ขณะนี้มีทุกข์ 2 เรื่อง 1. พ่อป่วยหนัก นอนร.พ.ต้องดูแลตลอด
2.สามีขอเลิก กระทันหัน ไม่มีวี่แว่วมาก่อน อยู่กันมา 8 ปี เป็นคนดี มีศีลธรรมไม่ดื่ม ไม่สูบ แสดงความรัก เอาอกเอาใจตลอดมา ไหว้พระ สวดมนต์ ไปไหนไปกัน ดูแลซึ่งกันและกัน ใครเห็นก็ชม ว่ารักกันหวานแหวว อิจฉา แล้วจู่ๆ ขอเลิกบอกว่า ความคิดคนละอย่างไปกันไม่ได้ พบคนใหม่ เขาทำให้หวั่นไหว เขาคือคนที่ใช่ พูดคุยเข้าใจทุกอย่าง เจอกันที่งานไม้ดอกไม้ประดับเชียงรายเมื่อ24 ธ.ค.55 พอ 3 มค 56 เดินทางไปเริ่มทำงานใหม่ที่ต่าง จว. โทรฯ คุยกับเมียทุกวันๆละ 10 ครั้ง เมียไปอยู่ด้วย ช่วง 3-5 ก.พ.56 พอวันที่ 13 กพ.56 บอกขอเลิก ขณะนี้ก็ไม่ได้ติดต่อเพราะบอกว่า ไม่พร้อมที่จะคุย และเราเองก็ไม่มีเวลาต้องดูแลพ่อตลอด กลางวันก็ทำงาน กลางคือเฝ้าพ่อ ปลีกเวลาไปบ้านดูแลสวน เลี้ยงหมา 4 ตัว โชคดีไม่มีลูก

สับสนว่าจะตัดสินใจอย่างไร เลิก หรือ ปรับความเข้าใจ อโหสิกรรมที่เขาละเมิดศีล 3
ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง เก็บทุกข์ไว้เพียงลำพัง ไม่อยากให้ใครเสียความรู้สึกกับสามี ไม่ว่าเป็นพ่อ พี่ น้อง เพื่อนร่วมงาน

โรคกรรมรักษาหายยากครับ
โรคที่มีเชื้ออยู่แล้ว ย่อมลุกลามได้เร็ว
จะรักษาโรคต้องกำจัดเชื้อให้หมดครับ ฆ่าเชื้อไม่หมด เชื้อก็ดื้อยา
สุดท้ายยาขนานไหนๆก็รักษาไม่หายครับ

ขอบคุณค่ะ แล้วต้องแก้อย่างไรดีค่ะ
โรคกรรม?? หมายถึง พ่อ สามี หรือ ตัวดิฉันเองที่เป็นโรคกรรมค่ะ

ตัวคุณไม่ได้เป็นโรคกรรมครับ
คนที่เป็นโรคกรรมคือ สามีคุณ และคุณพ่อคุณครับ
คุณก็ถือว่าเป็นญาติผู้ป่วยครับ
แล้วทำไง
สามีคุณเป็นโรคกรรม ผู้ป่วยไม่อยากรักษา เราก็ทำอะไรไม่ได้ ให้ยาก็คายทิ้ง ให้น้ำเกลือก็ดึงสายออก
ถามว่าแล้วมีประโยชน์อะไร ดังนั้น ควรทำให้สามีคุณยอมรับว่าเค้าเป็นโรคกรรม และรีบรักษา
และถ้าเค้าไม่รักษาจริงๆ คุณก็ต้องทำใจครับ โรคกรรมก็จะกัดกินเค้าเอง เราต้องปล่อยวางครับ
ถ้าไม่ปล่อยว่า ไปจับ ไปยึด ไปถือ มันเข้า สุดท้าย คุณก็จะเป็นฝ่ายติดโรคกรรมมาเองครับ
เอาหลักธรรมเข้าไปเยียวยาและรักษาครับ

ส่วนคุณพ่อ เราในฐานะลูก ก็ทำเต็มที่เท่าที่ผู้เป็นลูกจะทำได้ครับ

คุณในฐานะลูก และภรรยา เท่าที่จะทำได้ก็คงเห็นจะทำบุญและแผ่เมตตาให้ และก็มอบหลักธรรมตามแนวของสมเด็จพระผู้พิชิตมาร ถือเป็นธรรมโอสถครับ

เวลาเรามา (เกิด) ก็มาเกิดคนเดียว เวลาไป (จากโลกนี้) ก็ไปคนเดียว อะไรจะเกิดก็เกิด รับรู้สู้หน้า

ระหว่างพ่อกับสามี พ่อมาก่อนอีกทั้งเลี้ยงดูเรามา ส่วนสามีเนี่ยเขาพบของใหม่ก็เตลิดไปกับของใหม่นั้น ยากที่เรียกคืนครับ ปล่อยเขาไปเถอะ ดูแลพ่อเท่าที่จะดูแลได้ก่อนดีกว่า

เรียนท่านสมาชิกกล้วยไม้ม่วง ผมขอเรียนท่านอย่างนี้

ข้อแรก ดูแลพ่อของท่านให้ดีครับ ท่านคือบุพการีของท่านสมาชิก

ข้อ 2 อยากเลิกก็เลิกไปครับ ก็เขาบอกท่านเองว่าไปกันไม่ได้

คนบางคนเวลามีปัญหาอะไรก็เก็บไว้คนเดียว ต่อหน้าเราเขาก็ดี แต่ในใจไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร
คนแบบนี้ผมคิดว่าอันตรายนะ เพราะตลอดเวลาที่อยู่กันมาเขารู้จักเราฝ่ายเดียว แต่เราสิ่ ไม่
เคยรู้จักตัวตนจริงๆของเขาเลย น่ากลัวตรงนี้

ในเมื่อเขามาบอกเลิกดีๆก็ควรปล่อยเขาไป ในเมื่อเขาอยู่กับเราไม่ได้ก็อย่าไปฝืนใจครับ
ถ้าเขายังรักเราอยู่จะมาบอดเลิกทำไม อย่างน้อยเลิกกันด้วยดีแบบนี้ก็ดีกว่าฝืนอยู่กันไป

ดีซะอีกนะ เราจะได้ดูแลพ่อได้เต็มที่ ทดแทนพระคุณท่าน

ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ

ตอนนี้รู้สึกซาบซึ้งใจ และ รู้เช่นเห็นชาติจริงๆว่าสามีเป็นคนเช่นไร เราโทรฯบอกว่าพ่ออาการหนัก แต่เขาไม่แยแส ตอนนี้พ่อเสียชีวิตแล้วค่ะ เมื่อ 12 เมษายน 2556 เวลา 12.00 น.จากที่นอนป่วยมาหลายเดือนเต็มที ตั้งแต่เดือน ธันวาคม 2555 รวมแล้วประมาณ 4 เดือนได้ที่เราทุ่มเท ดีใจที่ได้ดูแลท่านเต็มที่จริง ๆ และได้สวดมนต์ข้างเตียงตลอด จับมือไม่ปล่อย พร้อมทั้งได้ปิดตาให้ท่านด้วยตนเอง พี่ ๆ น้อง ๆ ไม่มีโอกาสเลย

คนอื่นๆ ที่ทราบข่าวก็จะโทรฯมาแสดงความเสียใจ พร้อเสนอตัวช่วยงาน แต่ สามี ทราบข่าวแล้ว แต่เฉย ไม่มีปฏิกริยาใด ๆ เงียบฉี่ แสดงว่า ใจดำจริง ๆ หรือว่าเป็นสัตว์เดรัจฉานไปแล้วไม่ใช่คน
ขณะนี้พยยามทำใจให้สงบ สวดมนต์ จัดเตรียมงานศพให้ท่านอย่างดี เท่าที่จะทำได้ เพียงลำพัง แล้วเรื่องสามี ค่อยคิดอีกทีว่าจะแก้กรรมอย่างไร ?? ปลดปล่อยแบบไหน ?? เขาคงร้อนน่าดู เพราะว่ามีหญิงอื่น แต่ไม่สามารถเปิดเผยได้ ต้องหลบๆซ่อน ๆ เพราะว่าผิดศีลธรรม ผิดกฏหมาย มีชู้ และหญิงก็ผิดวินัยข้าราชการด้วย

จะเลิกด้วยดี หรือฟ้องหย่า เรียกค่าชดเชย จากเขาและหญิงชู้??

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะเรื่องคุณพ่อ..เข้าใจความรู้สึกนี้ดีเพราะเคยผ่านมาแล้ว
เป็นกำลังใจให้คุณผ่านเรื่องต่างๆไปได้ด้วยดี..ธรรมะคุ้มครองค่ะ

ขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณพ่อนะครับ ท่านหมดภาระในชาตินี้ภพนี้แล้ว
ว่างๆก็หาเวลาทำบุญให้ท่าน ส่วนเรื่องสามีก็ขอให้ผ่านไปด้วยดี อย่าใจร้อน
จะจัดการยังไงก็ตามขอให้ใจเย็นและมีสติสำคัญที่สุดนะครับ

ขอให้ผ่านไปด้วยดี

ขอบคุณค่ะ
จัดงานศพผ่านพ้นด้วยดี เขามาร่วมงานสวดศพคืนสุดท้ายและเผาศพก็กลับเลย และขับรถใหม่ของหญิงชู้มาด้วย แสดงท่าทางเฉยเมย ไม่ยินดี ยินร้าย แค่มาทำหน้าที่ ระหว่างที่ฟังพระสวดศพทำพิธีทางศาสนา หลานบอกว่า เขาไปนั่งแถวหลังสุด คุยโทรศัพท์ตลอดเวลา ไม่มีมารยาท เลย

เราเห็นหน้าก็รู้สึกสะเทือนใจใจ มีคำถามว่า ทำไมต้องมามีเหตุการณ์แบบนี้ด้วยในช่วงเวลาที่เราต้องการกำลังใจสุด ๆ ๆ
วันที่จัดงาน ไม่เห็นหน้าเขา เราก็สามารถทำใจ มีสติ จัดงาน ต้อนรับแขก ใจปกติ และตอบทุกคนว่าเขาติดงานมางานไม่ได้ แต่หากลางานได้ก็จะมาวันเผา แต่พอเห็นเขา ใจร้อน รัก แค้น น้อยใจ เสียใจ ผิดหวัง ประดังประเด แทบจะคุมตัวเองไม่ได้ ร้องไห้บ่อยครั้ง คุมวาจาไม่ได้ เผลอหลุดปากต่อว่าเขาว่า มีชุ้ ใช้รถของชู้รถเราไปไหน แล้วก็ร้องไห้ บอกความรู้สึกไม่ถูกว่า อะไรเป็นอะไร มันปนไปหมด

ผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยม ได้เรียกพี่ชายไปหาและบอกว่า ช่วยดูแลน้องสาวด้วย อย่าไว้ใจน้องเขย ครูรู้สึกว่า เขามีพฤติกรรมเหมือนพวก 18 มงกุฏ เราฟังก็อึ้ง ไม่รู้ความหมาย ว่าอะไร เพราะอาจารย์ท่านออกจากราชการไปร่วมงานในหมู่บ้านบ่อย ซึ่งสามีก็ไปร่วมงานในหมู่บ้านบ่อยจึงไม่รู้พฤติกรรมลับหลังเราว่าเป็นอย่างไร
พี่คนโต บอกอย่าไว้ใจ ต้องรีบอย่า เพราะดูเป็นคนโหดใจดำกลัวจะมาทำร้าย
พี่คนที่2 บอกให้อยู่เฉยๆ รอให้เขาร้อนรน จนเรามีหลักฐานว่าเขายกย่องหญิงอื่นเป็นภรรยา จึงจะฟ้องหย่าและเรียกค่าทดแทน จากเขาทั้งสอง

ตัวเราก็พยายามทำใจเรื่องพ่อ สามี อยากอยู่เฉยๆ ยังไม่กล้าตัดสินใจ เลิกแน่นอนจากกิริยาที่เห็น แต่จะเลิกแบบไหน??? ไม่อยากสร้างเวรกรรมต่อไป อยากให้ชีวิตเรียบเฉย เพราะที่ผ่านมา ชีวิตปกติ เรียบง่ายมาตลอด 49 ปี ไม่มีเหตุการณ์อะไร....

ขอบคุณที่ให้โอกาสได้ระบายค่ะ เชิญทุกท่านร่วมแสดงความคิดเห็นค่ะ

เข้ามาให้กำลังใจค่ะ

ดิฉันเข้าใจคุณ...ความรักนั้นอธิบายยาก...ไม่มีเหตุผล
ใช้สติกำกับใจ....อดทนให้มาก...มากที่สุดนะค่ะ
บอกตัวเองเสมออย่าเผลอสติ.....

ดิฉันเองก็ทุกข์หนักหนาสาหัสไม่ต่างจากคุณเลยค่ะ....
สิ้นแม่-ก็สิ้นญาติพี่น้อง....เหลือแต่สามีและลูกเป็นกำลังใจ

ช่วงนี้พยายามที่จะดูแลตนเอง และน้องชาย คนเล็ก เหลือกันอยู่ 2 คนเพราะว่าคนอื่น ๆมีครอบครัว ทำงานต่างจว.กัน สิ้นพ่อ ก็รู้สึกใจหาย เจ็บปวด รุนแรงอยู่เหมือนกัน ตอนที่สิ้นแม่ เมื่อ ปี 45 ยังไม่เท่าพ่อ อาจเป็นเพราะว่า มีพ่อที่ต้องดูแล เราต้องเข็มแข็ง แต่พอตอนนี้ หมดทุกอย่าง ทั้งจากเป็น (สามี) พ่อจากตาย รู้สึกเจอบททดสอบมากจังเลย ต้องข้ามผ่านมันไปให้ได้ อยู่ที่ว่า จะทำอย่างไร เมื่อไร

สามีมีแต่ใจดำ เห็นแก่ตัวสุด ๆ ไม่มีงานไม่มีเงิน เกาะเรากิน เราก็เลี้ยงดูอย่างดี ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ ที่เหมือนจะเนรคุณ ที่เราดูแลเขา ส่งเงินให้พ่อแม่เขาใช้ทุกเดือนๆละ 3000บาท เขาไม่อดทน ทำงาน ไม่ทน สำอางค์ ทำ 1-2 เดือน ลาออก สูงสุดทำ 11 เดือน ต่ำสุด 1 สป. อยู่กันมา 8 ปี ลองทบทวนดู บวกตัวเลข ระยะเวลาทำงานของเขา แค่ 2ปีครึ่ง นอกนั้นว่างงาน เป็นแมงดาเกาะเรากินมาตลอด จึงรู้สึกผิดหวังเสียความรู้สึก แล้วยิ่งตอนที่พ่อป่วย เราต้องการกำลังใจสุด ๆ ไม่อยู่เคียงข้าง และยังมีหน้ามาบอกขอเลิก กระแทกความรู้สึกจริง ๆ ว่า ใจดำ ไม่ใช่คนแล้ว ที่ไม่มีสำนึก ชั่วดี เป็นสัตว์เดรัจฉาน

ตอนนี้ก็ สวดมนต์ทุกวัน เลี้ยงหมา น้องหมาเกิดลูก 4 ตัว น่ารักมาก