สวัสดีค่ะ คุณจขกทขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ
ความเสียใจไม่ได้เกิดขึ้นยาวนาน มันเกิดขึ้นและหมดไปเป็นขณะ ๆ แต่คุณมองไม่เห็นเอง
ยังไงก็ตามแต่...เวลาจะสามารถทำให้ความทุกข์เบาคลายได้..ซึ่งเวลาแต่ละคนก็ไม่เท่ากัน
ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของแต่ละคนนั้นเอง
คิดเสียว่าความพลัดพรากจากคนอันเป็นที่รักเป็นเรื่องธรรมดาของโลก คนทุกคนต้องตาย
ตายได้ตลอดเวลาแบบว่าไม่ทันสั่งเสียเลย อันนี้เป็นกฏธรรมชาติ ปู่ย่า ตายาย พ่อแม่ พี่น้อง
ป้าลุง ฯลฯ ก็ตายกันไปอย่างที่เราๆ ก็เห็นกันอยู่ แม้แต่ตัวเราเองก็จะต้องตายวันไหนก็ไม่รู้
มันเป็นสัจจะธรรม..เสียใจได้แต่อย่าเสียสติ...พยายามมีสติเข้าไว้ ชีวิตเรายังต้องเดินต่อไป
ตราบใดที่ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไปเพื่อความอยู่รอด..เราหยุดอยู่กับที่ไม่ได้เพราะเวลา
มัน "ฆ่า" เราอยู่ทุกวินาที ...เวลาเป็นทรัพยากรธรรมชาติที่ไม่อาจเอามาใช้ใหม่ได้..หมดแล้ว
หมดเลย
วางแผนให้ดีว่าชีวิตเราจะก้าวต่อไปได้อย่างไรต่อจากนี้ไป..นี่เป็นสิ่งสำคัญที่เราต้องคิดเพราะมันเป็นปัจจุบัน และจะมีผลต่อไปในอนาคต อดีตผ่านมาแล้วยิ่งให้เวลามาก
เท่าไหร่ก็ยิ่งเสียเวลาของชีวิตไปมากเท่านั้น
