ผียักษ์กลับใจ
เจริญสมณธรรมอยู่ที่ถํ้าเป็ดไตรมาส ๓ เดือน ไม่นอนทั้งวันคืนนะ เร่งรัดพัฒนาทำความเพียร เดิน ยืน นั่ง อยู่อย่างนั่น ก็ได้รับผลเป็นที่น่าพอใจ เมื่อจิตสงบลงไปแต่ละครั้งแล้วมันลืมมันหมดความแสบ ความรัอน ความหิวกระหายก็ไม่มี หิวข้าวก็หายหมด หิวนอนก็หายหมด มีแต่ความสุขร่าเริงบันเทิงใจ นี่ข้อสำคัญนะสำหรับผู้ที่ประพฤติปฏิบัติธรรม กินธรรมเป็นอาหารก็ดีอย่างนั้น เป็นของดีเลิศประเสริฐแท้
ไม่นานอยู่มาวันหนึ่ง จิตสงบลงได้แล้ว กลางคืนนะราวเที่ยงคืน มีผียักษ์ตนหนึ่งเขี้ยวยาว ถือตะบองเหล็กเข้ามาหาแล้วว่า
“ท่านมาทำอะไรอยู่ที่นึ่ อวดดี หรืออย่างไร ?”
“อ๋อ...มาเจริญสมณธรรมดอกท่าน”
“อะไร คือ สมณธรรม ?”
“พุทโธ ธัมโม สังโฆ สมณธรรม ศึล สมาธิ ปัญญา สมณธรรม มรรค ๘ โพชฌงค์ ๗ สมถวิปัสสนา นี่คือ สมณธรรม”
“สมณธรรมอย่างนี้ ดีอย่างไร ?”
“ดี !...ล้างบาปได้ ถอนกิเลสออกจากดวงใจได้ ไม่มีสิ่งใดที่จะชนะได้ ดีเลิศประเสริฐแท้ ฉะนั้น พระพุทธเจ้าซึ่งเป็นเจ้าของๆ สมณธรรมนั้น พระองค์ว่าจงไปเจริญสมณธรรมในสถานที่ต่างๆ อยู่เป็นนิจ จิตใจจะสว่างผ่องใส นั่นแหละจึงได้มาทำอย่างนี้”
“ไม่กลัวตายหรือ ?”
“ไม่ !...เรื่องตายเป็นของเล็กน้อย เรื่องความตายอยู่เบื้องหลัง ไม่เอามาขวางหน้า ไม่หวั่นไหว จะเป็นจะตายอย่างไรไม่กลัวทั้งนั้น”
“ไม่กลัวหรือ ?”
“ไม่กลัว !...เอ้า...จะทำอย่างไร ก็ทำเถิดว้า ไม่กลัวทั้งนั้น ท่านเป็นผียักษ์ใหญ่ เป็นเปรดครึ่งหนึ่ง เป็นผียักษ์ครึ่งหนึ่ง เป็นสัตว์โลกครึ่งหนึ่ง เป็นสัตว์เดรัจฉานครึ่งหนึ่ง เป็นสัตว์พเนจรมีแต่ไปอยู่อย่างนั้น ทำแต่บาปหยาบช้าลามกใส่ตน หาความดีไม่ได้ ถึงจะมีอาคมกล้าอย่างไรก็ตามเถอะ เมื่อทำบาปหยาบช้าลงไปแล้ว ทุศีล ทุธรรม ก็ฉิบหายวายป่วง จะได้ประสบแต่เหตุเภทร้ายนั่นแหละ อยากดีไหมเล่า ?”
“อยากดี !”
“อยากดี จะสอนให้เอาไหม ?”
“เอา”
“เอา...ก็ตั้งใจนะ พุทธัง ธัมมัง สังฆัง สรณัง คัจฉามิ” ว่าดาม เขาก็ว่าตาม ถึง ทุติฯ ตติฯ แล้วก็มอบศีล ๕ ให้อีกนั่นแหละ
“ตั้งใจนะ ธรรมทั้งหลายเหล่านี้จะพาท่านพ้นจากความเป็นผียักษ์ เป็นสัตว์โลก (สัดวะ แปลว่า เป็นผู้ข้องอยู่ด้วยความอยาก และความหลง) เป็นเปรตในวัฏฏสงสาร (เปโต แปลว่า เปรต) นั่นแหละ อดอยาก ทุกข์ยากลำบาก ไม่มีอะไรเป็นที่พึ่งอาศัย มีแต่ทุกข์กับทุกข์ มีแต่ยากกับยาก มีแต่ร้อนกับร้อน มีแต่หนาวกับหนาว มีแต่หิวโหยกระหายอยู่อย่างนั่น นั่นแหละ เพราะไม่ได้ประพฤติธรรม ปฏิบัติธรรมตามคำสอนของพระพุทธเจ้า จะอวดอ้างว่าดีก็ตามเถอะว้า” นั่นแหละ เทศน์ให้ฟังจนใจของผียักษ์มันอ่อนโยน อ่อนลงสบาย
“โอ๋...ไม่เคยได้ยินได้เห็นอย่างนี้...ต่อไปจะขอประพฤติปฏิบัติตามอย่างที่ท่านสอน”
“เออ ดีมาก จะได้ชื่อว่า ตะโม โชติ ปะรายะโน เบื้องต้นประพฤติธรรมอันมืดดำ มาเป็นเปรตเป็นผี เบื้องปลายมาพบปราชญ์ ชาติเมธีใจดี มีศีลธรรมให้โอวาท จิตอ่อนน้อมอ่อนโยน มาประพฤติปฏิบัติธรรม ก็จะมีสุคติเป็นที่ไปเบื้องหน้านะ ไม่ต้องสงสัย”
เมื่อได้ยินได้ฟังอย่างนั้น ผียักษ์มันก็ยอมเลย ต่อแต่นั้นมันก็ตั้งตนเป็นอุบาสก เป็นผีที่ดี ละชั่ว ไม่ยอมประพฤติชั่วช้าด้วยกายวาจาใจแล้ว พอใจประพฤติปฏิบัติธรรมตลอดไป
หนังสือ ๘๖ ปี หลวงปู่จันทา ถาวโร
วัดป่าเขาน้อย อำเภอวังทรายพูน จังหวัดพิจิตร
ออกปฏิบัติพรรษาที่ ๔ หน้า ๗๒-๗๕
ประวัติและปฏิปทา “หลวงปู่จันทา ถาวโร” http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=21128
รวมคำสอน “หลวงปู่จันทา ถาวโร” http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=48699