูกไฟไหม้แล้ว เจ้าของเรือนขนเอาภาชนะใดออกไปได้ ภาชนะนั้นย่อมเป็นประโยชน์แก่เขา ส่วนสิ่งของที่มิได้ขนออกไป ย่อมไหม้ในไฟนั้น ฉันใด โลก (คือหมู่สัตว์) อันชราและมรณะเผาแล้ว ก็ฉันนั้น ควรนำออก (ซึ่งโภคสมบัติ) ด้วยการให้ทาน เพราะทานวัตถุที่บุคคลให้แล้ว ได้ชื่อว่านำออกดีแล้ว
ทานวัตถุที่บุคคลให้แล้วนั้นย่อมมีสุขเป็นผล ที่ยังมิได้ให้ย่อมไม่เป็นเหมือนเช่นนั้น โจรยังปล้นได้ พระราชายังริบได้ เพลิงยังไหม้ได้หรือสูญหายไปได้ อนึ่งบุคคลจำต้องละร่างกายพร้อมด้วยสิ่งเครื่องอาศัยด้วยตายจากไป ผู้มีปัญญารู้ชัดดั่งนี้แล้วควรใช้สอยและให้ทาน เมื่อได้ให้ทานและใช้สอยตามควรแล้วจะไม่ถูกติฉิน เข้าถึงสถานที่อันเป็นสวรรค์"
ขออนุโมทนาค่ะ
(♡✿◕‿◕✿♡)