การทำอย่างที่เล่ามาก้ถือว่าทำได้ดีแล้ว คือรักแม่ ไม่ทิ้งแม่ ส่งเงินให้แม่ใช้ ตอนนี้คุณทำงานทำงานมีเงินใช้ ให้เจียดเงินส่วนหนึ่งไว้สำหรับทำบุญด้วยนะ ทำเสร็จก้อุทิศให้แก่เจ้ากรรมนายเวร และที่ขาดไม่ได้คือให้พ่อกับแม่มีความสุขต่อๆ ให้นึกถึงยังงี้ พ่อเราเขาจะเปนอย่างไรก้ปล่อยเขา บอกได้ก้บอก บอกไม่ได้ก้คงแล้วแต่เค้า คงไปห้ามหรือเตือนอะไรมากไม่ได้ ส่วนแม่ก้ให้ทำอย่างที่เคยทำต่อไป มีเวลาก้ไปเยี่ยมเยียน
ท่านและซื้อของไปฝากท่านบ้าง และที่สำคัญที่หอ้งนอนควรมีหนังสือสวดมนต์อาจเปนบทสวดอะไรก้ได้ที่เราชอบ เช่นผมเกิดวันอังคาร ก้สวดคาถาบูชาพระประจำวันอังคาร ตั้งแต่ ยัสสานุภาวะโต....ไปถึงปะริตตันตัมภะนามะ เห จบ1 จบ ซึ่งคาถาประจำวันนี้ให้สวดวันละ 8 จบ ก้สวดไปมา ให้ครบ8 รอบ
แต่ผมขอแนะนำ ก่อนจะสวดคาถานี้ ให้กราบพระสามครั้ง สวดบทบูชาพระรัตนตรัย ตามด้วยนะโม3จบ
แล้วสวดอิติปิโส พุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ แล้วจึงสวดคาถาบูชาประจำวันเกิด เกิดวันอะไรก้ให้สวดตามวันๆนั้น จากนั้นสวดเสร็จ ก้ให้อุทิศส่วนให้แก่พ่อแม่พี่น้อง และเจ้ากรรมนายเวร รวมถึงเปรตและเทวดา
แต่ให้นึกถึงพ่อและแม่ทั้งสองมากๆ แล้วก้แผ่ออกไปนึกให้ท่านทั้งสองมีแต่ความสุข แต่ให้ทำเกือบทุกวัน
ส่วนเอาเงินไปทำบุญนั้นทำตอนที่เรามีเวลาว่างอาจจะเดือนละครึ้ง หรือเดือนละสองครั้งเอาตามเวลาที่เราพอไปทำได้ และอย่าทำบุญจนหมดเงินมากเกิน ให้ทีละน้อยแต่บ่อยๆจะดีกว่า ให้ตามกำลังทรัพย์ของเรา
ซึ่งที่เล่ามาทั้งหมดเปนสิ่งใครๆก้สามารถทำได้ และทำได้ตลอดด้วย ไม่รบกวนการทำงาน ไม่รบกวนเวลาพักผ่อน และไม่ทำให้รายรับเราร่อยหรอลงไปเท่าไรด้วย แต่ทำไปเพื่อความสุขทางใจ และบุญกุศลที่จะได้รับ และทำให้คลายวิตกกังวลจากเรื่องแม่ไปในตัวด้วย
ลองไปทำดูนะครับ กรรมที่ไม่ดีซึ่งเราเคยทำไว้ในอดีตอาจจะแก้ไม่ได้ เลยต้องรับผลทนทุกข์ทรมานแต่กรรมที่เรารู้อยู่ทำอยู่ในปัจจุบันเราทำได้ ปรับปรุงได้ อยากให้ชีวิตดีขึ้นก้ต้องแก้ที่ตัวเองในปัจจุบัน ใช้การทำทาน หรือทำบุญเล็กๆน้อยๆกับวัด เข้าช่วย ใช้การสวดมนต์ให้จิตมีธรรมะมีความสงบเข้าช่วย และที่สำคัญแผ่เมตตาให้คนที่เรารักเขามีความสุข(ทั้งแม่ด้วยและพ่อด้วยเหมือนกัน) จะช่วยได้มากทีเดียว ขอแต่มีความจริงใจและศรัทธาในความดีและความยึดมั่นในสิ่งศักดิ์สิทธิ ด้วยตัวเราเอง ก้จะทำให้คลายทุกข์และแก้ปัญหาอันสาเหตุมาจากพ่อให้เราสามารถผ่านช่วงนี้ไปได้ก่อน และไม่ทำให้ตัวเองเศร้าหมองกับเรื่องแม่มากจนเกินไป
ปล.. หัดปล่อยวางเรื่องแม่กับพ่อด้วยก้จะดี เพราะขณะที่อยู่ที่นี่เราไปคิดห่วงท่านมากเท่าไรก้ช่วยอะไรแม่ของที่อย่กับพ่อไม่ได้ พยายามปลงๆไปได้ ถึงจะบอกว่าได้ แต่มันปลงไม่ได้สักทีก้ไม่เปนไร ก้คิดเสียว่าความทุกข์พวกนี้ เมื่อมันเกิดมาก้ต้องมีทางไปของมัน ช่วงที่เราอย่ที่นี่ก้ทำใจให้ปลอดโปร่ง เพราะหากคิดมากไม่สบายเปนไรไปเข้า แม่ที่อยู่นุ้นก้คงห่วงลูกคนนี้มากไม่แพ้ที่คุนเปนห่วงเช่นกัน
