เรื่องมีึผู้หญิงอื่นก็เป็นเรื่องที่ ทำให้เราทุกข์ใจมากพอแล้ว
แต่พอห่างหายไป ก็ยังมีเรื่องอื่นๆ มาให้เราหนักใจอีก
ทุกวันนี้ สามีทำงานประจำ เลิกงาน ตกเย็นมาก็กินเหล้ากับลูกน้องผู้ชาย
เป็นอย่างนี้เกือบทุกวัน บอกให้น้อยๆลงบ้าง เขาก็ว่าไม่ได้ไปทำอะไรเสียหาย
และอีกเรื่องคือ ทำตัวเป็นพ่อพระ ลูกน้องอยากได้อะไรก็ขนใส่รถไปส่งให้ถึงบ้าน
พอลูกน้องไม่มาทำงานก็ขับรถไปรับไปส่ง ระยะทาง70-80กม.
อยากไปกินข้าวที่บ้านลูกน้องก็ไป และเมากลับมาทุกครั้ง จนลูกน้องเห็นเป็นเพื่อนไปแล้ว
ทำอะไรก็ไม่เกรงใจ เอาแต่ประโยชน์ ต้องการอย่างนั้นอย่างนี้ ก็ยอมเขาหมด เพื่องานว่างั้น
พอกับพ่อแม่พี่น้องเรา จะไปธุระบ้างกลับบ่นเบื่อรำคาญ ว่าจะไปอะไรกันนักหนา
จนทุกวันนี้เราไม่อยากพูดคุยอะไรด้วย ไม่อยากไปไหนด้วยทุกข์ใจหนักใจมาเยอะ
ไม่อยากคิดว่าเขาเป็นสามี อยากคิดแค่ว่าเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่รับภาระส่งเสียให้ลูกใช้
วันหนึ่ง อยากไปอยู่ไหนกับใครก็ไป เพราะไม่มีความใส่ใจให้ครอบครัวเลย

บางทีก็คิดว่าเราใจแคบไปไหม แล้วเค้าล่ะใจกว้างมากไปรึเปล่า
บางทีก็คิดว่าเราเห็นแก่ตัวไหม แต่เราเห็นแก่ครอบครัว พ่อแม่พี่น้อง
หรือจะให้เห็นแก่คนอื่น ให้ความสำคัญคนอื่นมากกว่าครอบครัว
เขาไม่มีเวลาให้ครอบครัว แต่มีเวลาให้คนอื่นเสมอ
วันเกิดลูกเราพาลูกไปเที่ยว กินอะไรที่ลูกชอบ ซื้ออะไรที่ลูกอยากได้
เย็นมาก็ซื้อเค้กให้ พร้อมทำกับข้าวที่ลูกชอบและอยากกิน
เขาไม่หยุดงาน และพอกลับมา 1ทุ่มกว่าๆ แล้วบ่นว่าดึกแล้ว กินอะไรกันนักหนา ไม่แตะเค้กลูกสักนิด
กินข้าวแล้วไปนอน แต่เวลาที่เขาไปกินเหล้า ไปส่งลูกน้อง 5ทุ่ม-เที่ยงคืน ตี3-ตี4 ไม่มีคำว่าดึก

แล้วชีวิตคู่กับคนแบบนี้ เราต้องทำยังไง จะทนอยู่กันไปได้สักแค่ไหน