น้องพูดเหมือนว่าจะบอกลาความ "ซวย" ชั่วนิรันดร์อย่างนั้นแหละ ...ปีใหม่อาจจะดีหรือซวยกว่าเดิมอีกก็ได้นะ...ไม่มีอะไรแน่นอน..อย่าคาดหวังว่าจะต้องเป็นอย่างนั้น..หรือต้องไม่เป็นอย่างนี้...
ความซวยของน้องก็เกิดจากความไม่ชอบใจ ความไม่ได้ดั่งใจ ความไม่สมปรารถนา...สิ่งเหล่านี้มีอยู่ในใจเราทุกคนเรียกว่า "ความยึดมั่นถือมั่น" ที่จะนำไปสู่ความทุกข์ ความเสียใจ ความเศร้าใจ ความคับแค้นใจ...
...เรื่องที่น้องเล่ามาสำหรับพี่มันเป็นเรื่องเล็กๆ...ไม่ใช่เรื่องยากที่จะแก้ไข...ปัญหาทั้งหมดเกิดจากตัวน้องเองที่เป็นเหตุ...เคยได้ยินไหม "เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร" ก่อนอื่นน้องต้องพอใจในสิ่งที่เรามีที่เราเป็นให้ได้ก่อน...ต้องยอมรับความจริงให้ได้ว่าเราถือกำเนิดมาด้วยรูปร่างหน้าตาแบบนี้ ตระกูลอย่างนี้...ทีนี้ก็มาดูว่าอะไรที่เราจะแก้ไขมันได้ในปัจจุบันก็ลงมือแก้ไขเสียแต่ถ้าแก้ไขไม่ได้..ก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้...ในทางพุทธศาสนาไม่ได้วัดความดีความเลวของคนที่รูปร่างหน้าตา หรือตระกูล แต่วัดกันที่คุณธรรม...คุณธรรมสามารถสร้างขึ้นมาได้พัฒนาได้จนถึงระดับสูงสุดของพุทธศาสนา...เมื่อเราทราบอย่างนี้แล้วก็นำหลักคำสอนไปประพฤติปฏิบัติเพื่อให้เกื้อกูลกับชีวิตและสังคม...
การดำเนินชีวิตไปในแต่ละวันย่อมต้องมีปัญหาและอุปสรรคเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต...ปัญหามีไว้ให้แก้ไข...ไม่ได้มีไว้ให้เป็นทุกข์...แก้ไขบุคคลอื่นเป็นเรื่องยาก..ถ้าแก้ที่คนอื่นไม่ได้ก็ต้องกลับมาแก้ที่ตัวเรา ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น เรื่องรถเมล์น้องต้องรอนาน อย่างนี้เราก็ต้องบวกเวลาในการรอรถเพิ่มขึ้นเพื่อไม่ให้ไปเรียนสาย เป็นต้น
พี่จะยกตัวอย่าง คนที่มีปมด้อยทางร่างกายที่พัฒนาตนจนเป็นที่ยอมรับของสังคม
ท่านเป็นอาจารย์ของพี่เองท่านสอนกฏหมาย มีชื่อเสียงในระดับต้นๆของกรมฯ เอ่ยชื่อท่านรับรองคนในวงการนี้เป็น อ๋อ! กันทุกคน ท่านเก่งมากเรื่องกฏหมาย แต่กว่าท่านจะมาถึงจุดนี้ได้ท่านต้องผ่านอะไรมาเยอะมาก ท่านเป็นโรคโปลิโอตั้งแต่เด็กๆ ยังพอเดินได้ไม่ถึงกับต้องใช้ไม้เท้าพยุง แต่ก็เดินเขยก ๆ จะเรียกว่า เดินแบบขาเป๋ก็ได้ มีหรือจะไม่ถูกเพื่อนล้อเลียน ดูถูกเหยียดหยาม แต่ท่านก็เอาปมด้อยของท่านมาเป็นแรงบันดาลใจที่จะผลักดันตัวเองขึ้นมาให้เป็นที่ยอมรับนับถือในความเชี่ยวชาญในวิชาชีพของท่าน เห็นไหมว่าความพิการทางร่างกายบางอย่างไม่เป็นอุปสรรคในการพัฒนาไปสู่ปัญญา...
เมื่อเรารู้ว่าเรามีปมด้อย...ถ้าจะเอามาเป็นปมเด่นก็ควรจะเด่นไปในทางที่จะพัฒนาตนไปสู่ความดีงาม
พัฒนาไปสู่สติปัญญา...อย่างนี้จะเป็นประโยชน์และเกื้อกูลชีวิตตนและสังคมนะ..