ท่านเป็นองค์ศาสดาแท้ๆ ท่านยังยอมรับสำหรับพระองค์เลย ไม่ต้องพูดถึงผู้อื่นผู้ใด โดยเว้นพระพุทธเจ้า แต่พระองค์ก็ไม่เว้นพระองค์เอง ยอมรับกรรมด้วยกัน ถึงวันเวลาแล้วเสด็จไปปรินิพพาน เป็นยังไงพระญาณหยั่งทราบตรงแน่วแล้วเป็นอื่นไปไม่ได้ แล้วเสด็จไป พอไปถึงกลางทางทรงกระหายน้ำ ให้พระอานนท์ตักน้ำ
ฟังซิเวลาเสด็จไปปรินิพพานเอาบาตรเท่านั้นไป ให้พระอานนท์เอาบาตรไปตักน้ำ นั่นเห็นไหม น้ำก็น้ำบึงใหญ่ด้วยนะ มันไม่คาดไม่คิดว่าจะเป็นขึ้นมาได้ ว่าจะขุ่นเป็นตมเป็นโคลนไปหมด นี่ละเวลากรรมแสดงในวาระสุดท้ายที่พระองค์จะประกาศให้โลกได้เห็น คือยกพระองค์เป็นตัวพยานเอก
พอพระอานนท์ไปไม่นานวิ่งกลับมา เอาบาตรเปล่ากลับมา โอ๊ย น้ำฉันไม่ได้เลย น้ำขุ่นเป็นตมเป็นโคลนหมด น้ำกว้างแสนกว้างขุ่นเป็นตมเป็นโคลนหมด “เอ้อ ใช่แล้วอานนท์ นั่นเห็นไหมยอมรับแล้ว ตั้งแต่ก่อนเรานี้เป็นนายโคต่าง ไล่โคทั้งหลายไป โคหิวน้ำลงไปกินน้ำ ทีนี้โคมากต่อมาก ฟาดน้ำนั้นจนขุ่นเป็นตมเป็นโคลน โคก็จะตาย เลยไม่ได้กินน้ำเต็มอิ่ม โคนั้นละกวนเอง เพราะมันหลายตัว เพราะฉะนั้นน้ำจึงขุ่น เป็นกรรมของเราเอง เราเป็นนายโคต่างไล่โคลงไป แล้วไปถึงนั้นไปกินน้ำ มันเป็นอย่างนั้น” ทีนี้กลับไปอีกบอกให้พระอานนท์ไป ว่างั้นนะ ให้พระอานนท์กลับไปอีก กลับมาคราวนี้ใสแจ๋วเลย เอาน้ำมา
นี่คือกรรมดีของพระองค์ กรรมก็เป็นของไม่เที่ยง มีเปลี่ยนแปลงได้เหมือนกัน พระองค์ก็ไม่ได้ทำอย่างนั้นตลอดไป กรรมนั้นก็ผ่านไปได้ กลายเป็นเรื่องได้น้ำที่ใสสะอาดมาเสวย นั่นเห็นไหมล่ะ ไปกลางทาง นี่ก็กรรมของพระองค์เอง พระองค์ก็ยอมรับ ว่า เออ ใช่แล้ว
ที่มา : http://www.luangta.com/thamma/thamma_ta ... 83&CatID=2
