Pathita เขียน:
ตอนนี้เราสับสนไปหมดทุกข์ทรมานเศร้าโศกเสียใจอย่างมากมาย ไม่รู้ว่าควรจะปล่อยเขาไปหรือดึงรั้งเขาไว้ไม่ให้ทำบาปมากขึ้นดี ถ้าปล่อยเขาใจเราทุกข์เดี๋ยวก็คลาย แต่ไม่อยากปล่อยเพราะรักเขามากจนไม่อยากเห็นเขาเดินในทางที่ผิด ทุกวันนี้ใส่บาตร สวดมนต์ภาวนาและแผ่เมตตาให้กับเจ้ากรรมนายเวรร่วมถึงตัวเขาด้วย ไม่รู้ว่าจะหลุดพ้นบ่วงกรรมนี้เมื่อไหร่
คุณแน่ใจหรือว่าทั้งหมดทั้งมวลที่ทำไปเพราะคุณ "รักเขามาก" ลองส่องมองดูใจของตัวเองใหม่
ว่าคุณรักใครกันแน่ ระหว่าง รักตัวเขา หรือรักตัวเรา....
ถ้ายังไม่รู้จักตัวเอง ไม่เข้าใจตัวเอง และรักตัวเองไม่เป็น...คุณจะไม่มีวันเข้าใจคนอื่นและรักคนอื่นได้เช่นกัน....
...ความรัก...ที่ตั้งอยู่บนเงื่อนไขที่เป็นไปเพื่อตัวเรา..ของเราเป็นความเห็นแก่ตัวชนิดหนึ่งหรือเรียกว่า
"รักตัวเอง" หาเป็นการรักผู้อื่นไม่
...ความรัก..ที่ปราศจากเงื่อนไขที่เป็นไปเพื่อตัวเราของเรา...แต่เป็นไปเพื่อผู้อื่น เป็นความปรารถนาดีต่อผู้อื่นอย่างแท้จริง เรียกว่า เมตตากรุณา
...เราไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของใครและไม่มีใครเป็นของเรา...แต่ละคนมีกรรมเป็นของๆตน
ฝึกตนและพัฒนาตนเองให้ดีมีคุณธรรม..เรียกว่ามีตนเป็นที่พึ่ง..พึ่งพาตนเองได้..หลังจากนั้นจึงจะเป็นที่พึ่งให้คนอื่นได้...
