...เวลาทำของที่ใช้ประจำหล่นหาย...ใจก็จะกลุ้มและพยายามหาของให้เจอว่าเอาไปไว้ไหนน๊า...
...ถ้าหาเจอก็จะดีใจ...ถ้าหาไม่เจอก็จะทุกข์อยู่อย่างนั้นเป็นระยะเวลาหนึ่ง...ถ้ามีเงินก็ซื้อใหม่...
...ถ้าไม่มีตังค์จะไปซื้อใหม่ก็จะทุกข์อยู่ในอก...เราไม่น่าทำหายเลย...บางคนเขาร้องห่มร้องไห้...
...ถ้ามีคนเก็บได้แล้วเอาไปส่งคืนให้...ก็ลองคิดดูสิว่าของที่หายไป...กลับมาหาเจ้าของแล้ว...
...ความทุกข์ที่กระวนกระวายอยู่หลายวันก็หายไป...กับความรู้สึกขอบอกขอบใจคนที่เอามาคืน...
...ถ้าเราเป็นคนเอาไปคืนเขา...แล้วทำให้เค้าหายทุกข์ใจได้เป็นบุญไหม...เรารู้สึกภูมิใจไหมคะ...
...แต่ให้ระวังเรื่องกรรมตามตอบสนองไว้บ้างก็ดี...เพราะคิดว่าไม่คืนก็คงไม่ผิดจึงเก็บไว้เอง...
...ถ้าคนที่เก็บได้แล้วไม่คืนเขา...คิดไหมว่าเหตุนี้มันอาจวนเวียนมาเกิดกับเราได้ไม่วันใดก็วันหนึ่ง...
...ไม่คืนเขาก็ไม่มีใครว่าคุณหรอก...คุณไม่รู้สึกผิดก็ได้ความเห็นแก่ตัวคือสุขคนเดียวได้ฟรีไม่ได้ซื้อ...
