การให้ทาน และ บูชาพระผู้มีพระภาคเจ้า
พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม 8 ภาค 2
พระไตรปิฏก และ อรรถกถาไทย ฉบับหามกุฎราชวิทยาลัย
ฐานข้อมูลโปรแกรมพระไตรปิฎก++ รุ่น 0.3 เบต้า
คัดลอกและนำเสนอโดย : ตักบาตรถามพระ
อรรถกถาสีหาสนิยวรรคที่ ๒ เถราปทาน สีหาสนทายกเถราปทาน
หน้า 5
หลายแสนโกฏิ ได้รู้ ได้บรรลุถึงคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า อันสงเคราะห์ ด้วยไตรสิกขาแล้ว. บทว่า
ปสนฺนจิตฺโต สุมโน ความว่า ในกาลนั้น เราไม่มีโอกาส ได้เกิดพบพระพุทธเจ้าขณะยังทรงพระชนม์อยู่ เมื่อพระองค์ปรินิพพาน แล้ว จึงได้จุติจากเทวโลกมาบังเกิดในมนุษยโลก ได้พบแต่เจดีย์บรรจุ พระบรมสารีริกธาตุของพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น ได้มีจิตเลื่อมใส มีใจประกอบด้วยศรัทธา มีใจดีงาม เกิดความเลื่อมใสและนับถือเป็น อันมากขึ้นว่า ช่างเป็นบุญเหลือเกิน ที่การมาของเรานับว่าเป็นการมาดี แล้ว ดังนี้จึงจินตนาการว่า เราสมควรที่จะบำเพ็ญบุญสักอย่างหนึ่งเพื่อ บรรลุพระนิพพาน จึงได้ใช้เงินทองและแก้วเป็นต้นมาประดับประดา อาสนะสีหะ อุทิศเฉพาะพระผู้มีพระภาคเจ้า ไว้ใกล้พระเจดีย์ของ พระผู้มีพระภาคเจ้า. และได้ให้คนสร้างตั่งรองเท้าสำหรับรองพระบาท ของ พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้ประทับนั่งแล้ว บนธรรมาสน์นั้น. และได้ให้คนสร้าง เรือนยอดไว้บนธรรมาสน์นั้น เพื่อไม่ให้อาสนะสีหะเปียกฝน. ด้วยเหตุนั้น
ท่านจึงกล่าวว่า สีหาสนมกาสหํ ฯเปฯ ฆรํ ตตฺถ อกาสหํ ดังนี้. บทว่า เตน จิตฺตปฺปสาเทน ความว่า เรามีจิตเลื่อมใสสร้างอาสนะสีหะ ถวายแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า คล้ายกับว่าพระองค์ยังทรงพระชนม์อยู่.
บทว่า ตุสิตํ อุปปชฺชหํ ความว่า เราได้บังเกิดในดุสิตภพ.
บทว่า อายาเมน จตุพฺพีส ความว่า วิมานมีส่วนยาวและสูง ๒๔ โยชน์
เกิดปรากฏแก่ข้าพเจ้าผู้ เกิดเป็นเทวดาในดุสิตภพนั้น ด้วยบุญ ที่ข้าพเจ้าได้บำเพ็ญเป็นอย่างดี และวิมานกว้าง ๑๔ โยชน์ ได้บังเกิดมี ในขณะที่ข้าพเจ้าได้เกิดแล้วทีเดียว. คำที่เหลือพอรู้ได้ง่ายอยู่แล้ว.
การทบทวนและตอกย้ำเรื่องความเป็นจริงของชีวิต การมีอยู่จริงของภพชาติ
การบังเกิดขึ้นแห่ง พระสัมมาสัมพุทธเจ้า นั้นมีจริง
จะช่วยให้เรามี ตถาคตโพธิสัทธา และเป็น สัมมาทิฏฐิ
เอาธรรมะมาฝากกัน ครับ
| ไฟล์แนป: |
|
Vesak_Day_Lord_Buddha_Day8.jpg [ 63.62 KiB | เปิดดู 2546 ครั้ง ] |
