ในครั้งสมัยพุทธกาล ณ เมืองสาวัตถี สามีแห่งหญิงนางหนึ่งได้มาฟังพระธรรมเทศนาแล้วเกิดศรัทธาว่าธรรมอันลึกซึ้งนัก เราผู้เป็นคฤหัสถ์จักรู้ทั่วถึงธรรมโดยตลอดเป็นเรื่องเป็นไปได้ยาก จึงตัดสินใจออกบวชบรรพชาในสำนักของพระศาสดา
ครั้งนั้นพระเจ้าปเสนทิโกศลทรงทราบว่าหญิงนั้นไม่มีสามีจึงโปรดให้นำเข้ามาในพระราชวังวันหนึ่งพระองค์ทรงแจกดอกบัวแก่หญิงในวังคนละดอก หญิงนางนั้นได้รับ 2 ดอก ด้วยดอกไม้เหลืออยู่นางรับไว้ด้วยความยินดีแต่เมื่อนางดมดอกบัวแล้วก็ร้องไห้พระราชาทูลถามถึงเรื่องนี้นางจึงตอบว่า
นางนึกถึงอดีดสามีที่ไปออกบวชเสียเป็นผู้มีกลิ่นปากหอมดังดอกบัวแม้ในยามพูดคุย กลิ่นนั้นก็จะหอมตลบอบอวลไปในห้อง ในครั้งนั้นพระราชาต้องการพิสูจน์ในเรื่องนี้ จึงนำของหอมทุกชนิดออกจากพระราชวังแล้วนิมนต์พระภิกษุสงฆ์มีพระพุทธเจ้าเป็นประธานเพื่อถวายมหาทานหลังจากเสร็จภัตกิจแล้วทรงให้ภิกษุทั้งหลายกลับไปเสียก่อน เหลือแต่เพียงภิกษุผู้เคยเป็นอดีตสามีของหญิงนั้นเมื่อพระภิกษุรูปนั้นกล่าวอนุโทนา (ให้พร) พระราชนิเวศน์โดยทั้งสิ้นก็ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นหอม
พระราชาทรงชื่นชมยินดี ในวันรุ่งขึ้นจึงทรงนำเรื่องนี้ไปถามต่อหน้าพระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์ทรงกล่าวว่าในอดีตชาติ เมื่อภิกษุรูปนี้นั่งฟังธรรม ก็เปล่งวาจาว่า “สาธุ สาธุ” (แปลเป็นไทยว่า ดีแล้ว ดีแล้ว)
ทั้งได้ฟังธรรมโดยเคารพเขาจึงได้อานิสงส์นี้ แล้วตรัสว่าผู้ที่กล่าว สาธุ สาธุ ในเวลาแสดงธรรม ย่อมได้รับอานิสงส์เป็นผู้มีกลิ่นปากหอมดังกลิ่นดอกอุบล
ขออนุโมทนาค่ะ