เจอเนื้อคู่แล้วค่ะ แต่ท่านเป็นพระสงฆ์ เป็นพระที่เคร่งมาก(พระป่า พระกรรมฐาน) มันมีเหตุ , เหตุการณ์ และปัจจัยหลายๆอย่างที่รู้ว่านี่คือเนื้อคู่ของเรา ถ้าเล่าแล้วเรื่องจะยาวมาก ท่านเป็นถึงพระเถระแล้ว บวชมานานแล้ว ท่านก็น่าจะรู้เช่นเดียวกันว่าหนูคือเนื้อคู่ของท่าน ท่านได้เคยให้ของที่ท่านมีอยู่แค่สิ่งเดียว(พระอาจารย์ชื่อดังให้ท่านมา)กับหนูด้วย แต่ท่านไม่ต้องการจะสึก ต้องการจะบวชตลอดชีวิต ซึ่งหนูก็ต้องการเช่นนั้นเหมือนกัน หนูต้องการให้ท่านบวชตลอดชีวิต หนูก็เลยไปพูดกับพระเพื่อนว่า ต่อไปนี้จะไม่มีแฟน จะไม่รักใคร และจะไม่แต่งงานไปตลอดชีวิต เพราะเนื้อคู่ของหนูคือคนที่ไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ หนูขออยู่คนเดียวดีกว่า พระท่านก็ห้ามไม่ให้พูดแบบนั้น เพราะหนูอายุเพิ่ง 26 ปี ท่านกลัวว่าอนาคตข้างหน้าหนูจะไปเจอเนื้อคู่ในลำดับต่อไป แล้วจะเสียสัจจะ พระไม่อยากให้หนูเอาอนาคตมาจับให้มั่น คั่นให้ตาย หนูควรจะทำอย่างไรดี ควรจะคิดอย่างไรดี ตอนนี้ทรมานมาก รักก็รัก รู้อยู่แก่ใจกันทั้ง 2 ฝ่าย แต่ทำอะไรไม่ได้ หน้าท่านหนูยังไม่กล้ามองเลย กลัวบาป เวลาคุยธุระกัน ท่านรีบคุยแล้วก็รีบเดินหนีเลย ต่างฝ่ายต่างกลัวใจตัวเอง หนูควรจะอยู่เป็นโสดไปตลอดเลยดีไหมคะ

เจอเนื้อคู่แล้วค่ะ แต่ท่านเป็นพระสงฆ์ เป็นพระที่เคร่งมาก(พระป่า พระกรรมฐาน) มันมีเหตุ , เหตุการณ์ และปัจจัยหลายๆอย่างที่รู้ว่านี่คือเนื้อคู่ของเรา ถ้าเล่าแล้วเรื่องจะยาวมาก ท่านเป็นถึงพระเถระแล้ว บวชมานานแล้ว ท่านก็น่าจะรู้เช่นเดียวกันว่าหนูคือเนื้อคู่ของท่าน ท่านได้เคยให้ของที่ท่านมีอยู่แค่สิ่งเดียว(พระอาจารย์ชื่อดังให้ท่านมา)กับหนูด้วย แต่ท่านไม่ต้องการจะสึก ต้องการจะบวชตลอดชีวิต ซึ่งหนูก็ต้องการเช่นนั้นเหมือนกัน หนูต้องการให้ท่านบวชตลอดชีวิต หนูก็เลยไปพูดกับพระเพื่อนว่า ต่อไปนี้จะไม่มีแฟน จะไม่รักใคร และจะไม่แต่งงานไปตลอดชีวิต เพราะเนื้อคู่ของหนูคือคนที่ไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ หนูขออยู่คนเดียวดีกว่า พระท่านก็ห้ามไม่ให้พูดแบบนั้น เพราะหนูอายุเพิ่ง 26 ปี ท่านกลัวว่าอนาคตข้างหน้าหนูจะไปเจอเนื้อคู่ในลำดับต่อไป แล้วจะเสียสัจจะ พระไม่อยากให้หนูเอาอนาคตมาจับให้มั่น คั่นให้ตาย หนูควรจะทำอย่างไรดี ควรจะคิดอย่างไรดี ตอนนี้ทรมานมาก รักก็รัก รู้อยู่แก่ใจกันทั้ง 2 ฝ่าย แต่ทำอะไรไม่ได้ หน้าท่านหนูยังไม่กล้ามองเลย กลัวบาป เวลาคุยธุระกัน ท่านรีบคุยแล้วก็รีบเดินหนีเลย ต่างฝ่ายต่างกลัวใจตัวเอง หนูควรจะอยู่เป็นโสดไปตลอดเลยดีไหมคะ

ถึง คุณโกมลณิติ

ดิฉันก็เจอปัญหาคล้ายๆกับคุณค่ะ ตอนนี้พยายามตัดใจอย่างมาก ตอนแรกๆก็ไม่ทราบเหตุผลว่าทำไมเราถึงรู้สึกคุ้นเคยและมีอะไรก็อยากช่วยเหลือ หาเหตุผลให้ไม่ได้ รู้แต่ว่าปรารถนาดีและอยากทำให้ ต้องขอเล่าให้ฟังก่อนว่าดิฉันไม่ได้รู้จักท่านตอนเป็นฆราวาสค่ะ คือ ดิฉันไปปฏิบัติธรรมแล้วบังเอิญว่าท่านก็เป็นคนสอนสมาธิให้ น่าแปลกที่การปฏิบัติของดิฉันก้าวหน้าไปไกลมากๆ ดิฉันรู้สึกว่าท่านเป็นผู้มีพระคุณเหมือนชี้ทางสว่างให้กับดิฉัน ดังนั้น เมื่อท่านต้องการอะไรดิฉันจึงไม่นิ่งนอนใจที่จะช่วยเหลือ วัยของดิฉันและท่านใกล้กันเลยทำให้คุยกันง่าย ท่านมักจะโทรศัพท์มาถามข่าวคราวอยู่เสมอๆ เราสนทนาธรรมกันมาตลอดและก็ชวนกันทำบุญมาเรื่อยๆ แต่พอไปๆมาๆ มันก็มีเหตุการณ์ให้ได้ร่วมบุญกันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งระยะหลังๆเริ่มรู้สึกว่ามันน่าจะมีอะไรบางอย่างที่มากเกินไปแล้วละ เลยคิดว่าต้องตัดใจละค่ะ ส่วนตัวแล้วรู้สึกกลัวบาปมาก ดังนั้น ตอนนี้ได้แต่หนีอย่างเดียวเลยค่ะ ทางฝ่ายท่านเองก็เริ่มห่างไปเหมือนกัน จากที่เคยเป็นห่วง โทรมาถามข่าวคราวก็เริ่มห่างหายไป ตอนนี้ดิฉันเองก็ต้องเป็นฝ่ายทำใจอย่างมาก น่าแปลกนะคะ คนเราแค่เพียงรู้จักกันได้ไม่นานแต่เหมือนว่าคุ้นเคยรู้จักกันมาเป็นเวลานานนับแรมปี ตอนนี้ก็ต้องใช้สติอย่างมากในการข่มอารมณ์ของตัวเอง แต่ก็มีบางครั้งไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ท่านยังคงติดต่อหรือโทรมาอยู่ทำไมน่ะค่ะ ดิฉันทรมานหัวใจมาก แต่ก็ต้อง"ตัดใจ" อย่างเดียว ได้แต่บอกกับตัวเองไปว่า "เราไม่สมควรจะไปรู้สึกแบบนั้นเพราะมันจะเป็น บาป" แม้ท่านจะบวชแค่ไม่นานแต่ยังไง ดิฉันก็คิดว่าตัวเองควรจะหนีไปให้ไกลอยู่ดี เหตุที่ต้องหนีเพราะกลัวหัวใจของตัวเองน่ะค่ะ เมื่อใจยังไม่เข้มแข็งพอก็ขอยังไม่เจอดีกว่า เวลาไปปฏิบัติธรรมก็จะคิดว่าจะไปที่อื่นจะไม่ไปที่ที่ท่านพำนักอยู่ น่าจะเป็นการดีที่สุด เพื่อนๆกัลยาณธรรมมีความคิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไรบ้างคะ?

ขอถามเพื่อนๆกัลยาณธรรมทั้งหลายหน่อยว่า ถ้าท่านโทรมาอีก ดิฉันควรจะทำอย่างไรดีคะ?
สุดท้ายขอขอบคุณ คุณ พุทธฎีกา ที่แต่งบทกลอนเตือนสตินี้ไว้นะคะ ดิฉันจดใส่กระดาษแล้วเอามาอ่านเตือนสติตัวเองบ่อยมากเลยค่ะ

ถึง คุณโกมลณิติ

ดิฉันก็เจอปัญหาคล้ายๆกับคุณค่ะ ตอนนี้พยายามตัดใจอย่างมาก ตอนแรกๆก็ไม่ทราบเหตุผลว่าทำไมเราถึงรู้สึกคุ้นเคยและมีอะไรก็อยากช่วยเหลือ หาเหตุผลให้ไม่ได้ รู้แต่ว่าปรารถนาดีและอยากทำให้ ต้องขอเล่าให้ฟังก่อนว่าดิฉันไม่ได้รู้จักท่านตอนเป็นฆราวาสค่ะ คือ ดิฉันไปปฏิบัติธรรมแล้วบังเอิญว่าท่านก็เป็นคนสอนสมาธิให้ น่าแปลกที่การปฏิบัติของดิฉันก้าวหน้าไปไกลมากๆ ดิฉันรู้สึกว่าท่านเป็นผู้มีพระคุณเหมือนชี้ทางสว่างให้กับดิฉัน ดังนั้น เมื่อท่านต้องการอะไรดิฉันจึงไม่นิ่งนอนใจที่จะช่วยเหลือ วัยของดิฉันและท่านใกล้กันเลยทำให้คุยกันง่าย ท่านมักจะโทรศัพท์มาถามข่าวคราวอยู่เสมอๆ เราสนทนาธรรมกันมาตลอดและก็ชวนกันทำบุญมาเรื่อยๆ แต่พอไปๆมาๆ มันก็มีเหตุการณ์ให้ได้ร่วมบุญกันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งระยะหลังๆเริ่มรู้สึกว่ามันน่าจะมีอะไรบางอย่างที่มากเกินไปแล้วละ เลยคิดว่าต้องตัดใจละค่ะ ส่วนตัวแล้วรู้สึกกลัวบาปมาก ดังนั้น ตอนนี้ได้แต่หนีอย่างเดียวเลยค่ะ ทางฝ่ายท่านเองก็เริ่มห่างไปเหมือนกัน จากที่เคยเป็นห่วง โทรมาถามข่าวคราวก็เริ่มห่างหายไป ตอนนี้ดิฉันเองก็ต้องเป็นฝ่ายทำใจอย่างมาก น่าแปลกนะคะ คนเราแค่เพียงรู้จักกันได้ไม่นานแต่เหมือนว่าคุ้นเคยรู้จักกันมาเป็นเวลานานนับแรมปี ตอนนี้ก็ต้องใช้สติอย่างมากในการข่มอารมณ์ของตัวเอง แต่ก็มีบางครั้งไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ท่านยังคงติดต่อหรือโทรมาอยู่ทำไมน่ะค่ะ ดิฉันทรมานหัวใจมาก แต่ก็ต้อง"ตัดใจ" อย่างเดียว ได้แต่บอกกับตัวเองไปว่า "เราไม่สมควรจะไปรู้สึกแบบนั้นเพราะมันจะเป็น บาป" แม้ท่านจะบวชแค่ไม่นานแต่ยังไง ดิฉันก็คิดว่าตัวเองควรจะหนีไปให้ไกลอยู่ดี เหตุที่ต้องหนีเพราะกลัวหัวใจของตัวเองน่ะค่ะ เมื่อใจยังไม่เข้มแข็งพอก็ขอยังไม่เจอดีกว่า เวลาไปปฏิบัติธรรมก็จะคิดว่าจะไปที่อื่นจะไม่ไปที่ที่ท่านพำนักอยู่ น่าจะเป็นการดีที่สุด เพื่อนๆกัลยาณธรรมมีความคิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไรบ้างคะ?

ขอถามเพื่อนๆกัลยาณธรรมทั้งหลายหน่อยว่า ถ้าท่านโทรมาอีก ดิฉันควรจะทำอย่างไรดีคะ?
สุดท้ายขอขอบคุณ คุณ พุทธฎีกา ที่แต่งบทกลอนเตือนสตินี้ไว้นะคะ ดิฉันจดใส่กระดาษแล้วเอามาอ่านเตือนสติตัวเองบ่อยมากเลยค่ะ