หากคุณเคยมองลึกลงไปในด้วงตาของสุนัข คุณจะพบว่า
มีเรื่องราวมากมายซ่อนอยู่ในนั้น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสัตว์เดียรัจฉาน
แต่ถ้าคุณสังเกตดวงตาของมัน คุณจะรู้ว่า สุนัขเป็นสัตว์ที่สื่อสารทางสายตาได้ดีทีเดียว
บ้านฉันตั้งอยู่กลางทุ่ง
ฉันจึงนอนท่ามกลางอ้อมกอดของต้นข้าวแทบทุกคืน บรรยากาศแบบนี้ใครๆ
อาจมองว่าแสนโรแมนติก แต่ในความเป็นจริงบ้านฉันทั้งเงียบทั้งเหงา
ในช่วงเวลาแบบนี้ เจ้าข้าวตอก สุนัขเพื่อนยากเป็นผู้ช่วยคลายเหงาให้ฉันได้ดีทีเดียว
มันมักจะมานอนหมอบอยู่ใกล้ๆ พลางส่งสายตาที่ (ดูเหมือน) เต็มไปด้วย
ความเห็นอกเห็นใจมาที่ฉัน และแน่นอนว่า วันนั้นทั้งวันมันจะไม่ทิ้งฉันไปไหน
ในวันที่ฉันยุ่งกับงานจนลืมคลุกข้าวให้ แววตาของมัน
ก็จะระคนไปด้วยการตัดพ้อ คล้ายจะต่อว่าว่า "ลืมกันได้อย่างไร"
คนที่เลี้ยงสุนัขหลายคนอาจนิยมพูดคุยกับสุนัขเพื่อคลายเหงา
แต่ฉันชอบสื่อสารกับเจ้าเพื่อนยากของฉันผ่านทางสายตามากกว่า
ไม่เว้นแม้ในยามที่มันเจ็บปวดจนสุดชีวิต
ข้าวตอกเป็นสุนัขที่น่ารักก็จริง แต่มันมีนิสัยเสียตรงที่
ชอบหนีเที่ยวไปวิ่งเล่นในทุ่งนา โดยไม่สนใจว่าพืชใบเขียว
ที่มันเหยียบย้ำคือต้นข้าวที่ชาวนาแสนหวง
"ถ้ามันกวนก็ตีมันได้นะลุง แค่นี้มันก็วิ่งแน่บกลับบ้านแล้ว"
ฉันบอกเจ้าของนาข้าวที่ทำท่าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยากจะจัดการเจ้าข้าวตอกเสียเต็มแก่
ฉันได้ยินชาวบ้านพูดกันว่า แม้แต่สุนัขที่เลี้ยงมากับมือ เขายังขายให้กับรถรับซื้อสุนัข
จากสกลนครอย่างไม่อาลัยอาวรณ์ ท่าทางคราวเคราะห์จะมาถึงเจ้าข้าวตอกของฉันแน่แล้ว
ฉันลงทุนล่ามข้าวตอกไว้ที่บ้าน แต่มันก็ร้องเสียงหลงจนฉันสงสาร
ฉันปล่อยมันพร้อมกับเดินไปหาชาวนาคนนั้น
"คิดว่าเห็นแก่ฉันเถอะ ข้าวลุงเสียหายไปเท่าไร มาเกี่ยวคืนในนาฉันก็ได้
แต่อย่าฆ่า อย่าวางยามันนะลุง"
แต่คำตอบของลุงกลับทำให้ฉันเสียวสันหลัง
"หมาตัวเดียวลุงไม่เอาไว้หรอกนะ มากกว่านี้ก็จัดการมาแล้ว"
เช้าวันนั้นข้าวตอกวิ่งออกจากบ้านไปแต่เช้า แต่คราวนี้ไม่ต้องเสียเวลาร้องเรียก
เพราะมันวิ่งกลับบ้านเอง..พร้อมกับน้ำลายที่ไหลฟูมปาก
ฉันมือไม้สั่น รีบตอกไข่ขาวใส่ปากมันเพื่อล้างพิษ แต่ก็ช้าเกินไป
ข้าวตอกชักกระตุกอยู่ราวสิบนาทีก็ล้มลงในวินาทีที่สิ้นใจ
ดวงตาของมันยังเบิ่งโพลง แววตาเหลือกลานคู่นั้น
บ่งบอกถึงความเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส
ถ้าความเจ็บมีน้ำหนัก วันนั้นเจ้าข้าวตอกคงถูกกดทับด้วยน้ำหนักมหาศาล
ใครทำอย่างไรก็ได้อย่างนั้น หลับให้สบายเถอะนะข้าวตอก
ดวงตาของข้าวตอกยังไม่ปิดลง
ฉันเห็นแววตาคู่นั้นแล้วได้นึกผวา รีบไปหาดอกไม้ธูปเทียนมาวางไว้ใกล้ๆ
ร่างอ้วนพีซึ่งบัดนี้ไม่มีลมหายใจแล้ว
"ชาติหน้ามาเกิดเป็นคนนะข้าวตอก"
ฉันบอกกับมันอย่างนั้นในวินาทีที่เอื้อมมือไปปิดดวงตาของข้าวตอก
ก่อนจะนำร่างที่อ่อนปวกเปียกของมันลงหลุม และกลบอย่างเบามือ
พยายามร้องไห้ออกมาให้เบาที่สุด ทั้งๆ ที่ภายในใจอยากสะอื้นดังๆ
ฉันปลูกมะลิต้นเล็กๆ ไว้ที่ปากหลุมเป็นอนุสรณ์สุนัขที่ฉันทั้งรักทั้งผูกพัน
เวลาผ่านไปสามปีแล้ว แต่มะลิต้นนั้นก็ยังไม่เคยออกดอก..กระทั่งเช้าวันหนึ่ง
ขณะที่ฉันกำลังตื่นเต้นกับมะลิดอกแรกที่แตกออกมาเหมือนข้าวตอกไม่มีผิด
เด็กหนุ่มในชุดดำก็เดินเข้ามาที่บ้าน ลูกชายของลุงคนนั้นเอง
ลุงที่เคย "จัดการ" เจ้าข้าวตอกของฉันอย่างไร้ความปรานี
"คุณช่วยไปอโหสิกรรมให้พ่อผมหน่อยเถอะครับ"
ฉันงงไปหมด "อโหสิกรรม" อะไรกันหรือ
"พ่อแกป่วยเป็นโรคพาร์กินสันมาร่วมสามปีแล้ว
ตอนพ่อป่วยตัวแกสั่นเหมือนหมาคุณตอนถูกยาเบื่อไม่มีผิด
แกบ่นว่าทรมานเหลือเกิน และเอาแต่คร่ำครวญว่าทำกรรมอะไรไว้หนอ
ถึงได้ทุกข์ทรมานอย่างนี้ อยากจะตายเสียให้พ้นเวรพ้นกรรม"
บ่ายวันนั้น
ฉันเดินขึ้นไปบนเมรุพร้อมกับชาวบ้านคนอื่นๆ ต่างกันก็แต่ในขณะที่วางดอกไม้จันทน์
ลงบนเชิงตะกอน ฉันกล่าวอโหสิกรรมในใจขณะที่
บรรจงวางมะลิดอกเล็กๆ หนึ่งดอกลงพร้อมๆ กัน
ขอขอบคุณข้อมูลจากหนังสือซีเคร็ต
| ไฟล์แนป: |
|
P1030230.JPG [ 79.59 KiB | เปิดดู 3392 ครั้ง ] |
