ในช่วงชีวิตคนเรา ผมเชื่อแน่ว่าหลายท่านคงจะประสบพบเจอ"ปัญหา"แทบทุกวัน แต่ปัญหาของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันไป บางท่านเมื่อแก้ปัญหาไม่ได้
ทางออกที่ดีที่สุดในตอนนั้นคือ "หนีปัญหา" แต่สิ่งที่จะตามมาจาการหนีปัญหา
คือ "ตัวปัญหา" ซึ่งเป็นสิ่งที่ใครๆ ไม่อยากพบเจอ แต่ถ้าเราใช้สติในการแก้
รับรองว่า "ปัญหา" ก็จะไม่เกิดขึ้น
เรื่องราวที่ผมจะเล่าต่อไปนี้อาจดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ผมอยากให้คุณผู้อ่านได้อ่าน เผื่อว่าจะมีประโยชน์ในยามที่คุณต้องพบเจอ "ปัญหา" และต้อง
การหาทางแก้ไข
เช้าวันนั้นเป็นวันที่ ๑๗ กันยายน ผมจะต้องออกไปติดต่องานกับลูกค้าตามปกติผมตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมด้วยภารกิจที่จะต้องปฏิบัติทุกวัน คือการไปส่งลูกที่โรงเรียน
โดยมีภรรยาของผมเป็นผู้ช่วยที่แสนดีเวลาไปส่งลูกที่โรงเรียน
ผมจะกอดลูกแล้วจูบลูกที่หน้าผากทุกครั้ง
ในวันนั้นฝนตกหนัก เหมือนจะเป็นลางบอกเหตุ แถมภรรยาของผมยังพูดอีกว่า"วันนี้ฝันไม่ค่อยดีเลย ฝันว่าฟันหัก และลูกบอกด้วยว่าลูกตกเหวไม่มีใครช่วยเลย"
ผมฟังแล้วก็ไม่ได้ฉุกคิดอะไร วันนั้นฝนตกทั้งวัน ทำให้น้ำท่วมทางเข้าหมู่บ้าน
การสัญจรเข้าออกลำบากมาก พอได้เวลาเลิกเรียนผมต้องขับรถไปรับลูกที่โรงเรียน
แต่วันนั้นฝนที่ตกลงมาทำให้น้ำท่วมทางเข้าโรงเรียนของลูกสูงมาก
ด้วยความเป็นห่วงลูก ผมตัดสินใจฝ่าน้ำที่ท่วมสูงเกือบครึ่งคันรถเข้าไป ผมขับรถไปถึงหน้าโรงเรียนของลูก วินาทีนั้นผมถูกตำรวจชุดสืบสวนขับรถมาประกบและขอตรวจค้น
ผมไม่ได้ขัดขืนอะไร สิ่งแรกที่ผมได้ยินจากปากเจ้าหน้าที่ตำรวจคือ"คุณมีหมายจับ"ใน
เวลานั้นเป็นเวลาที่ลูกของผมเลิกเรียนพอดี วินาทีนั้นผมรู้ถึงปัญหาคือผมก็ต้องหมดอิสรภาพ
ในขณะนั้นลูกของผมเดินลงมากับครูประจำชั้น ผมเองต้องทำอาการเป็นปกติไม่ให้ลูกตกใจ และบอกเขาว่า" เดี๋ยวป๊ากับหนูต้องนั่งรถไปกับเพื่อนป๊านะค่ะ"
ลูกของผมพูดขึ้นมาว่า "ป๊าค่ะ คุณครูสอนว่าถ้าเกิดเหตุร้ายให้กดโทรศัพท์เลข ๑๙๑"
ผมเองได้ยินคำพูดของลูกที่แสดงถึงความไร้เดียงสาแล้วหัวใจอของผมแทบแตกสลายผมรวบรวมสติแล้วรีบโทรศัพท์แจ้งให้ภรรยาที่กำลังเลี้ยงลูกของผมอยู่อีกหนึ่งคนทราบข่าวร้าย
ผมอธิบายให้เธอฟัง เธอตกใจและร้องไห้ออกมา เพราะภรรยาของผมไม่รู้เรื่องที่ผมก่อไว้มาก่อน
หลังจากที่เดินทางมาถึงสถานีตำรวจ ภรรยาของผมและลูกน้อยอีกคนก็มาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน อันที่จริงคดีของผมในขณะนั้นสามารถยอมความกันได้ แต่เจ้าทุกข์
ของผมไม่ยอมความ คงเป็นเพราะผมหนึปัญหามาหลายปีแล้ว และคงเป็นเพราะความโกรธ
ผสมด้วยความแค้นที่เข้าต้องตามตัวผมมาตลอด ผมมองดูลูกด้วยความสงสารและเป็นห่วง
ลูกเรียกให้ผมกลับบ้านด้วย แต่ผมต้องหาเหตุผลบอกเขาไปว่า "ป๊า ต้องไปทำงานกับเพื่อน
เดี๋ยวป๊าจะตามกลับไป"
ขณะนั้นเราไม่สามารถหาหลักทรัพย์อะไรมาขอยื่นประกันตัวได้ ผมจึงตัดสินใจบอกให้ลูกๆ และภรรยากลับบ้านไปก่อน หลังจากที่ภรรยาของผมและลูกๆ เดินจากไป
ผมเองแทบใจสลาย ทั้งสับสนและเครียด หลังจากนั้นผมก็เข้าสู่กระบวนการยุติธรรม
และศาลได้ลงโทษผมตามประมวลกฏหมายมาตราที่ผมกระทำผิด ผมจึงถูกส่งเข้าเรือนจำ
ในเวลาต่อมา
ในช่วงระยะเวลา ๑-๓ เดือนแรกที่อยู่ในเรือนจำ ผมยังไม่สามารถปรับใจให้ชินกับสภาพความเป็นอยู่ได้ ผมคิดมากและสับสนที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับผู้คนมากมายหลากหลาย
ผิดแผกแตกต่างไปจากสังคมปกติที่ผมเคยอยู่ ผมเริ่มไม่สบาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ
เครียดมาก และแอบร้องไห้คิดถึงลูกทุกคืน จนถึงขนาดคิดฆ่าตัวตาย แต่พอเวลาผ่านไป
เวลาเป็นตัวช่วยเยียวยาได้เป็นอย่างดี บวกกับกำลังใจจากพ่อแม่ ภรรยา และลูกๆ
ของผมที่ไม่เคยทอดทิ้งผมเลยจนทุกวันนี้
มีจดหมายจากภรรยาและลูกไ ของผมฉบับหนึ่งที่ทำให้ผมมีกำลังใจ ลูกสาวผมเขียนจดหมายแทรกมาในจดหมายของภรรยาผม เขาเขียนมาบอกว่า
"หนูคิดถึงป๊ามากที่สุด และหนูเป็นลูกป๊า หนูต้องสู้ๆ"
ขณะที่อ่านน้ำตาของผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ข้อความนี้ทำให้ผมมีกำลังใจมาตลอด
จนถึงทุกวันนี้ ทำให้ผมต้องปรับแนวคิดใหม่ เพื่อผมจะได้กลับไปหาลูกและภรรยาที่รอผมอยู่
ในเรือนจำมีห้องสมุดและชมรมพระพุทธศาสนา ผมจึงขอสมัครเข้าชมรม และเริ่มต้นค้นหาหนังสือธรรมะใหน้องสมุดและได้พบบทสวดมนต์ของ หลวงพ่อจรัญ ฐิตธัมโม
ท่านสอนให้ท่องบทสวดอิติปิโส เท่ากับอายุของตัวเอง และแผ่เมตตา จะทำให้เรามีกำลังใจ
และขอสิ่งใดก็สมดังปรารถนา ผมจึงหาทางออกโดยปฏิบัติทุกวันโดยเริ่มสวด
ก่อนนอนและช่วงตีห้าทุกวัน
ในการสวดผมจะต้องนับจำนวนไปด้วย จึงทำให้ผมใจจดจ่ออยุ่กับบทสวดนั้นโดยจิตใจไม่วอกแวก และทำให้ผมรู้สึกสบายใจหายเครียด ภรรยาและลูกๆ ของผมดูเหมือน
จะรับรู้ได้ถึงแรงอธิษฐาน ตัวผมเองทุกวันนี้ต้องสร้างความหวังให้ตัวเองเพื่อจะได้
ออกไปใช้ชีวิตกับครอบครัว หากไม่มีลูกๆ สองคนนี้ผมก็คงจะหาบทสรุปให้ชีวิต
ไม่ได้ ต้องขอขอบใจลูกๆ ของผมที่ทำให้ผมอยู่มาได้
หากจะเปรียบ ลูกคนแรกของผมคงเปรียบเหมือนเป็น "สติ" อีกคนเปรียบเหมือน"ปัญญา"ส่วนภรรยาผมคืออาหารเสริมที่คอยเติมเต็ม ผมเองยังใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำ
รอคอยวันพ้นโทษในวันที่ ๑๓ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๔ อย่างมีกำลังใจและความหวัง
ผมยังรอคอยและยังคงรักษาสัญญากับลูกๆ และภรรยาว่าจะกลับไปหาพวกเขาและ
เริ่มต้นกันใหม่ เราต้องรอคอยโดยใช้สติและไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร ผมตั้งใจว่า
จะเป็น "ผู้ให้" เมื่อวันนั้นมาถึง เราสัญญากันไว้ว่า ถ้ามีปัญหาต่อจากนี้ไปเราจะไม่หนีปัญหา
เพราะเรามีประสบการณ์และแนวคิดที่ดีแล้ว
วันนี้และวันต่อๆ ไปเราจะสู้ไปพร้อม ๆ กัน ขอบคุณ คุณพ่อคุณแม่ที่เดินตากฝนมาเยี่ยมผมขอบคุณภรรยาและลูกๆ พร้อมอาก๋ง อาโผล่ หลิน โก้ ตี้ นงค์ ที่คอยเป็นกำลังเสริมและเติมเต็ม
ขอบคุณ เจ้าทุกข์ของผมที่ให้ทั้งบทเรียนและประสบการณ์ที่ผมจะไม่ลืม
และขออโหสิกรรมให้กันและกัน
ขอบคุณข้อมูลจากหนังสือ ซีเคร็ต
| ไฟล์แนป: |
|
DSCN5018.jpg [ 119.44 KiB | เปิดดู 7609 ครั้ง ] |
