ปาณาติบาต ฆ่าสัตว์
คำว่า ฆ่า ในที่นี้หมายถึง ฆ่าเองก็ดี ใช้หรือจ้างวานให้คนอื่นฆ่าก็ดี ถือว่าเป็นบาป ในข้อนี้มีองค์ประกอบ ๕ ประการ คือ
๑. สัตว์มีชีวิต
๒. รู้ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต
๓. มีจิตคิดจะฆ่าสัตว์นั้นให้ตาย
๔. ลงมือฆ่าด้วยวิธีการอย่างใดอย่างหนึ่ง
๕. สัตว์นั้นตาย
ถึงพร้อมด้วยองค์ ๕ นี้ถือว่าเป็นบาป แต่ถ้าไม่ครบ ขาดข้อใดข้อหนึ่งไปถือว่าไม่เป็นบาป เช่น เดินไปเหยียบมดตาย เพราะไม่รู้ว่ามีมดอยู่ อย่างนี้ไม่เป็นบาป
ฆ่าตัวตายมีโอกาสไปนรก
อาจมีข้อสงสัยว่า ฆ่าตัวตายจัดว่าเป็นบาปหรือไม่ เพราะชีวิตของใครก็ถือว่าผู้นั้นเป็นเจ้าของ เมื่อผู้นั้นเป็นเจ้าของก็มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้กับชีวิตของตัวเอง ดังนั้น การฆ่าตัวตายจึงไม่น่าจะเป็นบาป การที่จะตัดสินว่าบาปหรือไม่ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับใครเป็นเจ้าของชีวิต แต่ขึ้นอยู่กับว่าครบองค์ ๕ หรือไม่ เพราะถ้าเราใช้ข้ออ้างที่ว่าเราเป็นเจ้าของชีวิตจะทำอะไรกับชีวิตก็ได้ไม่เป็นบาปนั้น การที่แม่ไปทำแท้งลูกที่เกิดในท้องของตน โดยอ้างว่า แม่มีสิทธิ์ที่จะให้ลูกเกิดหรือไม่เกิดก็ได้ ก็จัดว่าไม่เป็นบาปเช่นกัน อาจมีคนตั้งข้อสังเกตว่าคนที่ฆ่าตัวตายขณะที่จิตเป็นสุขก็มี ถ้าอย่างนี้เขาจะไปเกิดที่ไหน ก็ต้องถามต่อไปว่าเขาเป็นสุขเพราะความหลงผิดหรือเปล่า เช่น คนที่หลงใหลในลัทธิบางอย่างแล้วพร้อมใจกันฆ่าตัวตายเป็นหมู่ อย่างนี้จัดว่าตายไปพร้อมกับความหลงผิด ก็ไม่พ้นนรกเช่นกัน ความจริงผู้ที่ฆ่าตัวตายมีสิทธิ์ที่จะไปนรกได้มาก เพราะผู้ที่ฆ่าตัวตายโดยมากมักจะเป็นผู้ที่ผิดหวัง มีความทุกข์ คนตายขณะที่ใจระทมทุกข์เช่นนั้น ตายไปก็ไม่พ้นนรกแน่นอน
โทษหนัก-เบาของปาณาติบาต
อย่างที่กล่าวมาแล้วว่า ผู้ที่ละเมิดอกุศลกรรมบถแต่ละข้อจะตกนรกหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับบาปที่ทำว่ามีน้ำหนักมากพอหรือไม่ ซึ่งน้ำหนักของปาณาติบาตนั้นวัดจาก
๑. วัตถุ หมายถึง สัตว์หรือบุคคลที่ถูกฆ่า โดยพิจารณาจาก
๑.๑) ขนาดของสัตว์ คือ ฆ่าสัตว์ใหญ่มีโทษมาก ฆ่าสัตว์น้อยมีโทษน้อย เช่น ฆ่ายุงบาปน้อยกว่าฆ่าไก่
๑.๒) คุณของสัตว์ คือ ฆ่าสัตว์ที่มีคุณต่อตนเองมากมีโทษมาก ฆ่าสัตว์ที่มีคุณต่อตนน้อยมีโทษน้อย เช่น ฆ่าบิดามารดามีโทษมากกว่าฆ่าโจรที่ปล้นบ้าน
๑.๓) ความดีของสัตว์ คือ ฆ่าสัตว์ที่มีคุณความดีในตัวเองมากมีโทษมาก ฆ่าสัตว์ที่มีคุณความดีในตัวเองน้อยมีโทษน้อย เช่น ฆ่าพระอรหันต์ที่มีศีลบริสุทธิ์ย่อมมีโทษมากกว่าฆ่าคนทั่วไป ยิ่งถ้าเป็นผู้ที่มีคุณความดีในตัวเองมากอย่างพระพุทธเจ้า ไม่ถึงกับฆ่าเพียงทำร้ายให้เลือดออกก็เป็นบาปมหันต์ ตกนรกทันตาทีเดียว
๒. เจตนา หมายถึง ความตั้งใจของผู้ฆ่า ถ้าฆ่าด้วยความอาฆาตพยาบาทมาก โทษก็มาก ฆ่าด้วยความอาฆาตพยาบาทน้อย โทษก็น้อยขึ้นอยู่กับความตั้งใจหรือกิเลสของผู้ฆ่า เช่น คนที่ฆ่าคนอื่นเพื่อป้องกันตัวกับคนที่ฆ่าเขาเพราะความอาฆาตแค้นชิงชังมาเป็น ๑๐ ปี อย่างหลังย่อมมีโทษมากกว่า
๓. ความพยายามในการฆ่า คือ วิธีฆ่า ถ้าฆ่าด้วยวิธีให้เขาทุกข์ทรมานมากย่อมบาปมาก ถ้าฆ่าด้วยวิธีทรมานน้อยมีโทษน้อย เช่น ฆ่าด้วยการยิงให้ตายในนัดเดียวกับฆ่าด้วยวิธีเผาทั้งเป็น ซึ่งเป็นวิธีฆ่าที่โหดเหี้ยม กว่าย่อมมีโทษมากกว่า ดังนั้น การต้มเปรตปลาไหล ต้มเต่าทั้งเป็น จึงเป็น บาปพอๆ กับฆ่าคนเลยทีเดียว คือมีสิทธิตกนรกในขุมที่ลึกกว่าการฆ่าสัตว์ใหญ่ด้วยวิธีไม่ทรมานเสียอีก
๔. ความต่อเนื่องของการทำบาป กล่าวคือ คนที่ฆ่าบ่อยๆ ฆ่าเป็นประจำ ฆ่าอย่างต่อเนื่อง ย่อมมีโทษมากกว่าคนที่ฆ่าเพียงครั้งเดียว หรือนานๆ ฆ่าที เพราะคนที่ฆ่าอย่างต่อเนื่อง บาปย่อมค่อยๆ พอกพูนขึ้นในใจเรื่อยๆ ที่สุดก็หนักมากพอที่จะฉุดลงสู่นรกได้
เครดิต : หนังสือ “สวดมนต์พ้นนรก”
ส่งเสริมคุณธรรม พัฒนาชีวิต นึกถึงธรรมะ คิดถึงพุทธะดอทเน็ท
ส่งเสริมคุณธรรม พัฒนาชีวิต นึกถึงธรรมะ คิดถึงพุทธะดอทเน็ท
