กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพ่อกับลูกชายคู่หนึ่งอาศัยอยู่กันสองคน
ตัวลูกชายนั้นมีนิสัยขี้โมโหมากๆ โกรธง่าย
เมื่อโกรธมักจะพูดต่อว่าคนรอบข้างอย่างรุนแรง
พอไม่นานก็หายโกรธแล้วก็ไปขอโทษ
แต่ทำให้ใครต่อใครเสียใจมามากมาย
วันหนึ่งพ่อได้พูดกับลูกชายว่า
“หากเจ้ารู้สึกโมโห โกรธขึ้นมาเมื่อใด เจ้าจงนำตะปูไปตอกที่ฝาบ้าน 1 ดอก”
ลูกชายก็รับคำ วันต่อมาก็ทำตาม พอเมื่อตกเย็นพ่อก็ถามลูกชายว่า
“เจ้ารู้สึกดีขึ้นไหม” ลูกชายก็พยักหน้า
“งั้นเราไปดูที่ฝาผนังบ้านกัน” พ่อบอกกับลูกชาย พลางเดินนำไปที่ฝาบ้าน
ปรากฏว่ามีตะปูตอกอยู่ที่ฝาบ้านเต็มไปหมด
“เจ้าลองถอนตะปูนี่ออกให้หมดเสียสิ” พ่อสั่งลูกชายทำตาม
พลางถอนตะปูจำนวนมากนั้นออกไปจนหมด ซึ่งกินเวลานานพอสมควร
“ตอนนี้ฝาบ้านเรามีแต่รอยตะปูเต็มไปหมดเลยนะ
เจ้าสามารถทำให้รอยเหล่านี้หายไปได้หรือไม่”
ลูกชายก็พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะให้รอยตะปูที่นั้นหายไป
แต่ทำเท่าไรก็ไม่ผล ผู้เป็นพ่อจึงสอนต่อไปว่า
“เจ้าฟังไว้นะ การที่เจ้าตอกตะปูลงไป
มันหมายถึง เวลาที่เจ้าบันดาลโทสะกับคนอื่น
เจ้าอาจจะทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของคนอื่น
จนเป็นร่องรอยเหมือนกับรอยตะปู
ถึงแม้เจ้าจะถอนตะปูออกไปเหมือนกับการที่เจ้าไปขอโทษเขา
รอยตะปูนั้นมันก็ยังอยู่ยากที่จะทำให้มันหายไป
ใจคนก็เช่นกันเจ้าทำร้ายจิตใจเขาไปแล้วถึงแม้จะไปขอโทษ
แต่ความเจ็บปวดนั้นก็ยังติดอยู่ในใจเขาไปอีกนาน”
หลังจากนั้นมาลูกชายก็ปรับปรุงตัวขึ้นเรื่อยๆ
จนเป็นกลายเป็นคนดีไม่โกรธใครง่ายๆ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
คัดลอกจาก...
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?i ... =1&gblog=6
