ปาฏิหาริย์ของรักแท้
ภาวัน
เป็นเวลานานถึง ๒๓ ปีที่รอม ฮูเบน นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง
เปลือกตาปิดเกือบตลอดเวลา มือและเท้าไม่เขยื้อนขยับ
ไม่มีเสียงใด ๆ เปล่งมาจากลำคอ มีเพียงลมหายใจเข้าและออกเท่านั้น
ที่บ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ คำวินิจฉัยของหมอคือ
เขาเป็น “ผัก” ไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้ว
กล่าวอีกนัยหนึ่ง มีเพียงร่างของเขาเท่านั้นที่ยังหลงเหลืออยู่ ส่วนจิตใจนั้นหามีไม่
หนุ่มชาวเบลเยียมผู้นี้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ ๒๖ ปีก่อน
หลังจากนั้นก็อยู่ในภาวะโคม่า แม้หมอจะช่วยชีวิตเขาไว้ได้
แต่เขาก็อยู่ในสภาพเจ้าชายนิทรามานับแต่นั้น
การทดสอบของหมอคนแล้วคนเล่ายืนยันว่า เขามีเพียงชีวิต แต่ไม่มีจิตใจ
ชะตากรรมของเขาคงไม่ต่างจาก “ผัก” ทั้งหลาย
นั่นคือ มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อรอวันตายเท่านั้น จนกระทั่งเมื่อ ๓ ปีที่แล้ว
ความจริงก็เปิดเผยออกมาว่า เขายังมีชีวิตจิตใจเหมือนกับเราทุกคน
เขาสามารถรับรู้ทุกอย่าง ได้ยินเสียงรอบตัว
และสามารถรู้สึกได้เวลามีคนสัมผัสตัว
ใช่แต่เท่านั้นเขายังคิดและมีอารมณ์เหมือนคนปกติ
มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาทำไม่ได้
คือ ควบคุมร่างกายให้เขยื้อนขยับหรือพูดคุยกับใครได้
เครื่องตรวจสอบการทำงานของสมองชนิดใหม่ล่าสุด (PET Scan)
พบว่าสมองของเขาทำงานเหมือนคนปกติแทบทุกอย่าง
รวมทั้งส่วนที่เกี่ยวกับการได้ยิน การคิดนึกและอารมณ์ความรู้สึก
นั่นแสดงว่า เขาได้รับการวินิจฉัยผิดพลาดมาโดยตลอด เขามิได้เป็นผัก
แต่มีอาการที่เรียกว่า Locked-in syndrome คือ อัมพาตทั้งตัว
ใครที่เป็นโรคนี้จะมีอาการเสมือนคนที่ถูกกักขังอยู่ในร่างของตัวเอง
ผู้ป่วยโรคนี้ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดคือ ฌอง-โดมินิก โบบี้
ซึ่งเขียนหนังสือที่โด่งดังมากเรื่อง ผีเสื้อและชุดประดาน้ำ
ด้วยวิธีกะพริบตาข้างซ้ายซึ่งเป็นอวัยวะส่วนเดียวที่เคลื่อนไหวได้
(หนังสือเล่มนี้ได้ถูกถ่ายทอดเป็นภาพยนตร์ชื่อดังเมื่อปีที่แล้ว)
ทันทีที่รู้ว่าเขายังมีความรู้สึกนึกคิดเหมือนคนปกติ
หมอและนักวิทยาศาสตร์ได้คิดค้นหาวิธีที่ช่วยให้เขาสื่อสารกับโลกภายนอกได้
นับแต่นั้นเขาก็พรั่งพรูความรู้สึกนึกคิดให้เรารับรู้
“ผมรู้สึกเหมือนเกิดเป็นครั้งที่สอง”
เมื่อถามถึงความรู้สึกของเขาตอนที่ใคร ๆ คิดว่า เขาเป็นผัก
เขาตอบว่า “ผมตะโกน แต่ไม่มีใครได้ยินเลย”
เรื่องราวของรอม ฮูเบน เป็นเสมือนปาฏิหาริย์
จะเป็นรองก็แต่เรื่องของคนที่ฟื้นจากตายเท่านั้น
แต่ปาฏิหาริย์อย่างนี้เกิดขึ้นไม่ได้เลยหากไม่มีบุคคล
ชื่อ โยเซฟิน ฮูเบน ผู้เป็นมารดาของรอม
เธอเชื่อมาโดยตลอดว่า ลูกของเธอยังมีความรู้สึกนึกคิดเหมือนคนทั่วไป
ไม่ใช่เป็นแค่ผักเท่านั้น เธอพยายามพาลูกไปตรวจตามที่ต่าง ๆ
รวมทั้งข้ามทวีปไปยังสหรัฐอเมริกาถึง ๕ ครั้ง
แม้ทุกหนแห่งจะยืนยันว่าลูกของเธอปราศจากจิตใจแล้ว เธอก็ไม่ย่อท้อ
“ด้วยสัญชาตญาณ ฉันรู้มาตลอดว่าเขายังเป็นมนุษย์ที่มีจิตใจอยู่”
เธอปฏิบัติกับเขาเหมือนคนปกติ พูดกับเขาทุกวันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เพราะเธอเชื่อแน่ว่าเขาได้ยินเสียงของเธอ
เธอยังพาลูกไปเที่ยวตามที่ต่าง ๆ โดยไม่สนใจว่าใครจะพูดอย่างไร
“ข้อสำคัญก็คือ อย่ายอมแพ้ คุณต้องมีความหวัง”
เธอพยายามมา ๒๐ กว่าปีจนในที่สุดได้พบกับนายแพทย์สตีเวน ลอเรส์
ซึ่งใช้เทคโนโลยีใหม่ล่าสุดจนพบว่า เขาเป็นอย่างที่เธอเชื่อมาโดยตลอด
โยเซฟิน ฮูเบน คือ บทพิสูจน์แห่งความรักอันยิ่งใหญ่ของผู้เป็นแม่
เป็นความรักที่ทำให้มนุษย์ผู้หนึ่งอดทน
และพากเพียรอย่างยืดเยื้อยาวนานถึง ๒๓ ปี
ทั้ง ๆ ที่ไม่มีวี่แววว่าจะประสบความสำเร็จ
ความอุตสาหะพยายามดังกล่าวถูกหล่อเลี้ยงด้วยความศรัทธาเชื่อมั่นว่า
ลูกของเธอยังมีจิตใจเหมือนคนปกติ สำหรับโยเซฟิน นี้ไม่ใช่แค่ความเชื่อมั่น
แต่เป็นความรู้แน่แก่ใจว่ามีจิตใจอยู่ในร่างที่ไม่ไหวติงของลูกเธอ
ความรักเท่านั้นที่จะเป็นสะพานสื่อจากใจถึงใจ
จนล่วงรู้ความจริงที่คนทั่วไปมิอาจเข้าถึงได้
ความรักของแม่ที่ไร้ขีดจำกัดนี้เองที่น่าจะเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิตใจของรอม
ให้สามารถอดทนและคงความปกติอยู่ได้
แม้ตกอยู่ในสภาพที่ทุกข์ทรมานเป็นอย่างยิ่ง
ใครก็ตามที่อยู่ในสภาพเดียวกับเขา อย่าว่าแต่ ๒๓ ปีเลย
แค่ปีเดียวก็คงคลุ้มคลั่งอย่างยิ่ง เพราะเหมือนกับตกนรกทั้งเป็น
ปาฏิหาริย์มิจำเป็นต้องเกิดจาก สิ่งศักดิ์สิทธิ์สูงส่ง
แต่สามารถเกิดได้จากปุถุชนที่มีความรักอันยิ่งใหญ่
นั่นคือ ความรักที่เปี่ยมด้วยความเสียสละและปรารถนาดีต่อผู้อื่นอย่างแท้จริง
ใช่หรือไม่ว่ารักแท้นั้นสามารถบันดาลให้เกิดปาฏิหาริย์ได้เสมอ
ที่มา... IMAGE
http://www.visalo.org/article/Image255302.htm
ภาพประกอบจาก... http://photos3.fotosearch.com/bthumb/IM ... ri0009.jpg
