ดิฉันขอสารภาพบาป เพราะสำนึกผิดในกรรมนี้ตลอด และวันนี้กรรมกำลังเล่นงานอย่างหนัก ...ในอดีตผ่านมาสิบกว่าปีแล้วดิฉันคบกะสามีคนปัจจุบันด้วยความรักเค้ามากทำให้ได้กันก่อนแต่ง และพลาดมีลูก ตอนนั้นความกลัวผสมกับการโง่ไม่รู้จักแก้ปัญหาด้วยการเผชิญกับความจริงประกอบกับกลัวพ่อแม่รู้จะเสียใจและผิดหวังในตัวดิฉันที่เป็นลูกที่ดีมาตลอดทำงานเลี้ยงพ่อแม่ เป็นความหวังของครอบครัว ดิฉันจึงตัดสินใจทำแท้งลูกไป ทั้งๆที่รู้ว่าบาปมาก แต่สถาณการณ์ตอนนั้นหน้ามืดไม่มีทางออก ไม่มีปัญญา จึงโง่ทำไป สามีเองก้อไม่คัดค้านดิฉันยังติดค้างในใจว่าสามีไม่คัดค้านเลย...มาวันนี้แต่งงานอยู่กะสามีมา สิบกว่าปี แท้งลูกเอง ไป 2-3 ครั้ง จนถอดใจไม่มีลูกก้อได้ สามีก้อไม่ได้บอกว่าอยากมีบอกแต่ว่าอยู่กันสองคนตายายก้อได้ เลยตายใจตอนนี้สามีมีเมียน้อยค่ะ และกำลังมีลูก กรรมในอดีตตามกลับมาให้ผลแล้วอย่างสาสมกับที่ทำไว้ สามีรักและหลงเมียน้อยกะลูกมากๆ และยังเล่าให้ดิฉันฟังอีกว่าดูแลการกินอาหาร และพาไปหาหมอ ด้วยความห่วง ใจดิฉันมันแตกสลายไปหมดแล้ว อกไหม้ไส้ขม ทั้งเสียใจ เจ็บใจ แค้นใจ ขมขื่น สุดจะบรรยาย ทุกข์หนักสุดในชีวิตน้ำหนักลดไป 5 กก.ภายในเดือนเดียว ...กำลังก้มหน้าก้มตารับกรรมค่ะ และกรรมยังส่งผลให้ดิฉันเคียดแค้นสามีจนทะเลาะกันทุกครั้งที่คุยกัน จนตอนนี้เค้าหายไปไม่อยากคุยด้วยแล้วและยังพูดว่าถ้่ายังทะเลาะยังเหน็บแนมแบบนี้บีบเค้าแบบนี้เค้าจะถอดใจจากดิฉัน ซึ่งตอนแรกยังยืนยันว่ายังรักเหมือนเดิมแต่ต้องรับผิดชอบเมียน้อยและลูกขอเวลาให้เค้า 2-3. ปีแล้วจะกลับมาอยู่ด้วย ดิฉันฟังแล้วถอดใจเลย..รู้เต็มอกว่ากรรมที่ทำส่งผลแบบนี้..กำลังรับผ่ลอันเผ็ดร้อนทุกข์ทรมาน เพราะถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียว(สามีอยู่ต่างประเทศ) ทั้งเหงา ว้าเหว่า และซึมเศร้ามากๆค่ะ เพื่อนๆก้อปลอบใจบ้าง แนะให้หย่าบ้าง แต่ดิฉันยังรักสามีอยู่มาลึกๆยังหวังให้กลับมาทั้งๆที่มันไม่มีวันนั้นแน่นอน ถึงสามีจะยังไม่หย่าแต่พอลูกเค้าเกิด เค้าจะต้องมีความรู้สึกว่าต้องเคลียร์กับดิฉันให้จบไปทางหนึ่งเค้าจะได้เลี้ยงดูเมียกะลูกอย่างไม่ต้องปกปิดอีก ดิฉันรับกรรมนั้นอยู่ ทุกวันนี้ก้อสวดมนต์ไหว้พระ ปฏิบัติธรรมตามโอกาศ เพื่อให้จิตใจคลายความแค้นสามีให้ได้ เพราะเป็นสิ่งที่ทรมานดิฉันอย่างมากคือความแค้น น้อยใจ ทั้งๆที่ก้อรู้ดีว่าดิฉันก่อกรรมเอง รับกรรมแล้วแต่ความที่ยังติดค้างว่าสามีไม่คัดค้านการทำแท้งเลย แต่เพื่อนก้อบอกว่าดิฉันรับมากกว่าสามีเพราะเป็นคนตัดสินใจทำเอง เค้าไม่ได้ขอให้ทำ เค้าจึงไม่รับโทษมากแต่ก้อพาไปส่ง เค้าจึงไม่มีความเดือดร้อนอะไรกลับมีความสุขกำลังมีลูกสมใจและสุขที่ได้เมียเด็ก(อายุ22) สวยน่ารักถูกใจสามีมาก(สามีบอก) เป็นผู้หญิงที่ตามสามีเพราะเธอเห็นเค้าเป็นผู้นำปกป้องเธอได้ เธอรักเค้าและสามีก้อรักและหลงใหลเธอด้วย ดิฉันได้แต่นอนกินน้ำตามาหลายเดือน แต่ก้อเริ่มทำใจแล้วว่ากรรมเราเราต้องรับ จึงอยากฟังคำแนะนำจากเพื่อนๆในเวปว่าจะ ทำอย่างไรให้ใจตัวเอง หลุดจากการโทษตัวเองที่ทำกรรมบาปหนานี้และจะได้ปฏิบัติธรรมได้ดียิ่งขึ้นเพราะดิฉันด่าว่าตัวเองตลอดว่าทำเองสาสมแล้ว ซึ่งจริงๆก้อรับกรรมอยู่แล้วยังคิดซ้ำเติมตัวเองเข้าไปอีก ขอคำแนะนำกะคนโง่ๆและบาปหนาคนนี้ด้วยค่ะ

อดีตคือสิ่งที่ผ่านไปแล้วนะครับ ผ่านไปแล้วจริงๆ การเศร้าโศกถึงอดีตไม่ได้ช่วยอะไร รังแต่จะทำให้เราทุกข์มากขึ้น ทำให้ใจไม่สงบฟุ้งซ่าน เป็นการทำร้ายตนเองเปล่าๆ เราควรมีเมตตากรุณาต่อตนเอง ให้อภัยในสิ่งที่ตนทำ
ไม่ทำร้ายตัวเองเพิ่ม เพราะลำพังบาปนั้นก็ย่อมให้ผลที่ไม่ดีแล้ว ก็ไม่ควรทำร้ายตัวเองซ้ำเติม บั่นทอนจิตใจตนเองให้ทุกข์หนักขึ้นไปอีก ถือเป็นบทเรียนหนึ่งให้เรียนรู้เป็นการเรียนรู้จากข้อผิดพลาดครับ ทำให้เราไม่ทำผิดแบบนั้นอีก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคตเราไม่สามารถรู้ได้ แต่เราก็รู้ว่าการกระทำในปัจจุบันนี้ย่อมส่งผลถึงอนาคต เพราะฉะนั้นเลิกเศร้าโศกทำใจให้สบาย แล้วสร้างเหตุที่ดีคือทำความดี ละสิ่งที่ไม่ดีต่อไป

ขอให้มีความสุข และพ้นจากทุกข์ทั้งปวงนะครับ

เรียนถามอีกว่า...ตอนอารมณ์ดีๆดิฉันถามสามีเรื่องเมียน้อยทั้งหมดและถามว่าทำไมไม่เลิกกับดิฉันไปแล้วค่อยมีเมียน้อย..สามีบอกยังรักดิฉันอยู่่และจะไม่ทิ้ง ไม่หย่า ดิฉันบอกว่าไม่เชื่อแล้ว..สามีบอกสาบานว่าพูดจริง...ดิฉันสงสัยว่าทำไมสามีกล้าสาบานเพราะการสาบานมันแรงมาก...หรือเค้าคิดว่าแค่พูดว่าสาบาน แต่ไม่ได้พูดว่าถ้าทำผิดแล้วขอให้มีอันเป็นไป..ตอนแรกดิฉันว่าจะให้เค้าพูดแต่ไปๆมาๆ..ไม่อยากจองเวรกันอีก...และไม่อยากเป็นเหตุให้เค้าต้องมีอันเป็นไปเพราะที่สุดคนที่เสียใจคือเราอยู่ดี...ก่อนหน้านี้โกรธและแค้นสามีเหลือเกิน...แต่ตอนนี้ยอมรับกรรม...ถึงแม้ว่าที่สุดทางข้างหน้าสามีจะไปอยู่กะเมียน้อยกะครอบครัว..ทิ้งให้ดิฉันต้องอยู่คนเดียว...โดดเดี่ยวก้อคงต้องเป็นไปตามกรรมค่ะ...บางทีก้อปลง..บางทีก้อแค้น...สลับไปมาเหมือนคนบ้า...ดิฉันอยู่กะสามีมาทำบุญอะไรก้อตามอุทิศให้เค้าด้วยตลอดให้เค้ามีอายุยืนจะได้อยู่ด้วยกันนานๆ...แต่มาวันนี้คิดแล้วตัวเองโง่จัง หลงใหลรักเค้าทุ่มเทให้หมดใจเลย แต่สิ่งที่เค้าทำมันร้ายแรงเจ็บแสบยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด...จะพยายามอโหสิกรรมให้หมดกรรมต่อกัน และที่สำคัญดิฉันอยากหมดความแค้นอาฆาตด้วย พอนึกถึงตอนเค้าเอาใจเมียน้อยทีไร ใจมันเจ็บแสบเหมือนโดนเอามีดกรีด มันทรมานเหลือเกิน ได้รับรู้การเอาใจที่บางเรื่องสามียังไม่เอาใจดิฉันขนาดนั้นเลย...จิตมันรุ่มร้อนทุรนทุรายมากค่ะ...พยายามอดทน อดกลั้น แผ่เมตตาไป ปากพูดไปก่อนใจค่อยว่ากัน เพราะยังทำใจไม่ได้ค่ะ

ดิฉันก็เคยเจอเหตุการณ์เหมือน จขกท อยากจะเล่าเป็นอุทาหรณ์ให้ฟัง เพราะความรักทำให้ดิฉันพลาดมีลูกกับอดีตสามี(แต่ตอนนี้เสียชีวิตแล้ว) แต่ทางครอบครัวดิฉันเข้าใจแล้วให้ดิฉันหาทางออกด้วยกันกับสามี ส่วนทางครอบครัวสามีดิฉันกับเสนอวิธีให้ไปเอาเด็กออก ถ้าไม่อย่างงั้นเค้าก็จะตัดหางปล่อยวัดลูกชายเขา
โชคดีอย่างหนึ่งคือ สามีดิฉันยังมี สำนึกผิดชอบชั่วดีอยู่ เลยตัดสินใจเลือกดิฉันกับลูก แต่ตอนที่สามีดิฉันมาเล่าให้ฟังว่ามีทางเลือกให้ 2 ทาง 1.ไปเอาเด็กออก 2.ตัดความเป็นลูกแล้วให้ออกจากบ้านไปถ้าคิดจะรับผิดชอบดิฉันกับลูก คิดดูนะเจ้าค่ะนี่หรือ ความคิดของคนที่เป็นผู้ใหญ่คนนึงเป็นถึงระดับเจ้านาย อีกคนเป้นถึงครูบาอาจารย์ ดิฉันโกรธมากเลยตอนได้ยินคำพูดนั้นที่บอกว่าจะให้ไปเอาเด็กออก ดิฉันเคียดแค้นแล้วอาฆาตจองเวรเลยหละ ดิฉันรับรู้ถึงแรงอาฆาตที่มันมีพลังมหาศาลเลยตอนนั้น แล้วดิฉันกับสามีก็มาอยู่ คอนโด แต่เค้าจะมาแค่ เสาร์ อาทิตย์ เพราะที่ทำงานอยู่ไกล ดิฉันไม่อยากไปอยู่บ้านกับน้าเพราะตัดปัญหาจุกจิกเรื่องที่ทางบ้านของสามีไม่ยอมรับดิฉัน น้าดิฉันเลยพาลไม่ชอบหน้าสามีดิฉันไปด้วย ตลอดเวลาที่ดิฉันท้อง ทางบ้านเขาไม่เคยมาดูดำดูดีเลย ช่วงดิฉันท้องทางญาติๆดิฉันก็พาไปไหว้พระ ทำบุญบ่อย ดิฉันมักจะอธิษฐานให้ลูกเกิดมา ครบ 32 เป็นเด็กเฉลียดฉลาดสติปัญญาดี พอดิฉันคลอด ลูกดิฉันน่าตาน่าเอ็นดูสามีดิฉันก็เอาไปคุยโม้ว่าลูกน่ารัก ทางบ้านเค้าเลยใจอ่อนและยอมต้อนรับดิฉัน เพราะdnaมันอยู่บนใบหน้าลูกดิฉัน แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เพราะการที่เป็นสะใภ้ที่ไม่ได้ถูกเลือกให้เป็นตอนแรก ประกอบกับดิฉันเป็นคนหัวแข็ง ผิดก็ว่าผิด ถ้าไม่ผิดดิฉันก็เถียง ทำให้ทางบ้านสามีเริ่มไม่ชอบ แล้วสามีดิฉันเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แล้วสามีชอบมีวาทะกับแม่ตัวเองเสมอ เพราะแม่ของเค้าไม่ค่อยมีเหตุผลเอาเหตุผลตนเป็นใหญ่ไม่ยอมรับความเห็นคนอื่น แถมดิฉันไปสอนสามีให้มีความคิดขัดแย้งกับแม่ตน ทุกคนเลยพยายามแยกดิฉันออกจากสามีโดยใช้เลห์อุบาย หลังจากจับดิฉันแยกกับสามีโดยให้ดิฉันมาเลี้ยงลุกที่ ตจว ก็เริ่มพยยามหาเรื่องดิฉัน สามีดิฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป สามีดิฉันเป็นคนหัวอ่อนไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองไปเชื่อแม่ในทางที่ผิด แถมคิดจะแย่งลูกจากดิฉันแต่จะไม่รับผิดชอบดิฉันพูดง่ายๆ อยากจะเลิกจะเอาแต่ลูก ดิฉันโกรธมาก เลยแช่งให้พวกนั้นโดนสวรรค์ลงโทษ ดิฉันอธิษฐานขอให้กรรมตามสนองพวกมันที่คิดจะข่มเหงรังแกดิฉันคิดจะพรากลุกไปจากดิฉัน สุดท้ายเรื่องก็เกิดขึ้นแบบไม่คาดคิด สามีดิฉันรถคว่ำเสียชีวิต ตอนนั้นแหละเจ้าค่ะ จุดเปลี่ยนในชีวิตดิฉันก็เกิดขึ้น กว่าจะผ่านมาได้ต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส ได้แต่ สวดมนแผ่เมตตา ทุกวัน วิบากกรรมของดิฉันตอนนี้ คือ ทุกข์กับบุคคลที่เราเคารพรัก บาปกรรมมีจริงนะเจ้าค่ะ แต่จะตามมาเล่นงานเราเร็วหรือช้า ก็ขึ้นอยู่กับ บารมีของเราที่สะสมมา คุณ จขกท ลองนั่งกรรมฐานแล้วแผ่เมตตาให้สามีคุณดูนะเจ้าค่ะ บางทีอาจจะช่วยได้ ดิฉันเคยทุกข์กับคนคนหนึ่งไม่อยากเอ่ยนาม ดิฉันไม่สามารถเปลี่ยนความคิดเขาได้เลย จนดิฉันลองนั่งกรรมฐาน แล้วกำหนดจิตว่า ลูกขอแบ่งบุญกุศลจากการบำเพ็บกรรมฐานครั้งนี้ให้แก่...ขอให้...กลับตัวกลับใจเป็นคนดีด้วยเถิด บางทีวิธีนี้อาจจะช่วยให้ จขกท สบายใจขึ้นก็ได้นะเจ้าค่ะ

อย่าไปสาบานเจ้าค่ะ ดิฉันกับสามีก่อนจะเป็นแฟนกัน เล่นไปสาบานที่วัดชื่อดังเลยเจ้าค่ะ วัดหลวงพ่อโสธรวัดนี้ถ้าใครไปสาบานส่วนใหญ่จะได้อยู่ด้วยกัน สามีดิฉันสาบานจะรักดิฉันไป 999 ชาติ ถ้าไม่ซื่อสัตย์ขอให้มีอันเป็นไป เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์เลย ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ประกอบกับดิฉันเป็นคนที่มี สัจจะวาจา คือซื่อสัตย์ต่อคนที่ตัวเองรักไม่ผิดคำสาบานที่ให้ไว้ ดิฉันเคยเป็นเหมือน จขกท มาก่อน ดิฉันเข้าใจความรู้สึกนั้น มันเป็นวิบากกรรมของ จขกท พยายามตั้งสติว่า นี่คือผลการกระทำของเราเรายินดีจะชดใช้มัน พยายามสวดมนต์ แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวร เด่วคุณ จขกท จะผ่านความรู้สึกนั้นมาได้เอง แต่ต้องใช้เวลานิดหนึ่ง
ในเมื่อ สามีของคุณบอกว่ารักคุณ เค้ากับคุณอาจจะเป็นเนื้อคู่กัน แล้วสามีของคุณ อาจจะเคยทำกรรมไว้กับเมียน้อย ซึ่งเค้ากำลังชดใช้อยู่ พยยามคิดในแง่ดีแบบนี้ แล้วคุณพยายามทำให้ชีวิตของเขากับคุณ มีแต่ความทรงจำที่ดีๆต่อกัน เอาใจใส่สามีคุณให้มากๆ เอาแบบนี้ คุณลองทำตัวเหมือน ดร.วิกานดา คุนทำได้ไหมหละเจ้าค่ะ เข็มแข้งนะค่ะ เป็นกำลังใจให้

เค้าจะสาบานอะไรเป็นเรื่องของเค้านะครับ เราฟังเฉยๆก็พอ



ถ้ายังโกรธอยู่ ยังไม่ผ่านครับ ถ้าไม่จองเวรกันอีก ก็ต้องไม่โกรธครับ



อนาคตคือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ฉะนั้นก็ไม่ควรฟุ้งซ่านไปในอนาคตให้วุ่นวายเปล่าประโยชน์ครับ ทำใจให้สบายนะครับอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด อะไรจะดับก็ต้องดับ ตามเหตุตามปัจจัย



ตอนนั้นรักมากก็เลยอธิษฐานอย่างนั้นไม่เป็นไรนะครับ ต่อไปทำบุญอะไรอธิษฐานให้ตนเองเป็นคนแรกครับ
เช่น ขอบุญนี้จงเป็นปัจจัย ให้ข้าพเจ้ามีความสุข พ้นจากทุกข์ เป็นผู้ไม่มีเวรไม่มีภัยกับใครๆ เป็นผู้มีปัญญามีความฉลาดเท่าทันโลก

ถ้าจะอธิษฐานให้เจ้ากรรมนายเวรให้อธิษฐานอย่างนี้นะครับ
หากข้าพเจ้าได้เคยเบียดเบียนผู้ใดไว้ทั้งทางกาย ทางวาจา หรือทางใจ ขอท่านทั้งหลายเหล่านั้นจงมีส่วนในบุญของข้าพเจ้า เมื่อได้รับบุญแล้วขออย่าได้จองเวร




ไม่เป็นไรนะครับ เพราะยังมีปัจจัยอยู่ จิตใจจะดีไม่ดีอย่างไร ให้มีสติระลึกรู้สภาพธรรมที่เกิดตามที่เป็นจริงครับ จะหดหู่ ฟุ้งซ่าน มีโทสะ หรือไม่มีโทสะ ก็ให้รู้ สักแต่ว่ารู้ เดี๋ยวมันก็เกิด เดี๋ยวมันก็ดับของมันตามเหตุตามปัจจัย ไม่ใช่เรา ของเราอะไรเลย ปล่อยๆมันไปบ้างครับ

ต้องเอาชนะความโกรธด้วยความไม่โกรธนะครับ ความโกรธ เป็นอกุศล เป็นไปเพื่อเบียดเบียนตนบ้าง เบียนเบียนผู้อื่นบ้าง เบียดเบียนทั้งตนทั้งผู้อื่นบ้าง มีทุกข์เป็นกำไร มีทุกข์เป็นวิบากเพราะฉะนั้นก็ควรเลิกเสีย ควรละเสีย เลิกกับความโกรธ เลิกกับมันก่อนครับ ไม่ต้องสนใจว่าจะไปเลิกกับใคร เลิกกับความโกรธเป็นอันดับแรกครับ

และสุดท้ายถ้าจิตยังมีความโกรธอยู่แค่นึกถึงหน้าแล้วก็โกรธ ก็ไม่ควรแผ่ความโกรธออกไป สำคัญที่ใจนะครับ เพราะถึงแม้ต้องการจะแผ่เมตตาแต่จิตยังโกรธ ก็ไม่ชื่อว่าแผ่เมตตานะครับ
การแผ่เมตตาจิตจะต้องมีความผ่องใส ปราศจากความโลภ ความพยาบาท ความหลง จึงแผ่เมตตาอันไม่มีเวรไม่มีภัยกับใครใครออกไปได้ครับ

ขอบคุณ คุณ FLAME กะคุณ nongkong มากค่ะที่เข้ามาพูดคุยเป็นกำลังใจกัน...ดิฉันถามคุณ nongkong หน่อยนะคะว่า คำสาบานที่สามีกะคุณมีต่อกันระบุว่าขอให้มีอันเป็นไป แต่ของดิฉันเค้าแค่พูดว่า อืม สาบาน พูดแค่นี้ไม่มีอะไรต่อท้่ายเพราะเค้าตอบจากที่ดิฉันถามไปเท่านั้น แบบนี้คำสาบานไม่สมบูรณ์หรอกใช่มั๊ยคะ เพราะในใจเค้าอาจจะไม่คิดอะไรทั้งสิ้น ไม่ได้มีความตั้งใจอะไร เป็นการพูดส่งเดชไป...

ถ้าพุดส่งเดช ลอยๆ จิตไม่ได้ยึดมั่นถือมั่นในคำนั้นก็มะน่าจะมีผลอะไรก็เป็นแค่จิตปรุงแต่งแล้วก็ดับไป ก็คงไม่มีผลหรอกเจ้าค่ะ กรณีของดิฉันต่อหน้าสิ่งศักสิทธิ์เจ้าค่ะแล้วดิฉันดันไปยึดมั่นถือมั่นกับคำสาบาน แต่สามีดันไม่ยึด วิบากกรรมเลยส่งผลให้เป็นเช่นนี้ สรุปคือตัดเวรกรรมที่เคยกระทำต่อกันในชาตินี้แล้วเจ้าค่ะ แต่ไม่ได้หมายความว่าสามีดิฉันหมดเวรกรรมหรอกนะเจ้าค่ะ เพราะสามีดิฉันโดนกรรมตัดรอนเจ้าค่ะ

ยินดีครับ เมื่อเวลาผ่านไปแล้วพอเรามองกลับมาอาจจะพบว่าสิ่งเหล่านี้ก็เหมือนลมพัดผ่านแต่มันอาจจะเป็นลมที่แรงที่อาจทำให้เราเจ็บปวด เข้าใจและยอมรับกับทุกสิ่งทุกอย่างตามที่เป็นจริง มีความเข้มแข็ง แต่ก็อ่อนโยนไม่ทำร้ายตนเองและใครใคร ให้ใจเราได้สงบไม่วุ่นวายเป็นอิสระจากความรักความชังบ้างครับ

ขอให้คุณมีความสุขและผ่านพ้นปัญหาต่างๆไปได้ด้วยดีครับ