สวัสดีครับ ยินดีรู้จักครับ
.. 
..อ้างคำพูด:
เมื่อก่อนเคยทำบาปมากๆเคยทำแท้งค่ะ
เรื่องเก่าที่ทำแล้วผ่านไปแล้ว ไม่พึงนำมาคิดถึงบ่อยๆด้วยความเดือดร้อนใจ เพราะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น..มีแต่การปล่อยใจไปกับบาปทางความคิดที่สืบเนื่อง เป็นโทษมาก..พึงยุติความเดือดร้อนใจนี้เสียโดยทันที เมื่อใดคิดถึง ก็ให้เปลี่ยนความคิดใหม่ว่า "เราจะไม่ทำชั่วเช่นนี้อีกเราจะประพฤติศีลข้อ๑ คือการเว้นจากการฆ่าโดยประการทั้งปวง"..การคิดเช่นนี้เป็นไปกับศีล เป็นบุญมีอานิสงค์มาก ..
อ้างคำพูด:
ที่ผ่านมาก็ทำบุญ[/color]ให้เค้าตลอดแต่รู้สึกว่าคงจะยังไม่พอวันนี้เลยเริ่มงดเนื้อสัตว์ทุกวันพฤหัสเพื่อส่งบุญให้เค้า
บุญ คือ เครื่องชำระสันดาน,ความดี, กุศล, ความสุข, ความประพฤติชอบทางกาย วาจาและใจ, กุศลธรรม
การทำบุญด้วยเจตนาเพื่อลดละกิเลส หรือขจัดความตระหนี่ย่อมเป็นเจตนาที่บริสุทธิ์ มีอานิสงค์มหาศาล แต่ทำไปเพราะได้รับคำแนะนำจากใครๆมาว่าดี ทำแล้วตนจะพ้นบาปเวรภัยที่เคยทำมาก่อน นี้เป็นบุญที่ไม่มีอานิสงค์นัก..เพราะแวดล้อมด้วยกิเลสเป็นส่วนมาก .หลังจากทำแล้วก็จบไป ตนเองก็ใช้ชีวิตปรกติไม่ละเว้นอกุศลกรรมอื่นๆ ทั้งล่วงศีลอยู่เป็นประจำ ดังนี้... ต่อให้ทำเท่าไร บุญก็ไม่มีกำลังจะปัดเป่าความทุกข์เดือดร้อนเลย เพราะบาปอื่นมากมายมีกำลังมากกว่า..พอไม่พ้นความเดือดร้อน ก็แสวงหาข้อวัตรปฏิบัติอื่นๆมาเพิ่ม ที่เขาว่าดีและทำได้ง่ายหน่อยก็คือการกินมังสวิรัติ..จึงไม่พ้นการเห็นผิดว่า ตนจะได้บุญด้วยวิธีนี้ เรียกว่าการมีสีลพตปรามาส ไม่ต่างจากการเข้าพิธีกรรมอะไรๆเพื่อความบริสุทธิ์ การกินอาหารที่ไม่มีเนื้อประกอบเป็นบุญตรงไหนครับ?..
..เมื่อกินด้วยความหลง ไม่รู้จุดประสงค์ในการกิน เวลากินก็ไม่เคยพิจารณาอาหารฯลฯ แต่กินด้วยกิเลสปรุงไปต่างๆนานาว่านี่อร่อย นั่นต้องเหมือนเนื้อสัตว์บางอย่าง หรือเมื่อไม่ได้กินก็เดือดร้อนใจอีก ฯลฯ ปรากฏเป็นความฟุ้งกระจายของบาปอกุศลอันตนก็รู้ไม่ได้คิดไม่ออกเพราะไม่เคยสดับพระธรรมของพระพุทธเจ้ามาก่อน..จึงส่วนมากทำอะไรๆไปเพราะไม่รู้ ว่าอะไรเป็นบุญหรือบาป ควรทำหรือไม่ควรเป็นต้น..[color=#0040FF]"บุญ"ที่เราทั้งหลายทำได้มี๑๐อย่างเรียกว่าบุญกิริยาวัตถุ ๑๐ คือ
๑. ทานมัย บุญเกิดจากการให้ทาน
๒. สีลมัย บุญเกิดจากการรักษาศีล
๓. ภาวนามัย บุญเกิดจากการเจริญภาวนา
๔. อปจายนมัย บุญเกิดจากการอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้ใหญ่
๕. เวยยาวัจจมัย บุญเกิดจากการขวนขวายในกิจที่ชอบ
๖. ปัติทานมัย บุญเกิดจากการให้ส่วนบุญ
๗. ปัตตานุโมทนามัย บุญเกิดจากการอนุโมทนาส่วนบุญ
๘. ธัมมัสสวนมัย บุญเกิดจากการฟังธรรม
๙. ธัมมเทสนามัย บุญเกิดจากการแสดงธรรม
๑๐. ทิฏฐุชุกัมม์ การทำความเห็นให้ตรง
ฉะนั้น จึงควรศึกษาให้เข้าใจถูกต้อง ในเรื่องการทำบุญในพระพุทธศาสนา โดยเฉพาะหลักการทำบุญ ๑๐ อย่าง ที่เรียกว่าบุญกิริยาวัตถุ เพราะถ้าเข้าใจหลักการทำบุญ ๑๐ อย่างนี้แล้วก็จะได้ทำบุญหรือสร้างความดีอย่างถูกต้อง ไม่งมงาย และได้ผลมาก ไม่เสียทีที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์นับถือพระพุทธศาสนา
อ้างคำพูด:
เราจะต้องอธิษฐานยังไงช่วงเวลาไหนเค้าถึงจะได้รับแน่นอน
ทำบุญเสร็จเมื่อใดก็เพียง"อุทิศ"ให้เขาไปเวลานั้น ไม่ต้องอธิษฐานอะไรอีก ส่วนเขาจะได้หรือไม่ ไม่ใช่หน้าที่ รับผิดชอบของเราอีก เพราะไม่รู้ว่าเขาไปเกิดที่ไหน ภูมิใด หากมัวคิดสงสัยก็ปล่อยจิตตกไปกับความฟุ้งซ่านอีก บุญจะเกิดได้ที่ไหนถ้าใจเป็นบาปเช่นนี้ไม่หยุดหย่อน..
อ้างคำพูด:
ตอนนี้ก็มีลูกอยู่2คนเป็นห่วงเค้ามากแล้วเราจะทำบุญแบบไหนถึงจะช่วยคุ้มครอง ให้เค้าห่างจากความทุกข์หรือคนไม่ดีในอนาคตแล้ว
คนเรามีสิ่งใดก็ย่อมทุกข์เพราะสิ่งนั้น มีลูกก็ทุกข์เพราะลูก..หาความสงบสุขใจไม่มีเลยสักนาทีเดียว..
ให้ทราบว่าบุญกุศลนั้น เป็นของเฉพาะตน ใครทำคนนั้นได้ แม้เราจะทำบุญสักปานใด หากลูกเคยทำบาปกรรมหนักหนามาก่อน เมื่อได้เหตุปัจจัยพร้อมที่จะส่งผลแล้ว ใครๆก็มิอาจขวางกั้นผลแห่ง กรรมนั้นได้..เพราะกรรมทั้งหลายย่อมมีผลตามมา ผลกรรมไม่อยู่ในอำนาจควบคุมบังคับของใครๆ..จึงไม่พึงวิตกทุกข์ร้อนจนเกินเหตุ ข้อที่คุณทำบุญไว้ก็เป็นสิ่งดีที่ควรทำ...แต่ไม่ใช่ทำเพื่อปกป้องลูก นี่เป็นบุญที่มีตัณหาลากจูงไปอีก..เป็นการทำบุญหวังอะไรๆที่เกินเลยความจริง เรียกว่ายิ่งทำยิ่งหลงไปเรื่อยเปื่อย นี่มิใช่เรื่องเล็กน้อยเลย ควรใส่ใจศึกษาสดับฟังธรรมะของพระพุทธเจ้าเพื่อเป็นปัจจัยแก่ปัญญาเถิด ย่อมได้ที่พึ่งอันเกษม..
เเละประพฤติศีลให้มั่นคงไว้ดีกว่าไปสรรค์หาร้านมังสวิรัติในวันใหนๆ..
อ้างคำพูด:
เป็นไปได้มั๊ยที่เด็กที่เรา เคยทำร้ายจะเกิดมาเป็นลูกเราอีก
เป็นไปได้ครับ เพราะสัตว์ทั้งหลายที่ไม่เคยเกิดมาเกี่ยวข้องกันเลยในสังสารวัฏนั้น ไม่มี..
