ในสมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวัน เมืองสาวัตถี
ทรงปรารภภิกษุผู้กะสันจะสึกรูปหนึ่งตรัสให้โอวาทว่า
"ภิกษุ ธรรมดามาตุคาม (แม่บ้าน) ใคร ๆ ก็รักษาไว้ไม่ได้
โบราณบัณฑิตในครั้งก่อน ถึงจะยกมาตุคามขึ้นไปไว้ในวิมานฉิมพลี
ในท่ามกลางมหาสมุทรก็ไม่อาจรักษาสตรีได้"
แล้วได้นำอดีตนิทานมาสาธก ว่า...
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระโพธิสัตว์เกิดเป็นพระราชาผู้ครองเมืองพาราณสี
มีมเหสีพระนามว่า กากาติ มีพระรูปโฉมงดงามยิ่ง
ใครเห็นใครก็ลุ่มหลงในความงาม ในวันหนึ่งมีพญาครุฑตนหนึ่ง
แปลงร่างเป็นมนุษย์มาเล่นสกา (การพนันชนิดหนึ่ง)กับพระราชา
ได้พบเห็นพระนางกากาตินั้นแล้วเกิดความรักใคร่ในนาง
จึงแอบพานางหนีไปอยู่ที่วิมานฉิมพลีอันเป็นที่อยู่
พระราชาเมื่อไม่พบเห็นพระเทวีจึงตรัสเรียกคนธรรพ์ชื่อ นฏกุเวรมาเข้าเฝ้า
พร้อมมอบหมายให้นำพระเทวีกลับมาให้ได้
ฝ่ายคนธรรพ์ทราบที่อยู่ของครุฑแล้ว
จึงไปนอนแอบซุ่มอยู่ในดงตะไคร้ข้างสระลูกหนึ่ง
พอครุฑบินไปจากสระก็แอบกระโดดเกาะระหว่างปีกครุฑไปจนถึงวิมานฉิมพลี
แอบได้เสียกับพระนางกากาติที่วิมานนั้น
แล้วก็อาศัยครุฑนั้นแหละกลับมาเมืองพาราณสีอีก
ในวันหนึ่งขณะที่พญาครุฑเล่นสกากับพระราชาอยู่
คนธรรพ์ก็ทำทีเป็นถือพิณมาที่สนามสกา ขับร้องเป็นเพลงว่า
"หญิงรักคนรักของเราอยู่ ณ ที่แห่งใด
กลิ่นของนางยังหอมฟุ้งมาที่แห่งนั้น ใจของเรายินดีในนางใด
นางนั้นชื่อกากาติ อยู่ไกลจากที่นี้"
พญาครุฑพอได้ฟังแล้วสะดุ้งจึงถามเป็นนัยว่า
"ท่านข้ามทะเลมหาสมุทรทั้ง ๗ แห่งไปได้อย่างไร
ท่านขึ้นวิมานฉิมพลีได้อย่างไร" นฏกุเวรจึงตอบว่า
"เราข้ามทะเลมหาสมุทรทั้ง ๗ แห่งได้ก็เพราะท่าน
ขึ้นวิมานฉิมพลีได้ก็เพราะท่านนั้นแหละ"
พญาครุฑพอได้ทราบความจริงแล้ว
ก็กล่าวติเตียนตนด้วยความเสียใจว่า "ช่างน่าติเตียนเสียนี่กระไร
เรามีร่างกายใหญ่โตเสียเปล่าไม่มีความคิด
จึงเป็นพาหนะให้ชายชู้ของเมียทั้งไปและกลับ น่าเจ็บใจจริง ๆ"
กล่าวจบก็คืนร่างเป็นพญาครุฑไปนำพระนางกากาติมาคืนพระราชา
แล้วไม่หวนคืนกลับ มาเล่นสกากับมนุษย์อีกเลย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :
ไม่มีใครจะเก็บรักษาสตรีไว้ได้
นอกจากสตรีนั้นจะรักษาตนเอง
ที่มา : หนังสือนิทานชาดก โดย พระมหาสุนทร สุนฺทรธฺมโม (เสนาซุย)
คัดลอกจาก...http://ecurriculum.mv.ac.th/dhamma/dham ... 05.php.htm
