เริ่มปฏิบัติธรรม มาระยะนึงแล้วเวลานอนนี้จะภาวนาแล้วหลับไปเลย แต่พอหลับมันเป็นเรื่องเป็นราวเหมือนเราไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี่ มีอะไรมาลากมาเลื่อย มาหลอก มาฉีกเนื้อ มาเอาของแหลมทิ่มแทงมั้ง

บางครั้งก็ผ่านได้น่ะให้เขาทำไปเลยบางครั้งก็กลัว ก็เลยออกจากฝัน (บังคับได้คับว่าจะอยู่ให้เค้าทดสอบหรือจะยอม) ตอนแรกๆที่เริ่มมีอาการแบบนี้จะกลัวและออก หลังๆนี้เอาเลยเต็มที่

ถามว่าคนเราเวลาฝันมันไม่น่าจะเจ็บน่ะ แต่นี้บอกตรงๆเจ็บมาก (ทำปากจู๋) บางที ก็เห็นผู้มาทดสอบ บางทีก็มีผู้มาสอนปฏิบัติกันเลยทีเดียว แล้วตอนเห็นนี้ คือ เรามีสติตลอดไงครับ เราก็ถามกันแบบมีสตินี้แหละว่าทั่นเป็นใครมั้ง อยู่ที่ไหนมั้ง เป็นเรื่องเป็นราวครับ พระก็มีผีก็มา พระที่ว่านี้ส่วนมากที่มาทั่นก็จะมรณะภาพไปแล้วนะคับ ผมรับปากกับทั่นว่าจะไม่เอ่ยชื่อทั่น หรือ เล่าอะไรที่มันดูเหมือนจะเยอะไปน่ะคับ จิงๆผมก็แค่ผู้ฝึกใหม่ บางทีผมก็เห็นทั่นแต่ไม่รู้จักทั่นก็มาหา อ่านประวัติทั่นเข้ากูเกิ้ล หาดูก็เห็นว่ามีทั่นอยู่จริงๆ
ตอนหลังนี้ไปกราบทั่นที่วัดเลย แหมทั่นนอนสบายใจอยู่ในโลงแล้วนี้นา หลังๆมานี้ก็จะเป็นอย่างอื่นที่มาทดสอบแต่ไม่รู้นะคับว่าเป็นจิตเราทดสอบเราหรือใครมาทดสอบ

ส่วนมากพอได้ที่จะลากเราไปเลยเอาไปเลื่อยไปฟัน ถ้าผ่านเหมือนมันจะกลับเข้าร่างเองแต่รู้สึกว่าแต่ละครั้งที่เข้าร่างนี้จะใช้กำลังเยอะมาก กว่าจะขยับตัวได้ เป็นบ่อยมากตั้งแต่เริ่มนั่งสมาธิมานี้น่าจะใกล้100ครั้งแล้วล่ะที่เป็น ทุกครั้งก็จะคล้ายๆกัน แตกต่างบ้างนิดหน่อย บางทีเราไม่ยอมออกไม่ยอมลืมตาเอาให้จบเลยแล้วให้หลุดออกเองบางทีก็ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจตามมาด้วยนั้น

เรื่องราวพอเริ่มไม่กลัวนี้ ยิ่งหนักขึ้น แต่ก็เริ่มชอบละคับวันไหนไม่มาเหมือนขาดอะไรสักอย่างนั้น แต่ขอบอกนะคับว่า มันเจ็บจริงๆ และมันก็น่ากลัวสุดๆเลยน่ะคับ เคยมีครั้งนึงตอนบวชนี้นอนอยู่ในกุฏิมืดๆนี้สว่างวาบทั้งกุฏิเลย แสงสีทองอมเหลืองคับ เห็นเต็มๆตาเลยยังลืมตาอยู่เลย พระน่ะคับที่มายืนอยู่หัวนอนไม่ใช่ปี๋ ท่ันใส่แว่นตาด้วย องค์เดียวกันเลยคับ นึกว่าผีหลอก กุญแจก็ล๊อคเข้ามายังไงไม่เห็นเคาะประตู พุทโธ ไปสองทีหายไปกะตาเลย อันนี้ไม่ได้อุปทานไปเองน่ะคับ กุฏิที่มืดสนิทเนี้ย สว่างเป็นสีทองเลยเห็นด้วยตาเนื้อเลย ใส่แว่นผมขาวๆ ห่มผ่าเหลืองอ๋อย น่าเสียดาย ตอนทั่นอยู่เราก็ยังเด็กอยู่ไม่ได้สนใจธรรมะเลย พอเริ่มจะหาครูบาอาจารย์ท่านก็ไม่อยู่แล้ว

ตอนนี้ตั้งใจจะไปบวชละครับ

เลยก็อยากสอบถามกัลยาณมิตรทั้งหลายละครับ ทั่นเคยเป็นแบบผู้เขียนบ้างไหมอะครับ หลังๆนี้มีโอกาสคุยกับทั่นเป็นชั่วโมงเลยคับ ทั่นบอกเมื่อไหร่จะบวชซะทีเวลาเหลือน้อยเต็มที อย่ามัวเสียเวลา แต่ขอเล่าแค่นี้ล่ะ รับปากทั่นไว้ อยากหาครุบาอาจารย์คับ ตอนนี้ตั้งใจจะไปบวชแล้ว กลัวหลงทาง แนะนำอาจารย์ให้มั้งน่ะคับ กะจะบวชที่บ้าน แล้วหาเที่ยวไปหาอาจารย์ไปคับ

เอาอีกเอ้า





สารพัดเลยทีนี้

เวลาผมนั่งสมาธิ พอภาวนาไปซักพัก เริ่มตัดภาวนาไปแล้วทีนี้ก็จะเกิดอาการ ขนลุกเย็นทั้งตัว แล้วหลังจากนั้นก็จะมีภาพ คน สัตว์ แมลง ที่เราเคยทำร้ายเคยทำให้เค้าตาย หรือเจ็บลอยมาให้เห็น คือ แปลกใจว่า บางเรื่องเป็นเรื่องที่นานมาก บางเรื่องเป็นเรื่องสมัยเด็กๆอยู่ด้วยซ้ำ ซึ่งบางทีนึกถึงยังนึกไม่ออกเลย เพราะนานมาก แต่พอมานั่งสมาธิ ก็ลอยมาให้เห็นเฉยเลย

มีคำถามสองข้อที่สงสัย
1.เกิดอะไรขึ้นกับการทำสมาธิของผมครับ
2.แล้วต้องทำอย่างไรเมื่อเจอแบบนี้อีกครับ

ช่างเป็นพี่สาวที่หลักแหลมและเปี่ยมด้วยเมตตา จำได้มั้ยคำพูดใครเอ่ย

ไม่แน่ใจ...แฮะ

แหะๆก็พี่เคยพูดประโยคนี้กับคุนน้อง ตอนที่คุนน้องแสดงความเห็นคัดค้านท่านบิ๊กทู่เกี่ยวกับเรื่องอาหารเจ ของพระเทวทัตไง

โหยยยยย ระลึกชาติไม่ออกเรย...5555

อยู่ไหนน๊อออออ
คนความจำดี เอามาโชว์หน่อยเร๊วววว...

จากประสบการณ์ที่ท่านฉันทะเล่าให้ฟังเกี่ยวกับได้ยินเสียงเปรต และในสติรู้และบอกว่าจะอุทิศบุญกุศลไปให้ หลังจากนั้นก็ไม่เคยได้ยินเสียงนั้นอีกเลยใช่รึเปล่าค่ะ แสดงว่าเสียงเปรตก็ไม่มาร้องรบกวนท่านอีก คุนน้องคิดว่าท่านเจริญกรรมฐานมีสมาธิ กำหนดรู้และมีสติมากกว่าคุนน้องอีกนะค่ะ ถึงคุนน้องจะไม่เคยได้ยินได้เห็นอะไร รู้สึกสงบ แต่ถ้ามีเสียงแว๊บเข้ามาคุนน้องก็เสียสมาธิเลยค่ะ ยิ่งถ้าคุนน้องได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ คุนน้องก็คงจะทำเหมือนที่ท่านฉันทะทำคือแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้ เพราะไม่ว่าอะไรจะกระทบจิตใจเรา ขอแค่ระลึกรู้และมีสติ รู้และวางก็น่าจะผ่านด่านนิวรณ์ไปได้ ถ้าคุนน้องได้ยินเสียงเปรตคุนน้องคงจะฟุ้งซ่านเกิดความสงสัยจนสมาธิไม่ก้าวหน้าแหงๆ คุนน้องเป็นคนเสียสมาธิง่ายค่ะ เหมือนที่พี่โฮฮับบอกเลย
ขอให้เจริญในธรรมยิ่งขึ้นไปเจ้าค่ะ

พอดีเมื่อวานได้นั่งสมาธิแล้วได้กำหนดพุธ-โธเมื่อจิตสงบก็ พิจารณากายในกาย เช่นหายใจเข้าเป็นลมเข้าไปสู่ร่างกายออกมาพิจาณาสิ่งปฏิกูลในร่างกายไป สักพัก เหมือนเปลี่ยนฐานะตัวเองเป็นผู้ดู มีสติ เห็นเหมือนภาพ มีกล่องใบใหญ่มาก สีขาว

ทันใดนั้นกายก็ถูกแยกออกเป็นส่วนๆ เช่น ปอด ม้าม ตับ ไต ไส้ สมอง เล็บ ขน ฟัน หลุดเอาไปรวมในกล่องนั้น แล้วก็มีภาพพ่อ แม่ คนที่มีใจผูกพันธ์ ถูกแยกกายออกเป็นชิ้นๆเหมือนเราอวัยวะถูกรวมไปในกล่องใหญ่ใบนั้น จิตเรามันอยากเห็นอะไรในกล่องพอมองลงไปก็เห็นแต่อวัยวะต่างๆกองรวมกัน

ทันใดก็มีเสียงหนึ่งถามว่า "กายเธออยู่ที่ไหน" เมื่อได้เห็นแบบนี้ก็เลยตอบว่า "ไม่มี" แล้วเสียงนั้นก็ตอบว่า "แล้วจิตเธออยู่ที่ไหน" ดิฉันพยายามมองหาคำตอบว่า จิตอยู่ที่ไหน เพราะตอนนี้กายไม่มีแล้ว ก็จะบริกรรมพุธโธต่อแต่ ไม่มีกายก็ไม่มีลม คำบริกรรมก็หาย มันมีสภาวะที่โล่งๆว่างๆเลยตอบไปว่า "จิตก็คงไม่มี" แล้วมันก็สว่างวาบแล้วเหมือนมีกระแสไฟกระจายไปทั่วความสว่างนั้น

อยากจะถามผู้รู้ ว่า 1.สิ่งที่เกิดขึ้นนี่คืออะไร เป็นนิมิตอะไร อะไรแสดงธรรมอยู่
2.ดิฉันควรปฏิบัติต่อไปอย่างไร

ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 ครั้งแรกดิฉันเห็นตัวเองเป็นซากศพ มีอะไรมากัดกิน
ส่วนครั้งอื่นๆ จะไม่เกิดนิมิตเกิดแต่ความสว่างจ้า สถาวะสงบสุข

ที่ท่านฉันทะเล่ามาคุนน้องเคยเป็นเกือบหมดค่ะ คุนน้องยังเอาไปเล่าในกระทู้ เล่าสู่กันฟัง ให้พี่ๆกัลยามิตรอ่านเล่นขำๆเลย เคยแม้กระทั่งอธิษฐานว่าจะไม่เกิดอีกจะตั้งใจปฏิบัติเพื่อให้บรรลุ มรรค ผลในชาติปัจจุบันแต่คืนนั้นก็เจริญภาวนาจนฝัน ก็เห็นนิมิตว่าตนเองอยู่ดินแดนแห่งหนึ่ง และที่ต้องมาเกิดไม่ได้มีคนบังคับหรือถีบลงมา แต่สมัครใจมาเกิดเองเพราะเหมือนกับว่ามันคือภาระหน้าที่ของเรา และเวลาสื่อสารกันไม่ได้พูดคุยแบบมนุษย์ทั่วไป แต่สื่อกันทางจิตและรู้กันได้เลย อัศจรรย์มากค่ะ แต่คุนน้องตื่นก็สงสัยว่าทำไมท่านคนนั้นถึงไม่ยอมเปิดเผยตนเองว่าคือใคร คนที่ถามคุนน้องในฝันที่เค้าให้พลังแสงสีแดงให้คุนน้อง จิตคุนน้องก็รู้ได้เองว่า กฏของสวรรค์บางครั้งก็เปิดเผยไม่ได้ และไม่ใช่วิสัยทัศของอริยเจ้าถ้าจะแสดงตนมาบอก ท่านจะไม่เปิดเผยตนเองถ้าไม่จำเป็นจริงๆคือคุนน้องรู้ในสิ่งที่เป็นปัตจัตตังของตน

น้ำตาจะไหล นานแล้ว นานนักที่จักได้ยินสิ่งนี้อธิษฐานว่าจะไม่เกิดอีก
ขอท่านจงสู่จุดหมายปลายทางแห่งอริยวินัยนี้ได้สำเร็จ สมดังหวังเทอญ

.........

อืมมมม์ ....

ผู้ปฏิบัติธรรมต่างก็มีเรื่องราวเกี่ยวกับสภาวะธรรมหลายอย่างที่
จริง ๆ ก็อยากจะแบ่งปัน แต่ก็เก็บไว้ในใจ...
ไม่อาจจะพูดเล่าออกมาได้เยอะเหมือนกันนะ...