.............................สมาธิสูตร
....... (หันทะ มะยัง สะมาธิสุตตะปาฐัง ภะณามะ เส)
สะมาธิง ภิกขะเว ภาเวถะ อัปปะมาณัง นิปะกา ปะติสสะตา,
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย, เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน
มีสติเจริญสมาธิหาประมาณมิได้เถิด,
สะมาธิง ภิกขะเว ภาวะยะตัง อัปปะมาณัง นิปะกานัง ปะติสสะตานัง,
ปัญจะญาณานิ ปัจจัตตัญเญวะ อุปปัชชันติ,
เมื่อเธอมีปัญญารักษาตน มีสติเจริญสมาธิหาประมาณมิได้อยู่,
ญาณ ๕ อย่างย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน,
กะตะมานิ ปัญจะ,.......ญาณ ๕ อย่างเป็นไฉน?
อะยัง สะมาธิ ปัจจุปันนะสุโข เจวะ อายะติง จะ สุขะวิปาโกติ,
ปัจจัตตัญเญวะ ญาณัง อุปปัชชะติ,
คือญาณย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนว่า,
สมาธินี้มีสุขในปัจจุบัน และมีสุขเป็นวิบากต่อไป,
อะยัง สะมาธิ อะริโย นิรามิโสติ, ปัจจัตตัญเญวะ ญาณัง อุปปัชชะติ,
ย่อมรู้เฉพาะตนว่า, สมาธินี้เป็นอริยะ ไม่แอบอิงอามิส,
อะยัง สะมาธิ อะกาปุริสะเสวิโตติ, ปัจจัตตัญเญวะ ญาณัง อุปปัชชะติ,
ย่อมรู้เฉพาะตนว่า, สมาธินี้อันคนเลวๆ ย่อมเสพไม่ได้เลย,
อะยัง สะมาธิ สันโต ปะณีโต ปะฏิปัสสัทธิลัทโธ, เอโกทิภาวาธิคะโต นะ จะ
สะสังขาระ นิคคัยหะ วาริตัปปัตโตติ, ปัจจัตตัญเญวะ ญาณัง อุปปัชชะติ,
ย่อมรู้เฉพาะตนว่า, สมาธินี้เป็นของละเอียดปราณีต,
ได้ด้วยความสงบระงับ, บรรลุได้ด้วยความเป็นธรรมเอกผุดขึ้น,
และมิใช่บรรลุได้ด้วยการข่มธรรมที่เป็นข้าศึก, ห้ามกิเลสด้วยจิตอันเป็นสสังขาร,
โส โข ปะนาหัง อิมัง สะมาธิง, สะโต วะ สะมาปัชชามิ สะโต วุฏฐะหามีติ,
ปัจจัตตัญเญวะ ญาณัง อุปปัชชะติ,
ย่อมรู้เฉพาะตนว่า, เราย่อมมีสติเข้าสมาธินี้ได้ มีสติออกจากสมาธินี้ได้,
สะมาธิง ภิกขะเว ภาเวถะ อัปปะมาณัง นิปะกา ปะติสสะตา,
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย, เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน
มีสติเจริญสมาธิอันหาประมาณมิได้เถิด,
สะมาธิง ภิกขะเว ภาวะยะตัง อัปปะมาณัง นิปะกานัง ปะติสสะตานัง,
เมื่อเธอทั้งหลายมีปัญญารักษาตน มีสติเจริญสมาธิอันหาประมาณมิได้อยู่,
อิมานิ ปัญจะ ญาณานิ ปัจจัตตัญเญวะ อุปปัชชันตี-ติ,
ญาณคือความรู้แจ้งทั้ง ๕ ประการนี้แล ย่อมเกิดขึ้นแก่เธอ ดังนี้.
.......................................................(สมาธิสูตร ปญฺจองฺ ๒๒/๒๗/๒๕)
...คัดลอกเนื้อหามาจาก...
หนังสือสวดมนต์-ไหว้พระ-สาธยายธรรม (แปล)
ธรรมานุสรณ์แด่พระอาจารย์สุโข กตปุญโญ
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=28&t=20792