การตายด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน ในขณะที่อายุมากแล้วและป่วยด้วยโรคลิ้นหัวใจรั่ว แต่ยังใช้ชีวิตเป็นปกติอยู่ ถือว่าเป็นอกาลมรณะหรือไม่คะ เพราะเป็นการตายแบบไม่ทันรู้ตัว

ทั้งคนและสุนัข หากตายที่โรงพยาบาล วิญญาณจะสามารถกลับมาที่บ้านได้เองหรือไม่

ถามใหม่อีกทีค่ะ

ตกลงคนที่เป็นหัวใจวายตายกะทันหัน
กับพวกที่เจออุบัติเหตุตายกะทันหัน
จะกลายเป็นสัมภเวสีติดอยู่ที่ๆตายเหมือนกันมั้ยคะ

เคยสนใจเรื่องนี้อยู่พักหนึ่งค่ะ ก็มีท่านผู้รู้ส่งข้อมูลมาให้อ่านบ้าง
แล้วก็หาอ่านเองบ้าง

วิญญานที่เสียชีวิตโดยอุบัติเหตุ ถ้าเค้าตายยังไม่ถึงอายุของเค้า
เค้าก็จะเป็นวิญญานสัมภเวสี ถ้าตอนที่เค้ามีชีวิตอยู่
เค้ามีสร้างบุญ ไว้วิญญานของเค้าจะมีพลังบุญช่วย

ถ้าเค้าจะกลับบ้านเค้าก็กลับได้ แต่....คนในบ้านต้องบอกเจ้าที่ในบ้านก่อนค่ะ
ว่าขอให้วิญญานชื่อนี้นามสกุลนี้ ตายเพราะเหตุนี้
ได้เข้ามาในบ้านหลังนี้

เค้าจะเข้าบ้านได้ เค้าก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนตอนที่มีชีวิตอยู่
ก็คือเราก็ตักข้าว แล้วก็เรียกให้เค้ากินข้าว

แต่ผลบุญที่เราส่งให้เค้า เค้าจะได้รับหรือปล่าวนั้น
อยู่ที่กำลังบุญของผู้ที่ส่งให้เค้าด้วยค่ะ


ที่เราเคยอ่านเจอน่ะค่ะ ท่านผู้รู้ท่านบอกว่า ส่งกำลังบุญที่ดีที่สุด
คือการ นั่งสมาธิ - ถือศีล5อย่างเคร่งครัด
เรื่องการติฉินนินทานี่ ต้องหยุดเลยค่ะ

แล้วก็ถ้าจะให้ดีที่สุด หยุดการทานเนื้อสัตว์ให้ทานเจ
ปฎิบัติแบบนี้แหละค่ะ1ปี
จะช่วยวิญญานนั้นได้ค่ะ เค้าจะได้ไปเกิดหรือไปสวรรค์นี่หละค่ะ
จำไม่ค่อยได้
อ้อ!เวลาเปิดบทสวดมนต์ ให้บอกเรียกชื่อเค้ามาฟังด้วยค่ะ
ถ้ายังไง รอท่านผู้รู้มาพูดอีกทีก็ดีน่ะค่ะ

เราจะเล่าเรื่องของคุณแม่น่ะค่ะ ท่านเสียชีวิตที่โรงพยาบาลค่ะ
ทีนี้พอทำงานศพท่านเสร็จ คือตั้งศพไว้3วัน
แล้วก็เผา ทีนี้ก็เก็บกระดูกใส่ผ้าสีขาวห่อไว้

ทีนี้ก็ให้น้องผู้ชายคนหนึ่ง นำห่อกระดูกของคุณแม่ไปที่บ้านก่อน
คือ.....รอทำอะไรน่ะเรียกไม่ถูก ที่เค้านำกระดูกไปไว้ที่วัดน่ะค่ะ
เราก็เรียกไม่ถูกค่ะ


ทีนี้น้องคนเนี๊ยะ ตอนที่เค้าเปิดประตูจะเข้าไปในบ้าน (ไม่ใช่ประตูด้านนอกน่ะค่ะ)
เค้าไม่ได้พูดว่า "คุณยายถึงบ้านแล้วน่ะ คุณยายเข้าบ้านน่ะ"
คือเค้าไม่รู้พวกเราก็ไม่รู้


ทีนี้คุณแม่ก็ไปเข้าฝันน้องคนนั้น ท่านพูดว่า
"ทำไมไม่เรียกยายเข้าบ้านล่ะ ยายอยู่ข้างนอกยายหนาว ยายอยากเข้าบ้าน"
น้องคนนั้นก็คิดว่า คงเป็นความฝันธรรมดา
ก็ไม่ได้เล่าให้พวกเราฟัง

พอวันที่2 น้องเค้าก็ฝันอีก น้องเค้าบอกว่าท่าทางจะโมโหนิดๆ
น้องเค้าก็ไม่เล่าให้ใครฟังอีก

พอถึงวันที่3 น้องเค้าบอกว่าเค้านอนหลับอยู่ คุณแม่เราเรียกชื่อเค้าเสียงดัง
พอเค้าลืมตา เค้าเห็นคุณแม่ยืนอยู่แบบท่าทางโมโหน่ะ
ท่านชี้มาที่เค้า แล้วบอกว่า "ทำไมมึงถึงไม่เรียกกูเข้าบ้าน"

น้องเค้าเห็นชัดมาก เค้ารีบขับรถมาที่บ้าน มาเล่าให้พวกพี่ๆฟัง
พอตอนเช้าพวกพี่ๆก็นิมนต์พระมาทำพิธีค่ะ
แต่ตอนนี้ นำกระดูกของท่านไปไว้ที่วัดแล้วค่ะ

เพราะฉนั้น เราเชื่อว่ากลับบ้านได้ค่ะ