อ้างคำพูด: เหตุผลอีกข้อที่ต้องการปฏิบัติสมาธินั้น เพราะต้องการปัญญา
หากจุดหมายปลายทางของจขกท.ต้องการปัญญาทางโลกุตระ
ขอฝากเรื่องวิปัสสนูปกิเลสไว้ด้วยค่ะ
ผู้รู้กล่าวว่าวิปัสสนูปกิเลสอาจกลายเป็นกับดักอันละเอียดประณีตล่อให้เราติดกับ
ไปไหนต่อไม่ได้ การปฏิบัติธรรมไม่พัฒนา
มีโอกาสหลงทางได้ เพราะอาจดีใจหลงใหล จนไม่เป็นอันปฏิบัติต่อ
หากไม่ได้ครูบาอาจารย์คอยแก้ไข ชี้ทางที่ถูกต้องให้ วิปัสสนาจะเศร้าหมอง
โลกุตรญาณหรือปัญญาเห็นแจ้งทางธรรมจะไม่เกิด ไม่ต่างจากคนที่หลงในกามสุขทางโลก
สิ่งที่ทำให้วิปัสสนาเศร้าหมองมีดังนี้
แสงสว่าง
เมื่อปฏิบัติไปสักระยะหนึ่ง แสงสว่าง(โอภาส)มักจะเกิดขึ้น
ทำให้รู้สึกเหมือนมีรัศมีออกมาจากตัว เราอาจรู้สึกตื่นเต้น
เกิดอัตตาที่เห็นว่าเราไม่ธรรมดาได้
ผู้ปฏิบัติต้องรู้เท่าทัน ไม่ไปยึดมั่นถือมั่นกับแสงสว่างนั้น เพราะปัญญาเห็นแจ้งจะไม่เกิด
โลกียอภิญญา
บางคนปฏิบัติไปแล้วอาจเห็นเทวดา สวรรค์ นรก ป่าหิมพานต์ฯลฯ
สามารถไปเห็นนั่น ได้ยินนี่ รู้ใจคนอื่น
จึงอาจเกิดความคิดว่าตัวเองเก่ง แล้วก็ตกเป็นทาส ถูกกิเลสครอบงำโดยไม่รู้ตัว
แม้จะเป็นปัญญาระดับสูง แต่หากเราไปรู้เห็นแล้วหลง เล่นไม่เลิก จะไปไม่ถึงไหน
ปีติ
เมื่อถึงขั้นหนึ่งผู้ปฏิบัติจะต้องพบกับปีติ ซึ่งอาการไม่เหมือนกันในผู้ปฏิบัติแต่ละคน
เช่น ตัวลอย ขนลุกซาบซ่านฯลฯ ส่วนมากผู้ปฏิบัติมักเกิดความพอใจและติดใจในปีติเหล่านี้
ปัสสัทธิ (ความสงบ)
เมื่อปฏิบัติจนจิตสงบ กายสงบแล้วจะรู้สึกดีมาก จนยึดติดกับความสงบ
ปฏิบัติทีไรจึงติดอยู่ที่ความสงบนี้ทุกครั้ง ในที่สุดจึงไปไม่ถึงไหน
นั่งเกาะติดยินดีอยู่กับความสงบนี้ตัวเดียว
ความสุข
ตัวนี้แก้ยาก เพราะสุขที่เกิดจากการปฏิบัตินั้น เป็นความสุขที่ละเอียดประณีต
ไม่อยากปล่อยไป ไม่อยากไปไหน อยากอยู่กับความสุขเท่านั้น
ศรัทธา วิริยะ สติ
เมื่อปฏิบัติไปถึงขั้นหนึ่งจะเกิดศรัทธาขึ้นอย่างแก่กล้า ทำให้เกิดแรงฮึด วิริยะเกิด ต้องการลุกขึ้นปฏิบัติธรรมโดยไม่คำนึงถึงกาลเวลา ไม่นอน ข้าวไม่กิน น้ำไม่อาบ สติจะตื่นตัวต้องการปฏิบัติอย่างเดียว ในที่สุดร่างกายก็ทนไม่ไหว
อุเบกขา
ในที่นี้หมายถึง วางเฉยมากจนเกินไป รู้เห็นอะไรมากระทบก็ปล่อยวางหมด ไม่นำสิ่งกระทบไปพิจารณาให้เห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา โมหะจะเกิดขึ้นในใจ การปฏิบัติจึงไม่ก้าวหน้า
|
