เจ้าหนูตัวจ้อย (นิทานสนุก)
เรื่อง นำบุญ นามเป็นบุญ
ภาพ เบ็ญจมาศ คำบุญมี
นานมาแล้ว มีพ่อครัวคนหนึ่งเปิดร้านขายขนมเค้กอยู่ที่ตลาดใจกลางเมือง
พ่อครัวคนนี้ทำขนมเค้กอร่อยมาก ใครๆ ต่างก็ชอบขนมเค้กของเขา
พ่อครัวขายขนมเค้กได้วันละเป็นร้อยๆ ก้อน
เขามีความสุขที่ผู้คนชื่นชอบขนมเค้กที่เขาทำ
เช้าวันหนึ่ง พ่อครัวตกใจเมื่อเห็นห้องครัวของเขา
มีข้าวของกระจุยกระจายเต็มไปหมด
พ่อครัวพยายามสำรวจหาร่องรอยของผู้ร้าย
และแล้ว... เขาก็พบรอยเท้าสัตว์ที่ไม่พึงปรารถนา
มันคือ รอยย่ำบนผงแป้งของเจ้าหนูผู้ชุกซนนั่นเอง
พ่อครัวไม่ชอบให้หนูเข้ามาวุ่นวายในร้านของเขาเลย
ดังนั้น เขาจึงคิดหาวิธีจัดการกับหนูจอมยุ่ง
พ่อครัว ไปขอร้องแมวเหมียวให้มาช่วยปราบหนู
เจ้าแมวสนุกกับการไล่จับหนูตลอดทั้งคืน
เมื่อพ่อครัวกลับมาในตอนเช้า
เจ้าหนูตัวจ้อยก็ย้ายออกไปจากร้านของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
พ่อครัวนึกอยากขอบใจแมวเหมียวที่ช่วยไล่หนู
แต่เมื่อเขาเหลือบไปเห้นแมวนับสิบตัวที่เหมียวชวนให้มานอนเล่นในร้าน
พ่อครัวก็ถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก และเมื่อพ่อครัวเอ่ยปากไล่พวกมัน
ฝูงแมวก็พร้อมใจกันพองขนฟูขู่ฟ่อๆ
และทำทีว่าจะข่วนพ่อครัวถ้าเขาบังอาจมารบกวนเวลานอนกลางวันอันแสนสุข
พ่อครัวถึงกับซึมจ๋อย! เขาอยากได้ร้านของเขาคืนจากแมว
ด้วยเหตุนี้เขาจึงคิดหาวิธีจัดการกับพวกแมวจอดโหด
พ่อครัว ไปขอร้องคุณหมาให้มาช่วยปราบแมว
คุณหมาสนุกกับการไล่กวดพวกแมวตลอดทั้งคืน
เมื่อพ่อครัวกลับมาในตอนเช้า
ฝูงแมวจอมโหดก็อพยพออกจากร้านเขาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
พ่อครัวนึกขอบใจคุณหมาที่ช่วยไล่แมว
แต่เมื่อเขาเหลือบไปดูรอบๆ ห้อง
เขาก็เห็นคุณหมากำลังประกาศอาณาเขตของมันด้วยการฉี่ตามมุมร้าน
และหย่อนระเบิดเอาไว้เป็นก้อนๆ เรี่ยราดพื้นห้องไปหมด
พ่อครัวโกรธเจ้าหมามาก แต่เมื่อเจ้าหมาแยกเขี้ยวขู่
พ่อครัวก็ได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆ
แล้วเลี่ยงไปนั่งหลบมุมเพื่อหาวิธีจัดการกับเจ้าหมาอย่างเงียบๆ
พ่อครัว ไปขอร้องคุณเสือให้มาช่วยปราบหมา
เสือตัวใหญ่สนุกกับแกล้งวิ่งไล่เจ้าหมาตลอดทั้งคืน
เมื่อพ่อครัวกลับมาในตอนเช้า
เจ้าหมาผู้น่าสงสารก็เดินตุปัดตุเป๋ออกจากร้านไปอย่างสะบักสะบอม เป็นที่สุด
พ่อครัวนึกของใจคุณเสือที่ช่วยไล่เจ้าหมา
แต่เมื่อเขาเหลือบไปเห้นเจ้าของเขี้ยวขาวๆ ที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะนวดแป้ง
พ่อครัวก็เริ่มกลัวจนตัวสั่น และรีบออกจากร้านของตัวเองทันที
พ่อครัว ไปขอร้องช้างเบิ้มให้มาช่วยปราบเจ้าเสือเขี้ยวใหญ่
ช้างเบิ้มขอรางวัลในการปราบเสือเป้นขนมเค้กจากพ่อครัวจำนวนหนึ่งอิ่ม
เมื่อพ่อครัวรับปาก ช้างเบิ้มก็วิ่งไล่เหยียบเจ้าเสือเล่นตลอดทั้งคืน
และแล้วช้างเบิ้มก็สามารถขับไล่เจ้าเสือร้าย
ให้เผ่นหายไปจากร้านขายขนมเค้ก ได้
พ่อครัวดีใจมากที่เขาได้ร้านกลับคืนมาอีกครั้ง
แต่สัญญาก็ต้องเป็นสัญญา พ่อครัวจึงต้องลงมือผสมแป้งกะละมังใหญ่
เพื่ออบขนมเค้กให้ช้างเบิ้มกินจนกว่าจะอิ่ม
ช้างเบิ้มกินขนมเค้กของพ่อครัวที่ละก้อน...ทีละก้อน
ขนมเค้กของพ่อครัวอร่อยมาก
อร่อยเสียจนช้งเบิ้มสามารถกินได้โดยไม่รู้สึกอิ่ม
พ่อครัวผู้น่าสงสารทำขนมเค้กเลี้ยงช้างเบิ้มเสียจนมือหงิก
ในที่สุด พ่อครัวก็ตัดสินใจว่า
เขาต้องหาวิธียุติการหม่ำของคุณช้างเบิ้มจอมตะกละ
พ่อครัว ไปขอร้องหนูตัวจ้อยให้กลับมาจัดการกับช้างเบิ้ม
เจ้าหนูขอรางวัลในการปราบช้างเป็นขนมเค้กวันละ 1 ก้อน
โดยมันสัญญาว่าถ้าพ่อครัวให้ขนมเค้กมันกินทุกวัน
มันจะไม่ออกมาเพ่นพ่าน และไม่ทำให้ห้องครัวเลอะเทอะ
เมื่อพ่อครัวรับปาก เจ้าหนูจอมซนก็แกล้งโผล่หน้าไปทักทายช้างเบิ้ม
ที่มีขนมเค้กอยู่เต็มปาก ใคร ๆ ก็รู้ดีว่าสิ่งเดียวที่ช้างกลัวก็คือ หนู
เมื่อช้างเบิ้มเห็นเจ้าหนูตัวจ้อย
มันก็ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
แล้ววิงออกจากร้านไปอย่างไม่คิดชีวิต
หลังจากนั้นเป็นต้นมา พ่อครัวก็ทำตามสัญญาด้วยการอบขนมเค้ก
เผื่อเจ้าหนูวันละ 1 ก้อน พ่อครัวคิดในใจว่า
การมีหนูอยู่ในครัวก็ยังดีกว่าการมีแมว หมา เสือ
หรือช้างมาเพ่นพ่านจนเขาทำขมเค้กไม่ได้
และแล้ว ... เจ้าหนูตัวจ้อย (ที่ต่อมากลายเป็นเจ้าหนูตัวอ้วน)
ก็ได้รับอนุญาตให้อาศัยอยู่ในห้องครัวแสนสุขแห่งนั้นสืบมา
คัดลอกจาก... http://www.karn.tv/c_tale/tale_007.html
