ตอนนี้เศร้ามากครับ ผมมีแฟนอยู่คนนึง ซึ่งเป็นแฟนคนแรกของผมเรารู้จักและคบกันมาเป็นเวลา 12 ปีเต็ม ตอนคบกันเป็นแฟนแรกๆ เราสองคนยังอายุไม่เยอะถือว่ายังเด็กอยู่เลยคืออายุไม่ถึงยี่สิบกันทั้งคู่แต่เป็นความรักที่มีความสุขมาก ผมไปมาหาสู่กับแฟนผมโดยที่ครอบครัวของแฟนผมรับรู้มาตลอดเป็นเวลาประมาณ 4 ปี ซึ่งครอบครัวของเค้าก็ดีกับผมมากผม ช่วงเวลาที่ผ่านมาตลอดเวลา 4 ปีนั้นก็มีบ้างที่ทะเลาะกันแต่ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่มากนักคือมีงอนกันบ้างตามประสาคนรักกันส่วนมากเป็นเพราะความเอาแต่ใจตัวเองของผมซะมากกว่าจนเราเรียนจบ ซึ่งตอนนั้นผมมีความตั้งใจที่จะไปเรียนต่อปริญญาตรีที่กรุงเทพจนเราทะเลาะกันและไม่เข้าใจมากขึ้นและจนผมพยามอธิบายแต่ก็ยังไม่เข้าใจกันจนเนื่องจากตอนนั้นอยากเรียนวิศวะซึ่งผมสอบไม่ได้มหาลัยรัฐเลยต้องไปเรียนเอกชนที่กรุงเทพแทนเพื่ออนาคตที่ดีสำหรับเราสองคนในการสร้างครอบครัวแต่เค้าไม่เข้าใจเลยต้องเลิกกันไปประมาณ 5 ปี แรกๆก็โทรคุยกันบ้างแต่หลังๆห่างกันจนไม่โทรคุยกันเลยแต่ผมก็ไม่ได้มีแฟนใหม่ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่เปิดรับใครเข้ามาปิดกั้นตัวเองมาตลอดคิดอยู่เสมอว่าเราต้องกลับมารักกันเหมือนเดิมเพราะได้สอบถามคร่าวจากพี่สาวของแฟนผมมาตลอดว่าเค้าก็ยังไม่มีแฟนใหม่ แล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึงตอนที่ผมเรียนจบกับไปบวช เขามางานบวชผม และพอสึกออกมาและจะกลับไปทำงานต่อที่กรุงเทพเค้าก็มาง้อจะคืนดีและขอกลับไปเป็นเหมือนเดิมผมก็ตอบตกลงไปเนื่องจากเป็นสิ่งที่ผมรอคอยมาตลอดครับ เลยโทรคุยกันทุกวันและผมก็หาทางกลับมาทำงานที่บ้านได้สำเร็จเพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่เรารักรอคอยมาตลอดครึ่งชีวิต จนเราคบกันเป็นแฟนต่อมาได้วางแผนถึงอนาคตมากขึ้นและเค้าพยายามรบเร้าให้ผมไปขอเค้าแต่งงาน ใจผมก็อยากแต่งนะครับแต่มีปัญหาเรื่องเงินๆทองๆที่ยังไม่พร้อมเพราะฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีตอนเรียนก็กู้มาตลอดจนต้องบอกเค้าไปว่ายังไม่มีเงินนะ ถ้าจะแต่งนะแต่งได้แต่ต้องกู้เค้ามาขอเวลาเก็บเงินสักปี สองปีก่อน ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่พูดเรื่องแต่งงานอีกเลย จนมาพักหลังรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปโดยที่มีโทรศัพท์เข้ามาบ่อยมากเนื่องจากผมกับเค้าจะไปทำงานพร้อมกันและกลับพร้อมกันผมก็เคยถามว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์เค้าบอกว่าประกัน โทรมาบ้างพวกบัตรเครดิตโทรมาบ้าง ผมก็เชื่อใจเค้าไม่ได้คิดอะไร ซึ่งผมเป็นคนที่ครัทธาและซื่อสัตย์กับคนรักมากๆถือว่าไม่เจ้าชู้เลย จนมาพักหลังผมต้องไปทำงานต่างจังหวัดเป็นเวลา 4 เดือน ผมโทรหาเค้ารู้สึกว่าเราพูดกัน้อยลง บางทีไม่ถึงนาที ก็มี หลัง ๆ นี้ประมาณ 10 วิ เลยแค่ถามว่าถึงบ้านหรือยัง กินข้าวยัง ก็ถามคำตอบคำ ผมรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่พอถามไปก็บอกว่าไม่มีอะไรจนผมกลับมาจากทำงานต่างจังหวัด ก็ไปหาเค้าที่บ้าน เห็นโน๊ตบุค เปิดทิ้งไว้อยู่เลย นึกยังไงไม่รู้เลยเอามาเล่นดูเห็นโฟลเดอร์แปลกเลยเข้าไปดู เห็นแล้วรับไม่ได้เลยครับจิตใจมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวรู้สึกโกรธมาก เนื่องจากเราเป็นที่ไว้ใจต่อเค้ามาตลอดรับไม่ได้เลย ก็เอารูปที่เห็นไปให้เค้าดูว่าหมายความว่าอะไร เค้าบอกว่าถ่ายเล่นๆกับเพื่อน แต่ผมเห็นแล้วรูปมันไม่ใช่ถ่ายกันเล่นละครับ(บอกไม่ได้ในที่สาธารณะ) เค้าเลยบอกเลิกผมเลยถ้ารับไม่ได้ ผมก็ไม่คิดเลยว่าคนที่เรารักและไว้ใจมาตลอดเค้าทำกันแบบนี้เหรอ ผมไม่เข้าใจริงๆ ถ้ามีคนใหม่แล้วทำไมต้องดึงผมกลับมาทำไม ขอกำลังใจดีหน่อยครับ เศร้ามากมายเลยครับ กินก็ไม่ได้ นอนก็ไม่หลับเลย คิดวนเวียนว่าเราผิดต้องไหนไม่ดีต้องไหน ผมพยายามทำเพื่ออนาคตทั้งนั้น ขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับกำลังใจดีๆครับ

ความคิดเป็นสิ่งที่ทรงพลังมาก สุขหรือทุกข์ของมนุษย์อยู่ที่วิธีคิด คิดเป็นก็พ้นทุกข์ คิดไม่เป็นแม้แต่เรื่องมิใช่เรื่อง ก็อาจเกิดเรื่องได้ ขอให้เรามาคิดดูว่า ในชีวิตของเราคนหนึ่ง อย่างเก่งก็อยู่ได้ ๙๐ ปี เกินนี้ไปถือเป็นกำไรชีวิต ทำไมเราจะเสียเวลามาครุ่นคิดเรื่องไร้สาระ ทำไมเราจะต้องเสียเวลามาทำเรื่องที่ทำให้เกิดทุกข์
การยอมกันเสียบ้าง ก็เป็นความสุขได้ไม่ยาก บางครั้งการยอมแพ้อาจเป็นชัยชนะยิ่งใหญ่ข้ามภพชาติ การยกโทษอาจดูเหมือนเรายอม เราไม่ติดใจ ไม่เอาเรื่อง แล้วเขาจะได้กำเริบ ส่วนเราเสียเปรียบ ความจริงไม่ใช่ เรากำลังบำเพ็ญบารมีชั้นสูง คือ "อภัยทาน" อันเป็น "ทานบารมี" ที่สูงส่ง
ขอให้สังเกตความเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ เวลาเราโกธร เกลียด พยาบาทใคร สีหน้าของเราจะเปลี่ยนไป เลือดในร่างกายจะผิดระบบ เช่น เวลาโกธรจัด จิตที่ถูกครอบงำโดยอารมณ์ร้าย ก็มีลักษณะเช่นเดียวกัน คือ หนักใจ ทำอะไรก็กังวลเป็นทุกข์ แต่พอยกโทษให้ก็จะรู้สึกทันทีว่า ยิ้มได้มีความเบาสบายใจ

ความรักที่คิดจะครอบครองนั้น เป็นความรักที่เห็นแก่ตัว ก่อทุกข์ได้ง่าย ส่วนความรักที่คิดจะให้ คือ ความรักอันบริสุทธิ์ที่แท้จริง จะไม่ก่อโทษใดๆ แก่ใจเราเลย ....

ฝากให้คุณPNG อ่านเป็นข้อคิดนะคะ เป็นกำลังใจให้ผ่านไปให้ได้นะคะ

เป็นเรื่องที่ทำใจได้ยากจริงๆ เหมือนถูกหักหลัง ถูกทรยศ ความจงรักภักดีของเราไม่มีความหมาย


แต่
- ไม่มีสิ่งใดยั่งยืน มีพบมีพราก มีรักก็มีหมดรัก ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วแค่นั้นเอง
- ไม่มีความเจ็บปวดใดๆยอยู่กับเราไปตลอด คือ เจ็บได้ก็หายได้ ปวดใจได้ก็หายได้ วันนี้ช็อค จุกแสบในอกแต่มันจะหายไปได้ (เราเองก็ผ่านมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ เราเสียใจแล้วออกอาการทางกายด้วยนะ เจ็บท้อง เจ็บในอก จุกและบิดเหมือนถูกขยุ้มลำไส้เลยอ่ะ --ไม่เว่อร์นะ เราเจ็บขนาดนี้จริงๆง่ะ)
- ไม่เคยมีใครที่ไม่ทุกข์เพราะรัก แค่จะทุกข์มากทุกข์น้อย เจอทุกข์รูปแบบไหนแค่นั้นเอง พิจารณาเรื่องราวของคนอื่นบ้างเราก็จะมองเห็นว่า เพื่อนร่วมทุกข์มีเยอะมากมาย
- คนรักที่ทรยศต่อความรัก เขาก็ไม่คู่ควรกับความจงรักภักดีของเราอีกต่อไป มั่นใจมากมายว่า...มาทำเราเจ็บปวดแบบนี้ต้องเป็นคนที่จองเวรเราแน่เลย กรวดน้ำคว่ำขัน แผ่เมตตาไปเยอะๆ กู๊ดบายไปเลย

และสุดท้ายนี้ สำคัญมากนะเราว่า >>สิ่งที่เป็นอดีตก็ล่วงไปแล้ว สิ่งที่เป็นอนาคตก็ยังไม่มาถึง<<

ความทรงจำก็เหมือนอาหารเก่าๆเอามาเคี้ยวกินก็มีแต่โทษเปล่าๆ(เราก็พยายามอยู่อ่านะคะ มาพยายามด้วยกัน) ส่วนอนาคตก็คาดหวังอะไรไม่ได้ มันสุดวิสัยทั้งสองอย่าง

อยู่กับปัจจุบัน...อยู่กับตัวเอง พิจารณาไปๆจะทำใจได้ เราเองทำใจอยู่สองสามเดือนได้ เห้อ...

อย่างคุณนี้หาภรรยาไม่ยากหรอกครับ

http://music.gmember.com/%E0%B8%82%E0%B ... 0300840802

โหยย...เพลงของคุณกรัชกาย คือ เนื้อเพลงมันก็เข้าเนื้อหาอ่านะคะ แต่..โบร๊าณโบราณณณณ

เป็นกำลังใจให้นะค่ะรู้ว่ามันยากมากๆๆๆพออ่านแล้วรู้สึกเหมือนกันเลยโดนคล้ายๆๆๆกันแบบเดียวเลยง่ะ
เข้าใจว่ามันทำใจยากจริงๆๆ สู้ สู้ นะค่ะ

ขอบคุณทุกท่านมากครับสำหรับข้อคิดและกำลังใจดีครับ บ้านหลังนี้อบอุ่นจัง มีคนตอบกระทู้เราด้วยแฮะ ขอขอบคุณอีกครั้งครับ ตอนนี้ผ่านไปสองอาทิตย์รู้สึกดีขึ้นมากครับ ตัดใจไม่โทรไม่ติดต่อ เลยครับ นอนฟังธรรมทุกคืนก่อนนอน พยายามฝึกเจริญสติให้อยู่กับปัจจุบันตามครูบาอาจารย์ที่ชี้แนะ ทำให้ใจเย็นขึ้นมากเลยครับ

อยู่อย่างมีสติ จิตอยู่กับธรรมะ นะค่ะ

บุญรักษาค่ะ

คนเราพบกันเพื่อจาก มีรักก็จึงต้องทุกข์ ให้รู้เเล้วก็วางละกัน สักวันก็ขอให้เจอกับกัลยานมิตรที่เดินเคียงข้างอยู่อย่างเพื่อน ไม่ทิ้งกันยามยากนะ ขอเป็นอีกเเรงใจไม่ให้ยอมเเพ้ต่อโชคชตา ให้กลับมามีชีวิตที่ดีได้ใหม่ในเร็ววัน