ระฆังเบิกบาน หนังสือ : ระฆังเบิกบาน
เรื่องโดย : ว.วชิรเมธี
ภาพโดย : ชีวัน วิสาสะ
เรื่องราวระหว่างเณรน้อย กับ ระฆัง
เณรน้อยผู้ทำหน้าที่เคาะระฆังในทุกเช้า
ทุกๆเช้า ทุกๆวัน
เสียงระฆังดังก้องกังวานไกล
เสียงไก่ขัน
พระอาทิตย์สาดแสง
และผู้คนจิตใจเบิกบาน
จนวันหนึ่งระฆังเบื่อแล้วกับการส่งเสียงก้องกังวาน
“เณรน้อย หยุดเคาะระฆังเถอะ”
เณรน้อยหยุดเคาะระฆัง
แล้วโลกรอบตัวก็พลันหม่นสลด
ไก่ไม่ขัน พระอาทิตย์ไม่สาดแสงแรงจ้า
ผู้คนจิตใจห่อเหี่ยว
ในที่สุดระฆังก็ขอร้องให้เณรน้อยเคาะระฆังอีกครั้ง
แล้วความเบิกบานก็กลับคืนมา
................................
เรื่องราวชวนคิดจากคำบอกเล่าของท่าน ว.วชิรเมธี
บวกกับภาพอันน่ารักสดใสจากฝีมือการทำภาพประกอบของครูชีวัน วิสาสะ
ทำให้เนื้อเรื่องอันเรียบง่าย กลายเป็นเรื่องชวนคิดและน่าตรึกตรองตาม
...................................
ในห้องผมมีระฆังอันเล็กๆที่ผมซื้อมาจากร้านขายของเก่า
ผมวางไว้บนโต๊ะทำงาน
ชอบเคาะระฆังเล็กๆนี้ ให้เสียงมันดัง “แก๊ง”
เหมือนเราได้เรียก “สติ” ให้กลับมาสู่ “ปัจจุบันขณะ”
บ่อยครั้งเพียงใดที่คนเรานั่งอ่านหนังสือพร้อมกับเปิดทีวีไปด้วย
บางคนเปิดคอมพิวเตอร์ ฟังเพลง แถมยังพูดคุยกับเพื่อนพร้อมกัน 5 คน
โลกแห่งความเร่งร้อน บีบอัดให้เราคิดแล้วพูด พูดแล้วทำ โดยมิอาจผ่อนพัก
หลายครั้งในชีวิต ผมคิดว่าเราไม่ได้เดินไปตามจังหวะของโลกเลย
หากแต่รีบเร่ง และพยายามมุ่งไปสู่โลกแห่งความเร็ว
แล้วเรากลับพบว่า เราใช้ชีวิตเหมือนกับหนูถีบจักร
ที่วิ่งวนอยู่กับที่และไม่อาจพบช่วงเวลานิ่งๆที่ทำให้ใจเราสงบเงียบได้เลย
เราแทบหาเวลาในชีวิตเพื่อ “นิ่ง” และ “ฟังเสียงพูดของตัวเอง” ไม่ได้เลย
เราเอาแต่โทรศัพท์พูดคุยกันนานเป็นชั่วโมง เพื่อจบลงตรงความว่างเปล่าและได้ทำอะไรฆ่าเวลาบ้าง
เราคุยออนไลน์กับเพื่อนพร้อมกัน 5 คน
แล้วมันก็จบลงแบบ “ไม่มีอะไรค้างคาใจให้จดจำ”
แค่ได้ทำอะไรเพลินๆ แก้เบื่อ แก้เซ็งไปวันวัน
เราทุกคนมี “ระฆัง” ในใจ
แต่เราไม่เคย “หยุด”
เพื่อเคาะระฆัง เรียก “สติ” ให้กลับมาสู่ปัจจุบันขณะเลย
.................................
“ระฆังเบิกบาน”
สอนอะไรผม.....
หนังสือเล่มบางเล่มนี้สอนให้รู้จักหน้าที่
ใครมีหน้าที่อะไรก็ทำไป ทำให้ดีที่สุด
ระฆังมีคุณค่า
ก็ต่อเมื่อมันได้ถูกเคาะตี
ระฆังที่ไร้เสียงดังกังวานจะมีค่าอันใด
ชีวิตที่ไร้ค่า คือ ชีวิตที่ถูกใช้โดยไม่เห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่
ชีวิตที่มีคุณค่า มิใช่ระฆังที่เอาแต่ส่งเสียงดังเพื่อตัวเอง
หากแต่แบ่งปันเสียงก้องกังวานอันไพเราะเสนาะหูให้กับสิ่งรอบข้าง ให้กับคนรอบตัวด้วยต่างหาก
จึงจะเรียกว่า เป็นชีวิตที่มีคุณค่าอย่างแท้จริง.
ขออนุโมทนาสาธุการด้วยจ้า แม่มดน้อย Bwitch 
อนุโมทนานะท่านระฆัง โอ๊ะ..ท่านแม่มดน้อย เพลินคิดเรื่องระฆัง.. 